گردشگرى و دين

2022-07-26 15:45:55 باز کردن / نظر دهید

2022-07-26 15:45:47 مدرسه مجازی تابستانه الهیات شهر: «شهر و سفر معنوی»

با حضور:
پیمان اسحاقی – پژوهش‌گر اسلام‌شناسی و انسان‌شناسی دانشگاه آزاد برلین
یاسر آئین – پژوهش‌گر دکتری ادیان و عرفان تطبیقی
دکتر مهراب صادق‌نیا – عضو هیات علمی دانشگاه ادیان و مذاهب
نسیم حسنی – پژوهش‌گر ادیان
دکتر حمیده امیریزدانی - پژوهش‌گر دانشگاه ادیان و مذاهب
دکتر علی الهی خراسانی - عضو هیات علمی پژوهشکده مطالعات اسلامی در علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد
دکتر رسول اکبری - پژوهش‌گر پسادکتری دانشگاه هومبولت برلین
دکتر سعید خدیوی – عضو هیات علمی پژوهشکده گردشگری جهاد دانشگاهی

با ارائه گواهی معتبر از دانشگاه فردوسی مشهد

زمان ثبت‌نام: ۱۲ الی ۲۵ مرداد ۱۴۰۱

برای اطلاعات بیشتر با شماره 09152097487 تماس بگیرید

تخفیف ۵۰ درصدی ویژه دانشجویان و طلاب

پیوند ثبت‌نام دانشجویان و طلاب
https://idpay.ir/sdjdm99/shop/566953
پیوند ثبت‌نام اعضای عادی
https://idpay.ir/sdjdm99/shop/566949

@fum_iish باز کردن / نظر دهید

2022-01-13 11:08:29 من بیش‌تر اوقات خود را صرف تماشای مساجد می‌کردم، هرچند مرا به عنوان یک مسیحی به درون مسجد راه نمی‌دادند(سفرنامه لایارد، ص63).

هرگاه یک اروپایی موقع صرف غذا برسد، ایرانی‌ها دستپاچه می‌شوند؛ زیرا طرد وی با اصول نزاکت مطابقت ندارد، پذیرفتن وی نیز با گرفتاری‌ها و ناراحتی‌هایی توأم است، زیرا اروپایی مسلمان نیست و هرگاه دستش به غذایی بخورد، آن غذا نجس می‌شود(سفرنامه پولاک، 95-96).

سفرنامه‌ها را باید منبعی برای گفتگو دانست، زیرا موانع و فرصت‌های گفتگوی ادیان را بازتاب می‌دهند. در ادبیات علمی ایران بحث از گفتگوی ادیان کماکان تازه است. اغلب پژوهش‌های انجام‌شده در حصار توصیف این مفهوم و یا تاریخچه پیدایش آن گرفتار شده و بررسی‌های انضمامی-عینی در خصوص انواع مختلف آن کمتر مدّنظر قرار گرفته است. این کتاب آغاز تأملی است در خصوص نقش سفر در کاستن کژفهمی‌ها و سوءبرداشت‌های پیروان مختلف ادیان نسبت به یکدیگر.این کتاب به قلم حمیده امیریزدانی وبه همت انتشارات دانشگاه ادیان ومذاهب منتشرشده است.
@Bookcitycc باز کردن / نظر دهید

2021-09-22 21:00:12 بررسی مطالعات الهیات گردشگری نشان می‌دهد که کلیسای کاتولیک در وهله نخست مانند هر پدیده مدرن دیگری، از گردشگری استقبال نکرد و منافع خود را در خطر دید.

اما بیانیه‌های رسمی پاپی نشان می‌دهد که به مرور زمان و هم‌زمان با بیانیه‌ی پاپ پیوس نهم در 1950چرخشی در نگرش به صنعت گردشگری در جهان مسیحیت رخ داد و تلاش بر این شد که گردشگری را از نو ودر امتداد سفرهای زیارتی تعریف کنند. گرچه در واقعیت ماجرا این تلاش‌ها و دست وپا زدن‌ها راه به جایی نبرده و آن اتفاقی که باید میفتاد، آمده است. اما تلاش‌های بی‌وقفه کلیسا برای تقریر این موضوع و اجماع اصحاب کلیسا موجب پیدایی الهیاتی تحت عنوان الهیات گردشگری شد. این رخداد در سنت‌های دیگر دینی هم افتاده است. گرچه الهیاتی تحت این عنوان در دیگر سنت‌های دینی تا به امروز تنسیق نشده، اما وجود الفاظ میان‌حالی همچون توریست- زائر، گردشگری حلال، گردشگری دینی، زیارت سکولار و .. در ادبیات موجود در حوزه دین و گردشگری نشان می‌دهد دغدغه‌های سنت‌های دینی دیگر نسبت به این موضوع بیش از پیش شده است.

او ادامه داد: در طول این سال‌ها با خلأیی در مطالعات گردشگری -چه در حوزه نظری و چه در حوزه عملی- روبه‌رو بودم که این فقر مرا بر آن داشت در این حوزه دست به کار شوم. آن حس کمبود چیزی نبود جز فقر نگاه ادیانی به صنعت گردشگری. اخیراً علاوه بر اقتصاد، رشته‌های دیگری همچون جغرافیا، جامعه‌شناسی و همچنین مردمشناسی چه در ایران و البته بیش‌تر در بیرون از ایران به صنعت گردشگری ورود کرده‌اند. اما در مطالعات ادیان کمتر به این پدیده نظر شده است. البته این مسئله در زمینه‌ی آموزش پررنگ‌تر است و در حوزه‌ی پژوهش کارهای بیش‌تری می‌توان در این زمینه یافت. مرادم از مطالعات ادیان، نگاه کلامی نیست. مواجهه مطالعات ادیان با گردشگری از آن رو برای شخص من حائز اهمیت است که ادیان در دل خود پتانسیلی دارد که می‌تواند تجربه گردشگر را از سفر عمق ببخشد. میراث معنوی گردشگری، دین و اکولوژی، گفتگوی ادیان، جغرافیای ادیان و نیز مردم‌شناسی میراث از جمله موضوعاتی است که می‌توانند علم گردشگری را وارد حوزه‌های بکر و جدیدی کنند و روح تازه‌ای در گردشگری بدمند.

او در پایان خاطر نشان کرد:‌ در مدرسه تابستانه دین و گردشگری آن‌چه دنبال شد، نگاه فرهنگی به مقوله گردشگری بود. مراد از دین در مطالعات دین و گردشگری، نه دین به مسئله نظام باوری و نه متن مقدس، بلکه به منزله‌ی زمینه و امری فرهنگی که به تجربه‌ی گردشگردر می‌آید، قابل بررسی است. از دیگر سو، گردشگری با زبان نرمی که دارد، می‌تواند گفتگوی از پایین و بین مردم را شکل ببخشد و بی‌آنکه تریبونی مشخص داشته باشد هم‌دلی میان افراد را پدید آورد و این‌گونه انسان‌ها را دعوت به پذیرش دیگری به عنوان شهروندان جامعه جهانی با حقوقی یکسان و برابر کند؛ یعنی همان گفتگوی ادیان که دغدغه نهادهای دینی مختلف در روزگار معاصر است. او که دبیر علمی این برنامه هم بود، در پایان گفت: امیدواریم به زودی حلقه مطالعاتی دین و گردشگری راه بیفتد. https://t.me/Tourismandreligion باز کردن / نظر دهید

2021-09-22 21:00:11 مطالعات دانشگاهی دین و گردشگری

نشست آخر از مدرسه تابستانه دین و گردشگری با حضور دکتر حمیده امیریزدانی برگزار شد. او که دانش‌آموخته دکتری مطالعات تطبیقی ادیان از دانشگاه ادیان و مذاهب قم و دارای مدرک کارشناسی مدیریت جهانگردی از دانشگاه علامه‌طباطبایی است، در سال 1398 از تز دکتری خود با عنوان «الهیات گردشگری؛ مبانی و کارکردها» دفاع کرد. امیریزدانی علاوه بر مطالعه آکادمیک در رشته گردشگری مدتی در سمت راهنمای تور و چندی هم به عنوان مدیر فنی بند ب در آژانس هواپیمایی مشغول بوده است. اما در چندین سال اخیر به صورت متمرکز و در سمت پژوهشگر مستقل با دانشگا‌ه‌ها و مؤسسات آموزشی- پژوهشی همکاری می‌کند.

امیریزدانی در مقدمه گفت:‌ در سلسله نشست‌های دین و گردشگری کوشیدیم سخنرانانی دعوت کنیم تا از منظرهای مختلفی به این بحث نظر کنند. چرا که امروزه پرچین میان علوم مختلف انسانی برداشته شده و مطالعات میان‌رشته‌ای سهمی جدی و چشمگیر در حیطه دانشگاه دارند. این تغییر نگرش، بیان‌گر این است که علوم انسانی دیگر به تنهایی قادر نیستند دامنه‌های علوم را بکاوند و برای بسط نظریه‌های خود نیازمند به وام‌گرفتن مفاهیم و ادبیات از دیگر علوم هستند. این ضرورت درباره رشته گردشگری، که علمی جوان است و هنوز در ماهیت مستقل آن میان محققان اختلاف‌نظر وجود دارد، هم به وفور خود را نشان می‌دهد. به گفته جان ترایب، گردشگری علمی است که همچنان در خصوص میان‌رشته‌ای بودن و یا فرارشته‌ای بودنش نظر واحدی وجود ندارد. اما آن‌چه اغلب پژوهشگران این حوزه درباره آن اتفاق دارند، مصرف‌کننده بودن این رشته است. به همین خاطر این علم بسیاری از چارچوب‌های نظری خود را از علوم دیگری همچون جامعه‌شناسی، مطالعات فرهنگی، مردم‌شناسی، جغرافیا و اقتصاد می‌گیرد. توجه به گردشگری و بررسی مناسبات آن با لنز دین می‌تواند پنجره‌های نویی را به روی فعالان این حوزه بگشاید.

امیریزدانی گفت:‌ اگر قرار باشد یک خصلت مشترک را میان دو رشته‌ی دانشگاهی گردشگری و ادیان و عرفان نام ببریم، آن چیزی نیست جز گشودگی این دو رشته. تجربه‌ی تحصیل در مدیریت گردشگری و نیز ادامه در رشته‌های ادیان و عرفان و مطالعات تطبیقی ادیان مرا به این باور رساند که در بطن مطالعات گردشگری در آمدن از «خود» و «فرهنگ و باور و اعتقادات» خود و توجه به «دیگری»، «فرهنگ» و «باورها» و به طور کلی «جهان‌بینی» نهفته است. هم‌چنان که نام خود رشته «ادیان» این مضمون را با خود دارد که تنها یک دین رسمیت ندارد و ادیان دیگری هم وجود دارند و در جامعه جهانی، برای شناخت و درک ادیان دیگر ما نیاز به توجه، پژوهش‌ و بررسی جدی آن‌ها را داریم. گرچه به نظر می‌رسد، تمرکز مطالعات گردشگری، عمدتاً ناظر به جنبه‌های مدیریتی و یا اقتصادی سفر است و کمتر از عمق فلسفی، الهیاتی و دینی برخوردار است و اگر هم سخنی از ربط و نسبت با دین در مطالعات به میان آمده، عمدتاً ناظر بر همین جنبه‌های صرفا مادی بوده است. از سوی دیگر به طور کلی می‌توان گفت مطالعات ادیان در اغلب دانشگاه‌های جهان ناظر به مسائل نظری و الهیات سیستماتیک بوده و توجه به موضوعات ملموس‌تر و انضمامی که با زیست روزمره افراد در پیوند است، تا به امروز کمتر جایی داشته است. با این‌حال از دهه‌ی گذشته و به صورت جزیره‌ای در گوشه و کنار جهان می‌توان دپارتمان‌ها و دانشگاه‌هایی را پیدا کرد که بر حوزه نوپدید دین و گردشگری تمرکز کرده‌ و مناسبات دین و گردشگری را فراتر از فهم سنتی و اولیه دنبال می‌کنند. دانشگا‌ه‌هایی همچون دانشگاه برگن نروژ و دانشگاه گوتنبرگ سوئد در نمونه‌هایی از این دست هستند.

سخن گفتن از «دین و گردشگری»، به عنوان یک پدیده واحد و توجه به واو عطف میان این دو یعنی بررسی برهم‌کنش‌های این دو حوزه، دغدغه‌ای است که در پروژه دین و گردشگری به میزبانی دانشکده ادیان دانشگاه ادیان و مذاهب دنبال می‌شود. «دین و گردشگری» صرفاً به معنای بررسی گردشگری دینی یا گردشگری مذهبی نیست، گرچه نخستین برداشتی که از آن می‌شود، عموما همین بوده، اما سخن من این است که بسیار فراتر از این نوع نگاه می‌شود مناسبات دین و گردشگری را بررسی کرد. مطالعات بینارشته‌ای «دین و گردشگری» می‌کوشد به دو امر مهم پاسخ دهد: نخست این که دین‌داران در سنت‌های مختلف دینی در مواجهه با صنعت گردشگری چه واکنشی از خود نشان می‌دهند. آیا در مواجهه با این پدیده مدرن و امروزی، از ابتدا روی خودش نشان‌داده‌اند و یا با چالش‌هایی دو طول این دو قرن روبه‌رو شده‌اند که نیاز به تنسیق یک الهیات، و یک مواجهه مستقیم با دست اندرکاران صنعت جهانگردی حس شده است. دیگر آن‌که گردشگران در روند سفر و سیاحت خود در چه جاهایی با نهادهای دینی به مشکل برخورده‌اند. دغدغه‌های آنان چیست و چه کم‌لطفی‌هایی از سوی نهادهای دینی و جوامع دین‌دار در حق آنان اعمال شده است. باز کردن / نظر دهید

2021-09-22 20:59:45 حمیده امیریزدانی

عنوان نشست: مطالعات دانشگاهی دین و گردشگری باز کردن / نظر دهید

2021-09-19 17:00:51 در واقع خلوص پارینه‌سنگی تبدیل شد به ریاکاری در دوره‌های جدیدتر. به این معنا که در گذشته مردم در خفا خدای خود را می‌پرستیدند. اما در این دوره در معرض عام خدا ستوده می‌شد.

دکتر نوری شادمهانی در ادامه بیان خود از محوطه آیینی دیگری به نام نوشیجان تپه سخن گفت. این تپه متعلق به 2700 سال پیش است. اگر ماشین زمان را به عقب برگردانیم، در اینجا زائرانی را می‌بینیم که از دژ پایین می‌آمدند. مادها که از قبایل آریایی بودند خدایان متعددی داشتند. مثلاً ما خدایی به نام میترا داشتیم. بر خلاف نظر استروناخ نوشیجان تپیه یک معبد مهری بوده. منتهی با ظهور زرتشت مهر خدای اصلی نبود، بلکه اهورامزدا خدا می‌شود و آتش هم پسر اهورامزداست. به همین روی در دین زرتشت به جای مغاره‌ها آتشکده‌ها را داریم. در فقه زرتشتی باور بر این است که آتش مقدس باید مبرا از هر چه باشد، حتی نور خورشید. برای همین آتش را در جایی مسقف می‌ساختند تا از گزند‌های طبیعی در امان باشد. در جمکران هم ما بقایای تقدس آتش را داریم و باید گفت پیشینه مقدس بودن این شهر به قرن‌ها قبل از اسلام برمی‌گردد. خود نام‌های جمکران و جماران نشان می‌دهد که از اسامی رایج در دوران پیش از اسلام هستند. از این‌رو باید گفت درباره نوشیجان تپه به عنوان یک معبد و نیایشگاه باید گفت: دیوارها دو کارکرد داشته‌اند: نخست مرزکشی و تقسیم برای حفظ امنیت و دیگر، حریم، حرمت نهادن و تفکیک فضای قدسی از فضای عرفی. در این حالت فضای کیهانی را از فضای دنیوی متمایز یا به بیانی فضای بسامان را از نابسامان جدا می‌کنیم.
تخت جمشید و آرامگاه بایزید بسطامی دو سایت دیگری بود که دکتر شادمهانی به بیان تفصیلی آن‌ها در مقام یک محوطه آیینی پرداخت. افزون بر آن، در پایان از مهرکده‌های ایرانی و پیشینه مهرپرستی در زمان اشکانیان سخن به میان آمد. دکتر نوری در پایان گفت: سایت‌های آیینی و مقدّس در ایران و شناسایی عمیق آن از این منظر موضوعی است که کمتر بدان توجه شده است و در مطالعات دین و گردشگری جای می‌گیرد. به نظر می‌رسد دانشکده ادیان با نگاهی که در مدرسه تابستانه دین و گردشگری دنبال می‌کند، در مسیر ریل‌گذاری و بسط مطالعات نظری-میدانی در این باره است.

https://t.me/Tourismandreligion باز کردن / نظر دهید

2021-09-19 17:00:51 نشست یازدهم مدرسه تابستانه دین و گردشگری با حضور دکتر رضا نوری‌شادمهانی و میزبانی دانشکده ادیان دانشگاه ادیان و مذاهب برگزار شد.
نوری شادمهانی باستان‌شناس و عضو هیأت علمی گروه باستان‌شناسی دانشگاه کاشان است. حوزه او باستان‌شناسی در دوران اسلامی است. علاوه بر این او مدرس گردشگری در مؤسسه‌های آزاد گردشگری است و سال‌های زیادی است که در زمینه مناسبات باستان‌شناسی و گردشگری فعالیت می‌کند. به همین مناسبت در نشستی که برگزار شد، وی موضوعی را با عنوان «گردشگری محوطه‌های باستانی و اماکن مقدس» ارائه نمود.
دکتر نوری در مقدمه گفت: از دو رویکرد عمده در باستان‌شناسی می‌توان سخن گفت. باستان‌شناسی روندگرا و باستان‌شناسی پسا روندگرا. باستان‌شناسی روندگرا، همچون بسیاری از علوم در قرن نوزدهم متأثر از نگاه منطقی- پوزیتیویستی شد و در واکاوی پدیده‌ها اعتبار اصلی را به نگاه علمی داد. اما خلأهای موجود در این منظر چندان زیاد بود که در اواخر قرن نوزدهم گروهی از منتقدین پرسیدند: شما چگونه می‌خواهید همه چیز را در کفه ترازوی علم قرار دهید؟ از همین رو، باستان‌شناسی پساروندگرا با بها دادن به فردیت و خصوصاً باورها و اعتقادات انسان در تحقیقات میدانی باستان‌شناسی، به فردیت و باورمندی در مطالعات باستان‌شناسی اعتبار دوباره بخشید. به بیان دیگر، از دل این نگاه بود که فردیت متولد شد و نحله‌ها و آیین‌های مختلف جای خود را به دست آورد.

او در ادامه شرح داد: به گمان من هیچ تفاوتی در استراتژی بین باستان‌شناسی اسلامی و پیش از آن وجود ندارد. بنابراین می‌توانیم در امتداد پساروندگراها حرکت کنیم. من در بسیاری جاها خودم را پساروندگرا می‌بینم که فردیت، باورمندی و آیین‌ها برایم مهم می‌شود و در بسیاری جاها هم باستان‌شناس روندگرا هستم. یعنی تبیین علمی برایم مهم می‌شود.

نوری افزود: در خصوص مدرسه تابستانه دین و گردشگری باید این ایده را به بوتة آزمایش گذاشت. این فتح بابی مهم در مسیر مطالعات میان‌رشته‌ای و بسیار هم مهم و پر از پیچ است. ما فعلاً در حال ریل‌گذاری هستیم. این که این قطار چه زمانی راه بیفتد نیازهای به تلاش‌های بعدی دارد. در این مجال مناسب دیدم درباره گردشگری محوطه‌ها و ابنیه آیینی ایران سخن بگویم. در ادامه جلسه، تصویری بر روی صفحه محراب زرین‌فام کاشان دیده شد که در زمان قاجار آلمانی‌ها آن را خریدند و به موزه‌ای در برلین بردند. این نمونه کاشی‌کاری‌های زیبا در جاهای دیگری هم مانند مجموعه حضرت معصومه قم، مسجد کاشان و امام‌زاده یحیی وجود دارد. اندکی پیش از این زائران این محراب را دریچه‌ای به بهشت تلقی نمی‌کردند و از سر تعظیم در مقابل آن جایگاه ابدی/ازلی سجده می‌کردند. اما امروزه این گردشگران هستند که در برابر این اثر می‌ایستند. امروز نگاه گردشگرانه بر نگاه زائرانه برتری دارد. در جهان سنتی تذکر بر تفکر غلبه داشت. دیروز زائر به مرکب می‌اندیشید، امروز توریست بیشتر به مقصد فکر می‌کند. امروزه جهان سنتی از ما رخت بربسته و در بیشتر جاها این نگاه تفکرآمیز گردشگری است که حاکم شده است.که امروزه تسلط ابزار و منافع اقتصادی بر قدسی‌ترین و زائرانه‌پسندترین بناهای اسلامی موجب شده زیر چرخ منافع مادی محوطه‌های باورمندانه منکوب شود. اما اگر عقل معاد را در گردشگری دنبال کنیم، آن‌جا زاویه‌ای که ایجاد شده ممکن است بر هم مماس شود.

او در ادامه سخن نمونه‌هایی از چند محوطه‌ تاریخی را آورد. تپه بوئین‌زهرای قزوین در دل خودش یکی از قدیمی‌ترین مراکز آیینی است. عزت‌الله نگهبان، کاوشگر این منطقه معتقد است بر اساس پارامترهای موجود می‌توان گفت این‌جا یک معبد بوده است. زیرا شکی نیست که در این‌جا فعالیت‌های اجتماعی برگزار می‌شده و در آن سکوهایی برای نشستن افراد وجود داشته، علاوه بر این که این محوطه از خانه‌های اطرافش بسیار بزرگ‌تر بوده. گذشته از این موارد، ما این‌جا اما متأسفانه خوب حفظ نشد و زیر سم بزها و گوسفندهای منطقه مدفون شد. این بنا به عضر نوسنگی متعلق است.
او افزود: گرچه از عصر غارنشینی افراد خدایان خودشان را عبادت می‌کردند، اما از دوره نوسنگی ما نهاد معبد را به عنوان یکی از نشانه‌های شهرنشینی داریم. کاوش‌های فرانسوی‌ها در شوش و یافته‌های افراد سرشناسی همچون رومن گیرشمن و دمرگان نشان می‌دهد که ما از هزاره چهارم یک معبد بسیار بزرگ داشتیم. یکی دیگر از معابد در تپه سیلک کاشان است. به گفته زنده یاد ملک‌شهمیرزادی ما در سیلک یک تپه مطبق یا همان زیگورات داشتیم. زیگورات به معنی قله‌کوه یا ستیغ‌کوه است. این کوه مصنوعی از خشت و گل و آجر ساخته می‌شده. افراد برگزیده می‌توانستند خدایان در آسمان را نیایش کنند. نظام کاستی یا طبقاتی در آن‌جا حاکم بوده است. انسان‌های غارنشین در تاریک‌ترین قسمت غار خدایانشان را می‌جستند. اما زیگورات‌ها چرخشی در این باره ایجاد کرد. باز کردن / نظر دهید

2021-09-19 16:59:02 دکتر رضا نوری شادمهانی
عنوان نشست: گردشگری محوطه‌ها و ابنیه‌های آیینی ایران باز کردن / نظر دهید

2021-09-19 08:08:11 عضو هیأت علمی مؤسسه مطالعات فرهنگی تصریح کرد:‌ منطق سیستم‌های رویدادی در ایران چنین است که دیگران را تابع خودش می‌خواهد و در این شرایط هر کدام از نهادها ساز خودشان را می‌زنند: ‌سازمان فرهنگ و ارتباطات، سازمان وزارت ارشاد، مجمع اهل بیت(ع)، در واقع همگی یک نوع منطق جدلی- تحمیلی دارند که گاهی هم با هم هم‌ساز نیستند. بحث بر سر این است که در سیاست‌های شهری نباید یک شهر را برند خاصی برای اهداف و اغراض یک گروه کرد.

نکته دیگری که سخنران مدرسه تابستانه دین و گردشگری روی آن تأکید کرد بحث توجه به محیط زیست برای مدیریت رویداد بود. او گفت: ملاحظات محیطی پیش از برگزاری رویداد بسیار مهم است. برای نمونه تمام سیستم حمل و نقل آلمان از برق بازیافتی استفاده می‌کند تا آسیب کمتری به محیط زیست تحمیل شود. انباشت زباله‌های غیر قابل بازیافت پس از برگزاری یک رویداد، نکته مهمی است. اما در ایران تنها با نگاهی به برخی مراسم ها و جوی‌ها و خیابان‌ها و کنار سطل‌ها می‌شود فهمید چه فقر مدیریتی در این زمینه وجود دارد. به طور کلی می‌شود از دو رویکرد سخن گفت. رویداد مخرب و نیز رویداد مدافع محیط زیست. محل برگزاری رویداد اگر هوشمندانه نباشد، می‌تواند نظم متداول شهر را بر هم بزند و آلودگی‌های صوتی، بصری ایجاد کند و رویداد پیش از آن‌که سازنده باشد، مخرب و منهدم‌کننده شود.
او افزود:‌ گاهی اوقات ملاحظات سیاسی هم می‌تواند به یک کشور کمک کند و امکان جذب و یا مشارکت‌های بین‌المللی را فراهم آورد. گاهی اوقات هم دیده می‌شود که یک سرزمین کل کشورش را به مثابه یک رویداد در نظر گرفته است. این بیان اغواگرانه ‌«هند شگفت‌انگیز» یا‌ incredible India درباره هندوستان نمونه‌ای از تلقی یک کشور به مثابه یک رویداد است. اما اگر رویدادی به درستی برگزار نشود، می‌تواند بهانه‌ای شود برای شورش‌های داخلی. برای نمونه چندی پیش شهرداری بابت برگزاری مراسم حاجی‌فیروز مؤاخذه شد. اتهامش هم این بود فعالیتی ضد نژادی و در راستای تحقیر نژاد سیاه‌پوست انجام می‌دهد. در حالی که اندکی تأمل در سیر تاریخی حاجی‌فیروز نشان می‌دهد این جشن هرگز دغدغه‌های تحقیر نژادی نداشته است. در برابر این اتهام، اگر شهرداری در قالب یک کار مستند نشان می‌داد که این مراسم در طول تاریخ خود هرگز سویه‌های نژادی نداشته است، هم اعاده حیثیت از خود کرده بود و هم به نوعی جلوی این‌گونه برداشت‌های بی‌اساس در آینده گرفته می‌شد.

او در پایان افزود: سواد رویداد نه در مردم هست و نه در دولتمردان. این در حالی است که رویداد مجموعه‌ای از مهارت دانش‌هاست. ما با رویدادها می‌توانیم انرژی اقتصادی و اجتماعی داشته باشیم. برای طراحی یک رویداد باید شش عنصر را در نظر بگیریم: ذی‌نفعان را بشناسیم. اهداف رویداد را بدانیم. بر مراحل آن مسلط باشیم. بدانیم در چه تشکیلاتی باید اجرا شود. طراحی کنیم که چه هست و به چه صورت باید اجرا شود. آن‌موقع باید استراتژی‌ها را طراحی کنیم. به بیان دیگر این شش مورد را به این شکل می‌توان گفت: ‌طراحی موقعیت، طراحی اهداف، طراحی سازمان، اعمال اجرای رویداد، اجرای استراتژی‌ها و در نهایت ارزیابی. سخن کوتاه آن‌که درس ساده مدیریت رویداد این است که عواقب هر رویدادی را در نظر بگیریم.

https://t.me/Tourismandreligion باز کردن / نظر دهید