کانال مهدی نصیری

2021-10-02 11:27:51 ‍ امر به معروف غیر شرعی!

این آقای آمر به معروف در ویدئوی زیر، اگر چه بیان و لحنش محترمانه و قابل قبول است اما اقدام او ۳ اشکال اساسی دارد:

۱. یکی از شرایط امر به معروف، آگاهی از معروف و منکر است اما دوستمان نمی داند که خوانندگی زن از نظر برخی فقها اگر مفسده انگیز و مثلا شهوانی نباشد، حرام نیست و ایشان هم نمی تواند فتوای مرجع خود را اگر حرام می داند، بر جامعه تحمیل کند.

۲. امر به معروف در صورتی واجب است که به نحو قابل توجهی، احتمال تاثیر گذاری و قبول از طرف مقابل داشته باشد، اما اگر به هر دلیل احتمال تاثیر داده نشود و بلکه در برابر آن مخالفت و مقاومت شود و بویژه افکار عمومی هم اغلب با این مخالفت همراه باشد، وجوب امر به معروف منتفی بوده و اگر به نزاع و درگیری زبانی و بدنی منجر شود، ای بسا حرام خواهد بود.

۳. وقتی در جامعه ای که به نام دین در آن حکمرانی می شود و به انواع ناکارآمدیهای ویرانگر و مفاسد بزرگ آلوده است و بسیاری از متدینان در برابر این تباهی ها ساکت و توجیه گرند، امر به معروف و نهی از منکر در امور درجه چندم، اغلب خلاف عقلانیت و به تبع آن خلاف شرع خواهد بود و نه تنها به تقویت دینداری نمی انجامد بلکه به تضعیف آن منجر می شود.

مهدی نصیری
@nasiri42 باز کردن / نظر دهید

2021-10-02 10:12:55 از غرب بیاموزیم
پاسخگویی دولتمردان

رئیس جمهور اسبق فرانسه به دلیل تخلفات مالی در رقابت انتخاباتی سال ۲۰۱۲ (۱۳۹۱) به حبس و جزای نقدی محکوم شد. سارکوزی متهم است دوبرابر سقف تعیین شده قانونی در آن مقطع هزینه کرده است. انتخابات مذکور با پیروزی اولاند به پایان رسید. لازم به ذکر است هزینه انتخابات در غرب تحت قوانین خاص خود قرار دارد و رصد و مراقبت می شود.

نظارت قضایی و پاسخگویی یک مقام اجرایی، آن هم در انتخاباتی که شکست خورده و بعد از ۹ سال، باتوجه به اینکه سیستم جمهوری و تفکیک قوا ابتدا در فرانسه مطرح و سپس در سایر کشورها پیاده شده، می تواند قابل الگوگیری برای دیگر کشورها از جمله ایران باشد.

https://www.isna.ir/news/1400070805295
@nasiri42 باز کردن / نظر دهید

2021-10-02 08:35:53 نواشعریان انقلابی!

مهدی نصیری

در قرن دوم هجری، جدالی کلامی بین اشاعره از یک سو و شیعه و معتزله از دیگر سو در گرفت. موضوع جدال این بود که آیا ورای وحی و هدایت‌های الهی، میزان دیگری برای تشخیص درستی و نادرستی (حسن و قبح) افعال و کردارها داریم یا نه؟ پاسخ اشاعره منفی بود اما شیعه و معتزله می گفتند بله، عقل و خرد آدمی می تواند درستی و نادرستی بسیاری از افعال و اعمال را تشخیص دهد، و به اصطلاح حسن و قبح عقلی داریم.

مثلا عقل آدمی، درستی و زیبایی عدالت و امانت داری و احسان به دیگران را مستقل از هدایت وحیانی در می یابد، همان طور که نادرستی و زشتی ستم و خیانت در امانت و بدی به دیگران را می فهمد و آنچه خداوند از طریق پیامبرانش به انسانها در این موضوعات ابلاغ کرده، در واقع تایید و تاکید بر حکم عقل است.

یکی از نتایج مترتب بر این نزاع کلامی این بود که اشاعره انجام هر فعلی را و لو آن که بر اساس عقل نادرست باشد، از جانب خداوند ممکن می دانستند، مانند آن که خداوند ظالمان را در قیامت پاداش دهد و مظلومان را مجازات کند، چون معیار درستی و نادرستی، خودِ عمل خداوند بود و نه چیز دیگری به نام عقل. اما شیعه و معتزله می گفتند انجام اموری که عقل، زشت و قبیح می داند از جانب خداوند محال است، چه آن که خداوند، خالق و ستایشگر عقل است و بر خلاف حکم عقل، عملی را مرتکب نمی شود.

اشاعره در مورد خداوند می گفتند "هر چه آن خسرو کند، شیرین کند". شیعه و معتزله می گفتند "آنجه شیرین است، خسرو آن کند".

اهمیت دیدگاه شیعی و معتزلی در این بود که وقتی برای سنجه اعمال و کردار خداوند متعال (که البته هرگز مرتکب امری زشت نمی شود اما آدمی می تواند در باره آن ارزیابی و پرسش کند) میزان و معیار وجود دارد، قطعا برای اعمال انسانها و لو پیامبر و معصوم باشند و نیز افراد غیر معصوم، میزان و معیار سنجش وجود دارد و بویژه اگر فرد غیر معصومی زمام حاکمیت را به دست گرفت می توان و بلکه باید مرتبا رفتارهای او را با میزان عقل و نیز تعالیم روشن وحیانی که عقلانی نیز هستند، سنجید و عنداللزوم انتقاد و اعتراض و امر به معروف و نهی از منکر کرد.

اکنون با این مقدمه روشن می شود که انقلابی گری نواشعریانه یعنی چه.
کسانی که نظام دینی و مبتنی بر ولایت فقیه را قدسی و برکنار از نقد و ارزیابی و پرسش و اعتراض می دانند و بلکه بعضا از اشتباهات فاحش نظام، حماسه می سازند و از طریق رسانه ها تحویل جامعه می دهند، اشعری مسلکان نوظهوری هستند که باب عقلانیت را بر خود و جامعه بسته و کشور را به ورطه عقب ماندگی و بلکه به پرتگاه فروپاشی می رانند.

این نواشعریان اگر با فرهنگ قرآن و آموزه های تشیع آشنایی داشتند، در می یافتند که مقام عقل آنچنان شامخ است که حتی حق پرسش از خداوند (بقره/۳۰) و بلکه جدال با خداوند (هود/ ۷۴) را دارد و خداوند به پرسش عقل و عاقلان پاسخ می دهد (بقره/۳۳) تا میدان تعالی و پیشرفت مادی و معنوی را برای آدمیان و بندگان خود فراهم کند و آنان را از هاویه جهل و جمود نجات دهد.

این از افتخارات مکتب تشیع است که منظومه های حدیثی اش مانند اصول کافی و بحارالانوار به پیروی از آیات متعدد قرآن در توصیه به خردورزی و بیانات اهل بیت علیهم السلام در باره نقش زیربنایی عقل، با کتاب عقل، مقدم بر کتاب توحید و کتاب حجت (نبوت و امامت) و کتاب ایمان و ... آغاز می شود.

با وجود جایگاه والای عقل و عقلانیت در تعالیم قرآن و سنت، نباید اجازه داد این درخشش معرفتی شیعه تحت تاثیر ابتذالات سیاسی نواشعریان انقلابی به محاق برود.
@nasiri42 باز کردن / نظر دهید

2021-10-01 22:29:14 @nasiri42 باز کردن / نظر دهید

2021-10-01 18:41:59 معرفی کتاب

خاطرات حاج سیاح

شهاب الدین حائری شیرازی

حاجی سیاح زندگی‌ای سراسر همراه با شر و شور داشت از این‌رو سرگذشت او برای بسیاری جذاب و خواندنی و قابل توجه‌است.
وی در جوانی بدون توشه وبا درویشی وقناعت به سیر وسیاحت در اقصی نقاط دنیا پرداخت.
سفرهای طولانی مدتی به اروپا و آمریکای شمالی و همچنین کشورهای شرق از جمله هندوستان صورت داده و کشورهای زیادی را دیده بود. پس از ۱۸ سال سفر ، وی در سال 1253 هجری شمسی به ایران بازگشت و پس از مدتی وارد صحنه انقلاب مشروطیت شد و بخاطر نوشتن نامه‌ای انتقاد آمیز به مدت ۲۰ ماه رهسپار زندان گردید. وی از دوستان نزدیک سید جمال الدین اسدآبادی بود. حاجی سیاح از روشنفکران عصر قاجار محسوب می‌شود که سختی زیادی کشید و کتاب‌هایی هم نوشت. حاجی سیاح در سن ۸۹ سالگی در سال ۱۹۲۵ درگذشت.

خاطرات حاج سیاح باتوجه به هوش و ذکاوت وی ما را با تاریخ تحلیلی عصر ناصری با زبانی شیرین ودر طی خواندن داستان جذاب سفرنامه بازگشت وی به ایران اشنا می نماید.

قسمتی از کتاب خاطرات حاج سیاح

وی که پس از ملاقات با ناصرالدین شاه و گفتن برخی حقایق تلخ به شاه از جانب خیرخواهان مورد ملامت قرار گرفت در بخشی از کتاب چنین می نویسد:

"و همه از همه مداهنه و ملاحظه دارند و از هم احتیاط می کنند ونسبت به هم جاسوسند همه تقیه می کنند و دعوت به اغماض از حق می نمایند. اگر کسی خارج را دیده و از اوضاع عالم باخبر باشد به ناگاه در میان این قوم بیافتد وضع حیرت انگیزی می بیند عجب که حق نمی گویند و همه به یک نفر حق گو حمله می کنند. نفاق و بدگویی را صنعت قرار داده اند. بیچاره پادشاهان و شاهزادگان و امیر و امیرزاده که از وقت تولد تا شصت و هفتادسالگی غیرتملق نشنود. هر حرفی را تصدیق کنند و هر مهمل او را آسمانی نام نهند و هر کار او را عدل و نجابت و حق بخوانند. او را به تمام فضائل بشری بدون زحمت و سختی کسب، موصوف کنند و او را از جمیع عیوب مبرا نمایند و غیر بله قربان نشنود.."

ناگفته نماند که معرفی یک کتاب در این کانال به معنی تایید تمام محتوای کتاب نیست بلکه به معنی مفید بودن مطالعه کتاب برای اهل دانش و فرهنگ می باشد.
https://t.me/virayeshe_zehn
@nasiri42 باز کردن / نظر دهید

2021-10-01 17:58:16 ‏جمعی از اکانت های سازمانی، ۲۷ اسفند ۱۳۹۹:

عیسی شریفی در دادگاه نظامی محاکمه شده پس جرائم او ارتباطی با شهرداری ندارد

سردار فدوی ، ۸ مهر۱۴۰۰:

عیسی شریفی وقتی در سپاه بود تخلف نداشت. در زمان شهرداری تحت امر و کنترل سپاه نبوده و پرونده اش مربوط به دوره شهرداری است
@nasiri42 باز کردن / نظر دهید

2021-10-01 13:35:46 "انگشت آتاتورک" در خاک ایران

دکتر یدالله کریمی‌پور

در منتهی الیه گوشه باختری گوش چپ گربه ایران، چشمه پرآب بورالان(چشمه ثریا) قراردارد که شمال باختری ترین نقطه مرزی ایران -ترکیه است. آب این چشمه بی نهایت دلربا، به قره سو و ارس می رسد. درشمال این چشمه، باریکه ای دقیقا انگشت مانند از خاک ترکیه به صورت یک دنبالچه ارمنستان را از ایران جدا می سازد. امروز این باریکه انگشتی، بخشی از خاک ترکیه شده است. پهنای آن بین ۳/۵ تا ۱۱ کیلومتر است. این باریکه از شمال به ارمنستان، از باختر به ترکیه، از جنوب به ایران و از خاور به جمهوری خودمختار نخجوان ختم می شود. این باریکه در ادبیات سیاسی و طبیعی، "قره سو" نامیده می‌شود.

این انگشت تا آغازهای سده بیستم بخشی از خاک ایران بود، ولی در پی سفر رضاشاه به ترکیه و دیدار با آتاتورک، در فرایندی پیچیده به جمهوری نوپای ترکیه واگذار شد!

آتاتورک برای دسترسی به جنوب قفقاز و آذری‌ها ، نیازمند راهی گرچه کوتاه بود. این راه تنها از حاشیه رودخانه "قره سو" که یکی از شعبات ارس است می توانست تامین شود. در دوره رضاشاه این باریکه انگشت مانند، که من سال ها پیش آن را "انگشت آتاتورک" نامیده ام به آنکارا بخشیده شد! البته آغری(آرارات) کوچک نیز از ایران جدا و به ترکیه واگذار شد.

هر چندآتاتورک در ازای آن ها با انتقال بخش هایی بزرگتری از خاک مورد مناقشه در دره قطور به ایران موافقت کرد، ولی آرارات کوچک و به ویژه انگشت آتاتورک، از دیدگاه استراتژیک نقطه ای بس حساس است که نباید واگذار میشد. چرا؟

۱- راه دستیابی جمهوری نوپای ترکیه از این طریق به نخجوان مهیا شد؛

۲- هر حمله مکانیزه به ایران، با جهت باختری- خاوری، با توجه به شرایط زمین شناسی، بس سخت و حتی با فنآوری امروز نیازمند صرف انرژی فراوانی است. در حالی که حمله از نخجوان به جنوب، به سادگی ممکن است؛

۳- از جنوب به مرزهای ارمنستان دسترسی داشته و در موقع لزوم، از طریق نخجوان، ایروان و گذرگاه زنگه زور زیر فشار قرار خواهند گرفت.

البته امروزه روز به آسانی می‌توان گفت، انگشت آتاتورک، برای آرمان‌های ترکیه کوتاه و کوچک است. اردوغان برای دسترسی به سرزمین اصلی جمهوری آذربایجان ، نیازمند جدا سازی کل بخش شمالی آذربایجان غربی، شرقی و اردبیل و در اختیار گرفتن جنوب ارس و جنوب ارمنستان است.

ترکیه ۳۴ سال است که مناسبات خارجی جمهوری اسلامی را به دقت رصد می کند. اردوغان نیز با وجود گزارشات میت، "تنهایی" ایران را در فضای پیرامونی و جهانی را درک کرده است؛ آنکارا از ژرفای اختلافات گسترده ایران با اعراب خلیج فارس، اسرائیل ، آمریکا و...آگاه است. اردوغان به خوبی می داند که جمهوری اسلامی، توانایی باز کردن یک جبهه درگیری دیگر در شمال غرب را ندارد. او بر پایه محاسباتش می داند که روسیه نیز از ارائه هر گونه پشتیبانی استراتژیک به ایران خودداری می ورزد.

بنابراین ترکیه "تنها و تنها" مترصد دستیابی به فرصت مناسب برای عملیاتی کردن علائقش در جنوب ارس، با وجود دلمشغولی ایران در محورهای متعدد درگیری است. رزمایش پاکستان، باکو و ترکیه دور از انتظار نیست در همین راستا بوده باشد.

ترکیه و باکو دستکم از دو دهه پیش در حال سر و سامان دادن و سازماندهی "ستون پنجم" خویش با پرورش مزدوران پانترک در ایران و گستراندن دایره عمل آن بوده اند. این دو کشور، پایه استراتژی خود را پشتیبانی همه جانبه در فربه سازی و باز کردن دامنه عمل ستون پنجمشان یعنی پانترک‌ها قرار داده اند. یادمان باشد، کمتر نبردی بدون تکیه بر ستون پنجم به پیروزی رسیده است. به گمانم پس از حزب توده، در همه تاریخ ۲۰۰ ساله ایران، ستون پنجمی با این توانایی و نفوذ همه جانبه و پشتیبانی سخاوتمندانه آنکارا- باکو، در ایران شکل نگرفته است!!
www.persiangulfstudies.com
‌@nasiri42 باز کردن / نظر دهید

2021-10-01 11:09:48 ‍ از شیخ زکزاکی تا شيخ حائری شیرازی

مجید مرادی

در روزهای گذشته دو موضوع توجهم را جلب کرد:
یکی مصاحبه حجت الاسلام شیخ زکزاکی رهبر شیعیان نیجریه که پس از پنج سال زندان آزاد شد و در نخستین گفتگوی رسانه ای اش با سیمای جمهوری اسلامی از نیت و اراده خود برای تاسیس حکومت اسلامی در نیجریه سخن گفت و این که با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران چشم امیدشان به نظام جمهوری اسلامی بوده و افزود که علاوه بر انقلاب اسلامی ایران تحت تاثیر اندیشه انقلابی کمونیست ها هم بوده و از آنان هم الهام گرفته است.

دیگری مقاله "کوس رحیل" حجت الاسلام حائری شیرازی فرزند امام اسبق شیراز که به مثابه به صدا در آوردن آژیر خطر برای نظام بود. شیرازی دستاورد چهار دهه دولت دینی را توسعه فقر و فلاکت و فاصله گرفتن رهبران دینی از بدنه مردم دانسته و از تعطیل عقل و غلبه نادانی در تجربه حکومتی چهار دهه اخیر سخن گفته است.

با شنیدن آن مصاحبه و خواندن این مقاله به ياد دیالوگ مشهور پرستویی در فیلم مارمولک افتادم که به آن جوانک حافظ قرآن که در سلوک عرفانی دنبال یافتن راه میان بر بود گفت من دنبال راه دررو هستم تو دنبال راه میان بری عزیز برادر!

به گمانم گفتگوی میان این شیخ شیرازی و آن شیخ نیجریه ای گفتگوی جذابی خواهد شد. ای کاش شبکه خبر که هفتگی با چندین استاد دانشگاه آمریکایی گفتگو می کند این دو را در مناظره اي کنار هم بنشاند.

هر دو شیخ نیجریه ای و شیرازی انسان های صادقی هستند اما یکی درد خدا دارد و دنبال الگوی حکومتی است که هم محتوای الهی داشته باشد و هم ارزش های انسانی مارکسیسم و کمونیسم را در خود گنجانده باشد. دیگری درد مردم دارد و برایش کارآمدی دولت و کرامت انسان مهم است و معتقد است اگر الگویی به توسعه فقر و فلاکت انجامید آن الگو دینی نیست و اساسا ناکارآمدی های دولت دینی به پای دین نوشته می شود و موجودیت اجتماعی دین لطمه می بیند.

به این ترتیب این دو شیخ یکی بشارت دولتی اسلامی را می دهد که امید دارد در نیجریه تشکیل دهد و دیگری به راه طی شده چهل سال اخیر می نگرد و نگاهی آسیب شناختی دارد.

آنچه شیخ زکزاکی بدان بی توجه است این است که در صورت تشکیل دولتی اسلامی در نیجریه قبل از هر چیز اسلام گرایان سنی تندرو حاکم خواهند شد و در مشروب فروشی ها و حسینیه ها را یکجا خواهند بست. در سایه چنان دولتی همین آزادی نسبی فعلی و حقوق نیم بند شهروندی فعلی هم برای زکزاکی و پیروان او فراهم نخواهد بود. بنابراین عاقلانه ترین کار برای او تمرکز بر فعالیت های اجتماعی و شعایری و گریز از سیاسی کردن تشیع است. او باید در این سخن اندیشه کند هر چند بر او این سخن آسان نرود.

اما شیخ شهاب الدین حائری شیرازی فرزند آیت اللهی است که نماینده رهبری در استان فارس و امام جمعه شیراز بوده است. او نیز مانند پدر، بلند و پست نظامی به نام جمهوری اسلامی را دیده و چشیده است. او اکنون نگران پیامدهای تلخ ماموریت های متعدد و سنگینی است که جمهوری اسلامی در چهار دهه اخیر برای خود تعریف و خود را بدانها گرفتار کرده و ملزم بما لا يلزم ها ساخته است. او نهایت آن همه ماموریت های غیر ضروری را رحیل یا سقوط می داند. چشم او بر تجربه سقوط اتحاد جماهیر شوروی است.

شیخ شیرازی می توانست چونان بسیاری دیگر زبان در کام گیرد و نوک قلم از نیام برنگیرد و فارغ از غوغای خلق و درد مردم زیستی آسوده داشته باشد اما چنان که مولانا شعر را ناخوش داشت و دردی عظیم را موجب سرودن شمرد شهاب الدین شیرازی هم دردی عظیم دارد که او را به نوشتن واداشته است. هل من قارئ يقرئه. کسی هست او را بخواند؟!
https://t.me/K_MjM
@nasiri42 باز کردن / نظر دهید