2021-04-13 13:33:37
#رمضان بستر بازشکفتنی نوین
.
در نگاهی #انسان_محور، رمضان را قرابتی با سخت‌گیری با خلق نیست ؛ برساختنی‌ست بهر شکفتن بن‌مایه‌های جانانه انسانی از درون آدمی ! ویران‌کردن دشواری‌ها بر خویشتن و دیگری برداشتی عوامانه و غیرانسانی از موهبت رمضان‌ست ؛ رمضان گر نشستن بر سفره خداوندی‌ست ویژگی‌اش رحمتی بایدش بهر خودآگاهی ، خودسازی، عشق‌و‌‌رزی، شفقت و بهره‌مندی از فرصتی بهر عبور از مدار «بودن» به سوی کرانه‌های «شدن» !
بهترین و برترین گواه این مدعا نگاهی قرآنی و صراحتی‌ست که آیات آن در باره رمضان دارد : (بقره : آيات 183 تا 185) «ای ایمان‌آورندگان! روزه بر شما نوشته شده، همان گونه که بر پيشينيان شما نوشته شد تا تقوی پيشه سازيد. چند روزی معدود را روزه بدارید و هر کس از شما بیمار یا مسافر باشد تعدادی از روزهای دیگر را روزه بدارد و بر کسانی که روزه برای آنها طاقت فرساست عوض روزه برای هر روز مسکینی اطعام دهند و اگر کسی عمل خیری را داوطلبانه انجام دهد برایش بهتر است و روزه داشتن برای شما بهتر است اگر بدانید! ماهِ رمضان است ماهی که قرآن ، برای راهنمایی مردم ، و نشانه های هدایت ، و تميز دادن میان حقیقت و نادرستی ، در آن نازل شده است. پس آن کس از شما که این ماه را درک کرد، روزه بدارد! و آن کس که بیمار یا در سفر است ، روزهای دیگری را به جای آن ، روزه بگیرد! خدا برای شما آسانی و سهولت را خواسته و دشواری نخواسته ! هدف این است که این روزها را تکمیل کنید و خدا را بر اینکه شما را هدایت کرده ، بزرگ بشمرید باشد که شکرگزاری کرده باشيد!»
در آيات فوق به سه موضوع مهم اشاره دارد :
1- مخاطب موضوع روزه و ماه رمضان، «ايمان‌آورندگان» (يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا) هستند و نه تمامی آحاد مردم ؛ وگرنه آيات با «يَا أَيُّهَا النَّاس» شروع می‌شد.
2- مناسک روزه‌داری برای ايمان‌آورندگان نيز برای بيماران، مسافران و يا کسانی که توان روزه ندارند را با تصريح به اينکه « خدا برای شما آسانی و سهولت را خواسته و دشواری نخواسته»، تنها در«عوض روزه برای هر روز یک مسکین طعام دهند و اگر کسی عمل نیکی را داوطلبانه انجام دهد برایش بهتر است» اکتفا کرده است.
3- هدف رمضان، نفس روزه‌گيری و يا روزه‌هدفی نيست بلکه جهت‌يابی و هدایت مردم و ارائه بینه‌هایی ست تا جدا سازنده حق و حقيقت از پلشتی‌ها و تباهی‌ها باشد : عبور از «بودن»، تکرار، روزمرگی و شکوفایی در «شدن» : آنچه که بايد باشد و نيست !
آيا سه موضوع اشاره شده در قرآن، با نگاه، روش و منش مقدس‌مآبان مدعی دين‌داری و يا فرهنگ سنتی و مسلمانی عاميانه همخوانی دارد؟
رفتارآدمی به طور کلی در اسارتِ «ناخودگاه ذهنی» او تابع مجموعه‌ای از الگوهای فکری، حسی، رفتاری و گفتاری، ميل به تکرار، روزمرگی و تهی‌بودن دارد. بستر و فرصتی می‌بايدش تا بر اين همه غلبه کرده و با اراده‌ای انسانی به خود آمده، با خودآگاهی، آفرينشی نوين را تدارک ببيند. رمضان اگر با انتخاب و به دور از سخت‌گيری بر خود و ديگری رقم بخورد زمينه‌ای مناسب در کادر مناسکی جمعی، برای برشکفتنی نوین‌ست که در مدار آفرينشِ رفتارهای نوين، روابط نو و بازنگری کلی برای يکسال آينده عمر آدمی‌ست.
هر نوع «کنترل بيرونی» اعم از تهديد، تنبيه، سخت‌گيری بر خود و ديگری در تعارض با منش روزه‌داری درنگاه قرآنی است ! مراد از اين روزه‌داری، «نپذيرفتن» هر نوع «کنترل»ی‌ست که «انتخاب» آدمی را به محاق برد و روزگارانی عبوس که بن‌مايه‌اش «تکرار»ِ خواستِ ناخودگاه فردی و يا جمعی‌ست را رقم زند که به قول مولانا :
«برو ای عالم هستی همه را پای ببستی / تو اگر جان منستی نپذیرم نپذیرم»
.
#درویش
@mohdarvish
9.5K views10:33
ت
