یادم می آید زمان جنگ با عراق، چند کالا بود که دولت رویش سوبسید | Karkhoone | کارخونه
یادم می آید زمان جنگ با عراق، چند کالا بود که دولت رویش سوبسید می داد، از جمله شکر، روغنهای نباتی هیدروژنه، بنزین سرب دار و سیگار! و صد البته به منظور حمایت از قشر مستضعف. نیازی به توضیح نیست که تمام اقلام فوق برای سلامتی عامه مردم سم بودند، و خدا می داند چه قدر از شیوع بیماریها در سالهای بعد از جنگ حاصل سوبسید دادن روی این سمها بود.
اکنون نیز دولت (معمولا با استفاده از دلار ۴۲۰۰ تومانی) دارد روی یک سری "اقلام اساسی" سوبسید می دهد، من جمله آرد، شکر، روغنهای دانه ای (مثل روغن سویا، آفتابگردان...) و برنج خارجی. نیازی به توضیح ندارد که سوبسید دادن روی یک کالا در حقیقت تشویق به مصرف آن است، و به خصوص در مورد اقشار ضعیف از جامعه، در حقیقت جایگزین کردن اقلام دیگر با آن.
ولی نکته در اینجاست که اکنون مشخص شده که در بسیاری از بیماریهای شایع در دنیای مدرن، نظیر چاقی مفرط، دیابت، چربی خون، فشار خون، کبد چرب، بسیاری از سرطانها، خیلی از التهابات، بیماریهای قلبی، حتی الزایمر، در تمام اینها یک عامل هست که عامل اصلی یا لااقل یکی از عوامل اصلی است: مقاوم شدن بدن نسبت به انسولین!
مسئله مقاومت به انسولین در حقیقت حلقه ای است که بسیاری از این بیماریها (و احتمالا خیلی های دیگر را) به هم ربط می دهد. اکنون دیگر مشخص شده که مقصر دانستن چربی های اشباع (نظیر چربی های حیوانی) یا کلسترول در مورد بیماریهای قلبی از بیخ و بن غلط بوده و از همان اول هم بدون پایه علمی درست اظهار شده و رواج یافته اند. علت اصلی را باید در مقاومت نسبت به انسولین جست.
و مقاومت به انسولین (یا در حقیقت، اعتیاد بدن به آن) حاصل مصرف محصولات دارای شکر از یک طرف، و کربوهیدرات ها از طرف دیگر است. پروسه ای، که شاید ده بیست سال یا حتی بیشتر طول می کشد تا این اعتیاد به انسولین را ایجاد کند، این گونه است: کربوهیدرات ها و قندها به راحتی تبدیل به گلوکز خون می شوند و گلوکز خون را به سرعت بالا می برند. در واکنش به این مسئله، لوزالمعده هورمون مهم و اساسی انسولین را ترشح می کند، که یک وظیفه اش ساماندهی گلوکز اضافی خون است. ولی انسولین نقشهای دیگری نیز دارد، مثلاً در تنظیم بقیه هورمونها. از طرف دیگر، بالا رفتن یکباره انسولین در خون نوعی حس شادی موقت به انسان می دهد، و از این روست که کم کم شخص به بالا رفتن انسولین نوعی اعتیاد پیدا می کند، و بنابراین، به نوعی معتاد قندها و کربوهیدراتها می شود، و این خود ترشح هورمون انسولین را زیاد می کند.... این به تدریج موجب مقاوم شدن بدن به انسولین می شود. یکی دیگر از مواد غذایی که این ام-الامراض، یعنی مقاومت به انسولین، را تشدید می کند روغنهای دانه هایند. بر خلاف چیزی که قبلاً، و حتی اکنون، تبلیغ می کردند این روغنها، که قسمت اصلی شان از چربی های "چند اشباع نشده" (polyunsaturated)، تشکیل شده مضرات فراوانی را شامل می شوند که تشدید مقاومت به انسولین یکی از آنهاست.
و بنابراین، یک بار دیگر، کمک دولت به مردم و به خصوص به مستمندان، به صورت سوبسید روی کالاها، اگرچه ممکن است مرهمی ناچیز بر درد امروز باشد، ولی در فردایی نه چندان دور، مصیبتها ایجاد خواهد کرد برای مردم و به خصوص فقرا، و برای کل کشور!
خواهید گفت: تکلیف گرسنگی امروز فقرا چه می شود، اگر که این سوبسیدها قطع شود؟ جواب: در کوتاه مدت، سوبسید روی هر نوع کالا (مثلاً با دلار ۴۲۰۰ تومانی) باید حذف شود (سوبسیدهایی که انواع فسادشان، ناکارآمدیشان و ضررشان بارها و بارها ثابت شده) و جای آن را سوبسید نقدی مستقیم بگیرد (با ملاحظات لازم، که یکیش عدم افزایش نقدینگی است). در دراز مدت امّا، راه کمک به فقرا، اقتصادی بر پایه های درست اخلاقی (یعنی اقتصادی باز، آزاد، رقابتی، بدون رانت و بدون تورم مزمن) است. مابقی چیزی جز عوامفریبی نخواهد بود.
