2021-08-03 15:23:17
مادران دادخواه – 2
مادران میدان مایو آرژانتین و بازتعریف مادرانگی!
فاطمه گوارایی
@iranfardamag
من درد مشترکم مرا فریاد کن !
در سال ١٩٧٦ کودتایی تحت حمایت امریکا در آرژانتین به وقوع پیوست که در نتیجه ان "خورخه رافایل" دیکتاتور نظامی این کشور برروی کار آمد. از سالهای ١٩٧٦ الی ١٩٨٣ جو دهشت و استبداد عریان بر کشور حاکم و جنایات هولناکی در آرژانتین زیر نام «جنگ کثیف» صورت گرفت دراین جریان حدود ٣٠٠٠٠ تن از روشنفکران، نیروهای چپ، معلمان و رهبران اتحادیه‌های کارگری از سوی نیروهای راست افراطی و نظامیان کشته و «ناپدید» شدند.
در آوریل 1977 گروه کوچکی متشکل از ۱۴ مادر برای دادخواهی از سرنوشت فرزندان ناپدید شده شان در میدان مایو در شهر بوینوس‌آیرس تجمع نمودند که بعدها بر تعداد شان افزوده و به «مادران میدان مایو» شهرت یافتند.
میدان مایو مرکز سیاسی پایتخت آرزانتین است که در سال ۱۸۱۰ مردم استقلال این کشور از اسپانیا را در آنجا جشن گرفته بودند. این مادران در روزهاى پنجشنبه هر هفته ساعت پانزده و سى دقيقه در میدان مایو گرد هم آمده شعار سر می‌دادند: «ما فرزندان مان را می‌خواهیم!»، «مهم نیست فرزندان ما چه عقیده‌ای دارند، آنها نباید شکنجه شوند! «
مادران در گردهمایی‌های هفته‌گی تصاویر عزیزان شان را با خود حمل می‌نمودند و تکه‌های سفیدی را که قنداق کودکی فرزندان گم‌شده شان بود به سر می‌کردند که بر روی آن اسامی فرزندان و شعار‌هایی نیز درج بود. آنان به تدریج خود را به جامعه معرفی و جمع خود را گسترده تر می کردند
بعدها سربند سفيد را سمبل صلح، زندگى، رابطه مادرانه و ضديت با خشونت ديكتاتورى نظاميان معنا كردند.
این مادران، که ناخواسته و به سبب ناپدید شدن فرزندان شان به صحنه اجتماعی کشیده شده بودند، در آغاز کوچکترین انگیزه سیاسی نداشتند. اغلب آن ها زنان خانه دار بودند و تعداد کمی از آن ها بیش از دوره متوسطه تحصیل کرده بودند. یکی از مادران در توصیف اراده مادران برای تحقق این رسالت می گوید: «ما در سایه و ابهام و با ترس، ناتوانی، تهی بودن و رخوت آغاز کردیم؛ اما زیر هر روسریِ سفیدی مقاومت، ثابت قدمی، شجاعت و مطالبه حقیقت و زندگی نهفته بود.
مادر بودن در جوامع آمریکای لاتین - اعم از جوامع مذهبی و غیرمذهبی - از منزلت ویژه ای برخوردار است و این منزلت ویژه فرصتی برای مادران میدان مایو فراهم آورد
اولین بیانیه جنبش «مادران میدان مایو» و اعلام رسمی موجودیتشان موجب انعکاس جهانی شده و با به قتل رساندن سه تن از بنیانگذاران حرکت مواجه شد اما مبارزه ادامه یافت به گفته خودشان آنان " نخستين مادرانی بودند كه از فرزندان شان زاده شده بودند .
مسابقات جهانی فوتبال در سال ١٩٧٨ در آرژانتین فرصتی بود تا انها صدایشان را به گوش همه جهانیان برسانند . آنان صدها کارت پستی به سیاستمداران و خبرنگاران خارجی فرستادند این تلاش‌ها زمینه‌ساز ارتباط مادران با سازمان‌های حقوق بشر شد.
در سال ١٩٨٢، در نتیجه جنگ آرژانتین و انگلیس بر سر مالکیت جزایر فالکلند، دیکتاتوری نظامیان سقوط کرد و حرکت‌های دموکراسی‌خواهانه اوج یافته و جنایتکاران به میز محاکمه کشانیده شدند. اما پس از مدتی قانون معافیت جنایتکاران به تصویب رسید اما بازهم این مادران مایو بودند که با تلاش‌های شان باعث بسیج دهها هزار تن علیه این قانون در ١٩٨٢ گردیدند.
ماه‌ها بعد از سقوط دیکتاتوری نظامیان، رائول آلفونسین به عنوان رئیس جمهور آرزانتین انتخاب شد. او نمی‌توانست جنبش مادرانی را که مبارزه جسورانه‌شان در سطح ملی و بین‌المللی مطرح بود نادیده بگیرد،لذا کمیسیونی را موظف ساخت تا قضیه گم‌شده‌گان را پی‌گیری کند. مادران کمیسیون را تحریم نمودند، زیرا در راس آن نویسنده‌ای قرار داشت که در سال ١٩٧٦ از خورخه رافایل تعریف و تمجید نموده بود. مادران طی بیانیه‌ای اظهار داشتند: «ما کمسیون را به رسمیت نمی‌شناسیم زیرا منتخب مردم نیست، بلکه انتصاب دستگاه حکومتی است.»
مادران با شعار «فرزندان ما را دوباره برگردانید!» به راهپیمایی‌های خود ادامه دادند. تعدادی این مادران و این شعار‌ها را دیوانگی خواندند و کمیسیون هم این قضیه را تمام شده اعلان نمود. اما مادران برای محاکمه قاتلان فرزندان شان آرام ننشستند و بیان داشتند: «چرا بايد اجساد را بپذيريم درحاليكه قاتلان بدون ترس از مجازات در كشور آزادانه زندگى مى‌كنند.»
مقاومت جسورانه‌ی «مادران میدان مایو» بی‌نتیجه نماند. بالاخره در سال ٢٠١٠ دیکتاتور نظامی (خورخه رافایل) بخاطر جنایاتی که در دوره حاکمیتش در سالهای ١٩٧٦ الی ١٩٨٣ صورت گرفته بود، در محکمه‌ای در آرزانتین به حبس ابد محکوم شد و در محاکمه دیگری در سال ٢٠١٢، خورخه و دیگر افسران بالارتبه حکومتش به ٥٠ سال حبس محکوم گردیدند.
متن کامل در instant view :
https://bit.ly/3zRDjn4
296 views12:23
ت
