2022-06-14 12:30:55
پرویز دوایی آلبوم فیلم، برای این‌که در اوج مرغوبیت باشد، مثل هر جنس دیگری، شاید نظیر قالی‌های بدون زدگی، باید شرایط و خصوصیات کمّی و کیفی به‌خصوصی می‌داشت.
اولا که از هر عکس باید دوتا می‌بود و این دو عکس باید کاملا شبیه و به‌اصطلاح جفت می‌بودند وگرنه فیلم لنگه‌به‌لنگه بود و به درد نمی‌خورد و یا ارزشش کم می‌شد. امتحان جفت‌بودن عکس این بود که دوتا کادر فیلم را روی هم می‌گذاشتیم و جلوی نور می‌گرفتیم. عکس‌ها باید عینا روی هم منطبق می‌شد و مو نمی‌زد.
فیلم باید «سوزنی» نبود. یعنی جای انگشت رویش نبود و در آخر باید دندانه‌هایش سالم می‌بود... فیلم رنگی از سیاه‌وسفید مرغوب‌تر بود. نیم‌تنه بیش‌تر از تمام‌تنه می‌ارزید و ارزش فیلم البته بستگی زیادی به محبوبیت و شهرت فیلم در میان تماشاچی‌ها داشت؛ در نتیجه مثلا یک جفت نیم‌تنۀ آرتیسته (جون هال) در فیلم بسیار موفق روز، «علی‌بابا و چهل دزد»، گنجینه‌ای به حساب می‌آمد.
به دلیل بارز، و این‌که گردآورندگان فیلم‌ها منحصرا پسربچه‌ها بودند، عکس آرتیست مذکر فیلم بیش‌تر از نیم‌تنۀ دختره طالب داشت. گران‌بهاترین نوع فیلم در میان تمام انواع، فیلم‌های معروف به «آنونس‌دار» بود. فیلم آنونس‌دار فیلم‌هایی را می‌گفتند که زیرش نوشته داشت، که یعنی از برنامۀ آینده یا آنونس (به اصطلاح کوچه‌ای‌اش «آنوس») فیلم درآمده بود.
آلبوم فیلم من با پنج جفت فیلم آنونس‌دار که گل سرسبد این مجموعه باشد شروع می‌شد که یکی‌اش را یادم هست که نیم‌تنۀ ایوون دوکارلو با لباس کابویی، کلاه لبه‌پهن بود که سنگر گرفته بود و یک چشم را بسته با هفت‌تیر به روبه‌رو نشانه رفته بود و زیرش نوشته بود: Shooting (این کلمات را برای ما که در آن موقع هنوز سواد لاتین نداشتیم یادم هست که پسردایی خواند و معنی کرد.) یک جفت گلن فورد در فیلم «عشق‌های کارمن» بود و یک جفتش هم گمانم ریتا هیورث را در «مهرویان» یا «خون و شن» نشان می‌داد.
@filmemrooz_official
ویدئو: بازسازی این سرگرمی قدیمی و فراموش‌شده که برای یادآوری نمونۀ واقعی‌اش باید حداقل شصت‌ساله باشید! آلبوم مورد استفاده در این ویدئو هدیۀ حسین گیتی و متعلق به هوشنگ گلمکانی است.
185 views09:30
ک
