تجربه زیسته l امین بزرگیان

2021-06-06 20:13:41 "The ideal subject of totalitarian rule is not the convinced Nazi or the convinced Communist, but people for whom the distinction between fact and fiction, true and false, no longer exist."
— Hannah Arendt

‏رعیت ایده‌آل در حاکمیت توتالیتر ، نازی‌ها یا کمونیست‌های دوآتشه نیستند، بلکه افرادی هستند که تمایز بین واقعیت و تخیل، و درست و نادرست برای آنها دیگر وجود ندارد.
هانا آرنت
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2021-06-04 22:48:03 امین بزرگیان:

‏روایت تجربه‌ی شکنجه و زندان در لایه اول شرح مکانیزم‌های سرکوب است. اما این روایت لایه دومی هم دارد که اساساً تمام هدف دستگاه شکنجه رو به سوی آن دارد و آن ترساندن مخالفان و استقرار نوعی پلیس درونی در دل مخالفان است.

هر روایت بی‌واسطه و برهنه‌ای از شکنجه که با تدابیری بلاغی و سیاسی از آن دهشت‌زدایی نشود، هر چقدر دهشتناک‌تر، بطور متناقضی در جهت خواست دستگاه حاکم است.

‏گسترش امکانات بیان و رسانه‌های اجتماعی همان‌قدر که به گسترشِ لو رفتن چیستیِ دستگاه‌های سرکوب منجر می‌شود و به تعداد مخالفان می‌افزاید، به همان اندازه باعث افزایش و گسترش ترس و تولید سوژه‌های رام می‌شود و دقیقا همین آگاه‌سازی است که مورد استقبال حکومت است.


رسانه‌ی خبری_تحلیلی تحکیمِ ملت

https://t.me/tahkimmelat باز کردن / نظر دهید

2021-06-02 05:05:32 ° كارل ماركس گفته بود كه در عرصه تاريخ نيز همچون عالم زيست، حيات از گل و لای می‌رويد. اگر اين گفته را جدی بگيريم، بايد بپذيريم كه زندگی ما از درون سختی‌ها و رنج‌هايش بيرون مى‌آيد. چه در ساحت فردى و چه در ساحت جمعى‌اش. فقدان‌ها، زشتی‌ها، رنج‌ها و مشكلات يعنی همه آن گل‌ولای‌ها و گند وگُه‌هاى زندگى، حيات را بارور می‌سازند. به اين معنا مواجهه اخلاقى و سودمند با رنج‌ها و سختى‌ها تنها از مسير بيرون كشيدن زندگى از درون آن ميسر مى‌شود.
الگوی این منش برای من عزت‌الله سحابی بوده‌است. کسی که همواره در این اندیشه بود که رنج‌های شخصی‌اش را بدون کین‌توزی به دستاوردی برای زیست بهتر و شادمان جمعی پیوند بزند.
دكتر یدالله سحابى، در اواسط دهه چهل در روستاى احمدآباد جنازه مصدق را برای دفن شست. هاله سحابى، نوه او، ساعاتى پس از مرگ پدرش در اواخر دهه هشتاد، بر اثر رفتار خشونت آميز نيروهاى امنيتى، كشته شد و شبانه دفن شد.
در ميان اين دو سحابى، عزت الله، ميراث‌دار رنج‌ها و اميدهاى هر دو نسل شد. نام سحابى، با رنج‌ها و مبارزات و دغدغه‌ها و حتى اشتباهاتش، تمام تاريخ ما را از ملی شدن صنعت نفت تا جنبش سبز به يادمان مى‌آورد. او به واقع خلاصه تاریخ سیاسی صدساله اخیر ایران بود.

پس از دوران زندانم در سال ٨٢ يك روز مهمان مهندس سحابی بوديم. دقايقی هاله خانم به جمع ما پيوست. بيرون نرود زسر نگاه مست‌اش. باز کردن / نظر دهید

2021-06-01 20:22:34 ° ‏روایت تجربه‌ی شکنجه و زندان در لایه اول شرح مکانیزم‌های سرکوب است. اما این روایت لایه دومی هم دارد که اساساً تمام هدف دستگاه شکنجه رو به سوی آن دارد و آن ترساندن مخالفان و استقرار نوعی پلیس درونی در دل مخالفان است.
هر روایت بی‌واسطه و برهنه‌ای از شکنجه که با تدابیری بلاغی و سیاسی از آن دهشت‌زدایی نشود، هر چقدر دهشتناک‌تر، بطور متناقضی در جهت خواست دستگاه حاکم است.
‏گسترش امکانات بیان و رسانه‌های اجتماعی همان‌قدر که به گسترشِ لو رفتن چیستیِ دستگاه‌های سرکوب منجر می‌شود و به تعداد مخالفان می‌افزاید، به همان اندازه باعث افزایش و گسترش ترس و تولید سوژه‌های رام می‌شود و دقیقا همین آگاه‌سازی است که مورد استقبال حکومت است.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2021-05-30 20:00:59 جلسه سیزدهم تمرین جامعه‌شناسی با زیمل: مرگ
#زیمل باز کردن / نظر دهید

2021-05-26 00:27:59 _‏ شورای نگهبان گویا دو موقعیت را با هم زده است: یکی اینکه میزان حضور در انتخابات اساساً برای حکومت مهم نیست تا تحریمش برایش مهم باشد.
دوم اینکه توانسته بازی بد و بدتر اصلاح‌طلبان را به اینجا برساند که بدشان بشود لاریجانی و این یعنی شکست نهایی ایدئولوژیک و استراتژیک آنها.

_ ‏شورای نگهبان برخلاف تصور عمومی بنظر می‌رسد در این دوره همه گروه‌های سیاسی را به جز استثناهایی، خوشحال کرده است. اصولگرایان خوشحال‌اند چون امکان رأی آوردن بی‌دغدغه کاندیدایشان فراهم شده است. اصلاح‌طلبان (حداقل بدنه‌شان) خوشحال‌اند چون شورای نگهبان از شکست کاندیدا‌ی‌شان جلوگیری ‏کرده است و اعتباری برای آنها همچنان باقی می‌ماند. براندازان هم خوشحال‌اند چون با این ردصلاحیت‌ها تعداد تحریمی‌ها بیشتر خواهد شد. هرقدر این میزان از ردصلاحیت‌ها بی‌نظیر بوده، نتایجش هم بی‌نظیر بوده است. بطور آیرونیکی همه از شدت استبداد خشنودند.

_ ‏جهانگیری عموم شهروندان را به مشارکت فراخوانده است. پزشکیان هم اعلام کرده هیچ شکایتی از هیچ کسی ندارد.
حداقل این دو نفر که به درستی صلاحیت‌شان احراز نشده است بقیه را نمی‌دانم. معلوم شد اینان به هیچ عنوان صلاحیت نمایندگی جمهور مردم را نداشتند.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2021-05-23 20:47:10 جلسه دوازدهم تمرین جامعه‌شناسی با زیمل: ویرانه و موضوع زوال
#زیمل باز کردن / نظر دهید

2021-05-18 22:27:38 °وندرس و ابراهیم رییسی

در فیلم پاریس – تگزاس از ویم وندرس در ابتدا مردی (تراویس) را می‌بینیم که در بیابان‌های تگزاس گم شده است و به سمت جایی نامعلوم مصرانه در حرکت است. کم‌کم فیلم به ما نشان می‌دهد که او در جستجوی فراموشی گذشته خود است. گذشته‌ای که مالامال از شکست است. او می‌خواهد گذشته‌ و دردهایش را فراموش کند اما اینکار را با پریدن سرخوشانه به درون همان گذشته انجام می‌دهد.
بعد ازینکه برادر تراویس او را در بیابان‌ها پیدا می‌کند ، تراویس بطوری ناخواسته فرایند فراموشی را با یادآوری گذشته آغاز می‌کند. او هرچه بیشتر به یاد می‌آورد بیشتر می‌تواند از خاطره، تروما و جنون گذشته رها شود. ابتدا به شهر باز می‌گردد، خانه برادرش در حومه لس‌آنجلس و سپس سعی می‌کند با پسر بچه‌اش که چهارسال است او را رها کرده دوباره ارتباط پدری برقرار کند. و در انتها تراویس، برخلاف انتظار ما، برای رهایی از خاطره، جهش نهایی را انجام می‌دهد؛ کاملاً به یاد می‌آورد و به دنبال زنی می‌رود که او را رها کرده و جنون و سرگردانیِ این همه سال را برای او ساخته‌است. به محض اینکه تراویس زن سابق‌اش را در روسپی‌خانه‌ای رمزآلود پیدا می‌کند و با او حرف می‌زند، می‌تواند از درد خاطره‌ی او و فرزندش رها شود و دوباره به پاریس ، بیابانی در تگزاس ( یا همان آزادی مطلق) برگردد.

وندرس در ملودرامی درخشان درباره عشق بنظر می‌رسد که می‌خواهد از چیزی بزرگ‌تر سخن بگوید. مسأله وندرس بعنوان یک آلمانی با داغ ننگ نازیسم و خاطره مهیبش در وجدان هر آلمانی، رها شدن بنیادین از خاطره سیاهی، تباهی و درد است. او به این فکر می‌کند که چگونه می‌توان از ترومای خاطرات و گذشته دردآلود تا حدی رهایی یافت. این سوالی‌است که متفکران آلمانی ، بخصوص بعد از آشوویتس نیز بدان بسیار اندیشیده‌اند از جمله پل ریکور. رابطه خاطره، تاریخ و فراموشی چه رابطه‌ای است؟ وندرس با روایتی  هنرمندانه از تراویس می‌گوید که برای «فراموشی» باید دقیق و مسوولانه «به یاد آورد». باید زخم تاریخی فردی و جمعی را به یاد آورد، درباره‌اش فکر کرد و حرف زد تا بتوان فراموش کرد و از نقش مخرب‌اش در زندگی امروز کاست و از آن گذشت.

شبه انتخابات پیش‌رو با کاندیداهای شناخته شده‌اش، فارغ از تمامی جنبه‌های دیگرش ازین حیث نیز واجد اهمیت است. انتخابات  به سبب گسترده شدن فضای سخن‌گویی فرصتی است برای التیام تروماهای جمعی با سخن گفتن عمومی درباره آنها. کاری که به میل حاکم نیست اما جامعه مدنی فارغ از خواست او اما به یاری‌ِ کمک ناخواسته او در معرض عموم قرار دادن اجزایِ خود، انجامش می‌دهد. مردم کوچه و بازار درباره این گذشته و مجریانش فکر می‌کنند و حرف می‌زنند تا بتوانند از آن خلاص شوند.

هر انتخاباتی فارغ از هر نتیجه‌ای می‌تواند جامعه را کمی بپالاید و تصفیه کند. در انتخابات ۸۴ مردم درباره هاشمی رفسنجانی و گذشته‌اش فکر کردند و حرف زدند، درسال ۸۸ درباره تصمیم‌شان درباره اصل ولایت فقیه و غیره. این دوره نیز با برخی  کاندیداهایش فرصتی است برای به یادآوردنِ گذشته و حرف زدن درباره سیاهی‌ها و کارگزاران اصلی و فرعی‌اش .
همه کاندیداها هریک به نوعی در وضعیت موجود موثرند اما شاید بیش از هریک نام رییسی با فاجعه آمیخته شده باشد. او به سبب مسوولیتش در اعدام ‌های سال ۶۷ مهمترین فرد برای پالایش جامعه مدنی و افکار عمومی است. هرچند سخن گفتن درباره نقش او در اعدام‌ها ممنوع شده است اما کاندیدا شدن او فرصتی را برای اندیشیدن به گذشته، یادآوری و تصفیه حساب روانی جامعه نسبت به آن فاجعه فراهم آورده است.
انتخابات در هر دوره لحظه‌ای از فروپاشی بوده است.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید