مسعودی و ذکر اصطلاح «زبان کردی» در ۱۱۰۰ سال پیش
اسماعیل شمس
علی بن حسین مسعودی (وفات: ۳۴۶ق/ ۹۵۷م) نخستین مورخ و جغرافی‌دانی است که در کتاب مروج الذهب، فصل مستقلی تحت عنوان«الاکراد و نسبهم و مساکنهم» به کرد اختصاص داده است.
این مورخ عرب تبار با ذکر افسانه های عامیانه و شنیده های خود هویت مردم کرد را که در منابع حدیثی، تفسیری و تاریخی پیش از او همانند دیگر ملل مسلمان معرفی شده و تعریضی به آنها نشده بود، برای نخستین بار به شکلی گسترده تحریف می کند و آنان را ابتدا بیابانگردان عرب می خواند که به کوهها فرار کردند و زبانشان تحت تأثیر ارتباط با«ملتهای شهرنشین و متمدن»مانند اعاجم و فارسها/ ایرانیان،«عجمی» شد.پس از آن بی هیچ تأملی کردان را حاصل پیوند شیطان/جن و کنیزکان سلیمان(ع) می خواند و آخر سر آنان را فراریان از دست ضحاک می نامد که بعدها فردوسی بی هیچ تغییری آن را در شاهنامه آورده است. با وجود این، یک نکته مهم را در خلال این افسانه ها نوشته و آن عبارت «و لکل نوع من الاکراد لغة لهم بالکردیه» است.
مسعودی در این جا به صراحت می نویسد که هر یک از گروه‌های کرد، زبان خاص خود یعنی زبان کردی را دارند.
@kurdistanname
