" سلام فرمانده" سرودی است که به ابتکار یکی از مداحان به نام ابوذر روحی از لنگرود گیلان و مسئول قرار گاه فرهنگی" هیات منتظران" تدوین شده و در این مدت با واکنش های متفاوتی روبرو شده است. موافقان آن را به مثابه همراهی کودکان با نظام سیاسی موجود تلقی کرده و این سرود را جایگزین مناسبی برای آهنگ های ساسی مانکن و تتلو قلمداد می کنند، حال آن که مخالفان این همخوانی را نوعی فراخوان حکومتی برای بسیج کودکان در جهت تحقق اهداف ایدئولوژیک نظام سیاسی تفسیر می کنند!
از سوی دیگر مخالفان نابهنگام بودن اجرای این سرود را از دلایل ناهمراهی خود با آن می دانند. به باور ایشان گسترش تحریم ها، افزایش فقر عمومی و فراگیری نارضایتی های عمدتا اقتصادی در میان شهروندان نباید با اجرای بخشنامه ای یک سرود مورد بی اعتنایی قرار گرفته و به فراموشی سپرده شود. از دید ایشان کمترین همدلی با آسیب دیدگان از شرایط موجود این است که تمامی ارکان نظام بکوشند تا گره ای از معضلات موجود گشوده و در گفتار و رفتار صدای مردم رنج کشیده باشند و از دلخوش شدن به حاشیه ها پرهیز نمایند!
اصول گرایان دیروز و انقلابی های امروز دیری است که از یک خطای تحلیلی در مورد واقعیت های اجتماعی و نقش تبلیغات رسانه ای رنج می برند. آنان با درافتادن به دام پاره ای از پست مدرن ها مانند" بودریار" که معتقد به نقش محوری رسانه ها در قلب و برساخت واقعیت ها هستند تصور می کنند که می توانند با یکدست کردن فضای رسانه ای و ایجاد بزرگنمایی تبلیغاتی، اذهان مردمی را که روزانه با مشکلات فقر، اجاره نشینی، آلودگی هوا، ترافیک، حاشیه نشینی، اعتیاد و بیکاری مواجه اند را به آرمان های بلندی متوجه سازند که مدت هاست در رهگذر فساد و بی اعتمادی دچار فرسایش شده اند!
سرود" سلام فرمانده" اگر چه دهه نودی های ایران را مخاطب قرار داده ولی خطاست اگر پنداشته شود قادر است کاستی های اموزشی و پرورشی این نسل را جبران نماید. فقدان عدالت آموزشی، شکاف طبقاتی و فقر گسترده خانوارها به شدت کودکان را رنج می دهد و کلاس های شلوغ، خانواده های گرفتار و معلمان بی انگیزه نارسایی های آموزش و پرورش را مضاعف ساخته است. اکتفا به برنامه درسی آشکار( متون) و غفلت از برنامه درسی پنهان( مناسبات حاکم بر مدارس) در کنار آرزوهای کسانی که با امکانات موجود، مدارسی در تراز تمدن نوین اسلامی را طلب می کنند موجبات نابسامانی بیشتر این مجموعه ها را فراهم آورده است!
موسیقی گمشده مدارس ایران است که می تواند جان دانش آموزان را غنا دهد و به جهان شان زیبایی بخشد. بنابراین اگر چه حضور موسیقی در مدارس را باید به فال نیک گرفت ولی هر گونه اجبار به هم خوانی که برخاسته از بخشنامه های دولتی بوده و حق انتخاب کودکان در انتخاب نوای دلخواه خود را مخدوش سازد می تواند موجب شکل گیری تعارض های روحی در دانش آموزان شود. سرود " سلام فرمانده" نیز به دلیل پررنگ بودن وجوه نظامی گری و اطاعت پذیری از همان ابتدا با حاشیه های فراوان در فضای مجازی و محیط برخی خانواده ها روبرو شد. امری که در ادامه می تواند به تشدید دوگانگی های ارزشی در میان کودکان منجر شود!
نکته پایانی: آموزش و پرورش کنونی به مثابه دستگاهی ایدئولوژیک به شدت شعارزده و عقب مانده از واقعیت های جامعه است. از همین رو نمی تواند به جست و جوی کارشناسی علل اقبال کودکان به برخی آهنگ های غیر مجاز پرداخته و با پایان بخشیدن به تضاد میان عرصه های رسمی- غیر رسمی با ارزش ها و هنجارهای متفاوت در مدارس، محیطی مناسب برای تعلیم و تربیت دانش آموزان را فراهم آورد. فضایی که نه تنها قادر به ایجاد آرامش در کودکان نیست بلکه تعارض های روانی آن ها را تشدید می کند!
