ادامه ... 'امید یعنی فردا، یعنی آینده، یعنی اشتیاق و آرزوی خ | جیدو کریشنامورتی
ادامه ...
"امید یعنی فردا، یعنی آینده، یعنی اشتیاق و آرزوی خوشبختی یعنی آرزوی بهتر شدن زندگی امروز، یعنی آرزوی پیشرفت؛ یعنی میل داشتن یک خانه بهتر، پیانوی بهتر، رادیوی بهتر و نظیر آن؛ یعنی رؤیای یک جامعه پیشرفته تر و مرفه تر، یعنی یک دنیای شادمانه تر. همه این ها یعنی امید."
امید تنها در آینده است؟ آیا در گذشته و در آن چه بوده است، و نیز در رابطه با حفظ چیزهایی که انسان در گذشته داشته است امید وجود ندارد؟ امید عبارت است از حرکت نوسانی اندیشه به جلو یا عقب. امید یک جریان زمـان مند است؛ اینطور نیست؟ امید یعنی میل و آرزوی استمرار چیزی که در گذشته مطبـوع و لذت بخش بوده؛ چیزی که انسان می تواند آن را بهبود بخشد؛ و ضـد آن ناامیدی و یأس است. ما مدام بین امید و ناامیدی در نوسانیم. می گوییم بخاطر امید زنده ایم، و امید در گذشته - یا بیشتر در آینده است. آینده امید هر سیاست مدار، هـر اصلاح گر و هر انقلابی اسـت؛ آینده امید کسانی است که در جستجوی فضیلت اند یا در جستجوی چیزی که آن را خدا می نامند. ما می گوئیم با امید زنده ایم؛ ولی آیا واقعا این طور است؟ آیا تا وقتی آینده با گذشته حاکم بـر مـا اسـت ما واقعا زندگی می کنیم!؟ آیا زندگی حرکت از گذشته است به سوی آینده؟ وقتی شما نگران فردائید آیا زندگی می کنید؟ علت يأس و ناامیدی این است که فردا و آینده برای ما اهمیتی فوق العاده پیـدا کرده است. اگر آینده تنها چیزی است که برای شـمـا مـهـم اسـت و بخاطر آن و به امید آن زندگی می کنید، درآن صورت گذشته اسـباب و وسيله يأس و ناامیدی است. شـمـا بـه امـیـد فـردا امـروز را فدا می کنید؛ ولی شادمانی و خوشبختی در امروز است، در اکنون است. انسان های ناخوشبخت هستند که زندگی امروز خود را با نگرانی وعلاقه به فردا پر می کنند و این جریان را به حساب امید داشتن می گذارند. شادمانه زیستن بـدون امید زیستن است. انسـان امیدوار یک انسان خوشبخت نیست؛ او فقـط يـأس و ناامیدی رامی شناسد. حالت ناامیدی است که امیـد یـا خـشـم و رنجـش را بـه آینده منعکس می کند، که هم یأس و هـم یـک آینده درخشان را در خود تصور می شود.
