تجربه زیسته l امین بزرگیان

2021-07-21 02:05:02 ° ‏شبه‌کنش یا شبه‌فعالیت شیوه‌ای است هم برای انحراف کنش از اهدافش و هم تضعیف امکان کنش. امکانات معدود و ضعیف کنش‌ها را امروزه شبه‌کنش‌ها به یغما برده‌اند. خریدن آب معدنی برای معضل آب خوزستان نمونه‌ای از شبه‌کنش است یا حتی مصاحبه آتشین با فلان شبکه خارجی درباره بی‌آبی و سرکوب و طلب نجات از جهان. اطراف ما مالامال ازین شبه‌کنش‌ها و «انحراف» شده است. شبه‌کنش، شی‌واره کردن کنش سیاسی و اجتماعی است که در آن خیر عمومی به عنوان «هدف کنش» جایش را به «قدرت یافتن کنش‌گر» و منزلت یافتن وی می‌دهد. در شبه‌کنش، کنش چندانی دیده نمی‌شود جز نام و تصویر تابناک کنش‌گر.
کسی که از فجایع و بحران‌ها ارتزاق می‌کند، خودش را با سرعت به صحنه می‌رساند و جلوی دوربین‌هاست، امکان کنش را نیز زایل می‌کند چون نشان می‌دهد «کاری نمی‌شود کرد جز همین آب معدنی یا زنجموره مجازی». او کسی است که از کنش، سیاست‌زدایی می‌کند حتی اگر در حال کنش سیاسی باشد.

@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2021-07-18 17:04:05 ° به میزانی که از ضعف‌ها و ناتوانیهای‌مان خشمگین و مستأصل باشیم مایلیم این خشم و استیصال را با صدای بلندتری فریاد بزنیم. ما در برابر مکانیسم‌های ستم و نابرابری احساس ناتوانی می‌کنیم. زور «آنها» بسیار زیاد است و احساس می‌کنیم که عمیقاً شکست خورده‌ایم. «من به تنگ آمده‌ام از همه چیز/ بگذارید هواری بزنم».
افرادی بهتر می‌توانند میانجی این هوار باشند، یعنی اعتراض از وضعیت را منتقل کنند که شناخته‌شده‌ترند. از آدم‌های مشهور مدام انتظار می‌رود که «نمایندگی» کنند و اعتراض کنند. اما آنها معمولاً به کمک نهادهای مستقر می‌آیند. این کمک نه از حیث همکاری و سکوت‌شان که بیش از هر چیزی به این خصلت برمی‌گردد که خشم و اعتراض عمومی از وضعیت را به خود مشغول و در مقام سلبریتی، نظرها _این‌بار نظرهای اعتراضی_ را به سمت خود جلب می‌کنند و ضربه‌گیر نهادهای مستقر می‌شوند. هر سیستمی به سلبریتی‌ها محتاج است تا آنها -در کنار کارکردهای دیگر- بتوانند موضوع خشم قرار بگیرند. کیارستمی در سال هشتاد و هشت به کمک دولت آمد و بخشی از خشم ما را به خود مشغول کرد وقتی که به ما در خیابان نپیوست و چیزی از ندا و سهراب نگفت. این کمک به حاکم برای دولت حیاتی است. ما و دولت هریک به شیوه‌ای خاص عاشق سلبریتی‌ها و هنرمندان مشهور هستیم. آنها را می‌پرستیم یا کافر می‌شویم. هر دوی این موقعیت‌ها به کمک دولت می‌آید.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2021-07-18 04:56:57 https://virgool.io/@amin.bozorgian/zt0hnav6nsn3 باز کردن / نظر دهید

2021-07-13 16:59:37 ֎ چگونه اپوزیسیون، نظام سیاسی موجود را تقویت می‌کند؟

آنتونیو گرامشی درباره فاشیسم نوشته‌بود که این دستگاه بزرگ و منظم در لحظه‌ی فروپاشی همچون لگوی کودکان فرومی‌ریزد؛ غیرمنتظره و رخدادگونه. انگار نه انگار که سال‌ها قربانی گرفته و حاکم بوده‌ است. فروپاشی دستگاه‌های واقعی و معرفتیِ دولتی البته همواره فقط از سوی انقلابیون انجام نمی‌شود، بلکه می‌دانیم که وضعیت‌هایی باعث می‌شود که دولت و دستگاه حاکمه، خود، این فروپاشی را صورت‌بندی یا تسریع کنند. نکته مهم اینجاست که نوعی دیگر از فروپاشی وجود دارد که به ماندگاری و استمرار نظام سیاسی می‌انجامد؛ فروپاشی‌ای که می‌توان آن را فروپاشی ایدئولوژیک دانست. بارزترین جلوه این رویداد را می‌توان در مشارکت اعضای پیشینی دولت و حتی اعضای حاضر آن در تحدید خط قرمزها و هژمونی حکومت به هدف استمرار آن دانست.

﴿کلیک کنید: متن کامل﴾

امین بزرگیان ❖ شور فاصله

www.baru.wiki ❖ t.me/Baruwiki باز کردن / نظر دهید

2021-06-30 01:15:45 ° دوستان بسیار محدودی دارم و همواره از برقراری روابط دوستیِ گسترده ناتوان بوده‌ام. این ناتوانیِ بنیادین که بسیاری دیگر نیز از آن رنجور یا خشنودند بیش از هر چیز به اهمیت جایگاه «دوستی» باز می‌گردد. بگمانم با محدود نگه داشتن دوستان است که می‌توان دوستی را گسترش داد. گسترش دادن دایره‌ی دوستان، تمام پتانسیل‌ها و قوای محدود دوستی را مصروف تعدادی می‌کند که در نهایت محدودند، کنار ما هستند و به ما به‌نوعی ابراز محبت و وفاداری می‌کنند، به نام و چهره می‌شناسیم و محبتی دوسویه را از آنان طلب می‌کنیم. هر چه تعداد دوستان محدود باشد این نیرو و قوایِ دوست‌داشتن می‌تواند در میان همگان، «دیگری» و غریبه‌ها توزیع شود؛ به آنها که هیچ نمی‌شناسیم.
دوست داشتن همگان که چیزی نیست جز پذیرفتن دیگری، همدلی و خوش‌بینی نسبت به آنان -اگر آن را توجیهی برای ناتوانی‌‌ام در نظر نگیرید، به‌نظرم- با محدود کردنِ دوستان و روابط دوستی ممکن است.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2021-06-26 20:51:17 جلسات تمرین جامعه شناسی با زیمل
(ترم اول)

جلسه نخست: تضاد فرهنگ مدرن
https://t.me/AminBozorgiyan/716

جلسه دوم: تضاد فرهنگ مدرن و خانواده
https://t.me/AminBozorgiyan/721

جلسه سوم: خانواده و مد
https://t.me/AminBozorgiyan/727

جلسه چهارم: ژیگولو
https://t.me/AminBozorgiyan/732

جلسه پنجم: جلسه تمرینی؛ زیمل درباره منازعات انتخاباتی ایران چه می‌گوید؟
https://t.me/AminBozorgiyan/738

جلسه ششم: غریبه
https://t.me/AminBozorgiyan/746

جلسه هفتم: مد، زن و شرم
https://t.me/AminBozorgiyan/756

جلسه هشتم: عشق
https://t.me/AminBozorgiyan/766

جلسه نهم: عشق در دوران مدرن
https://t.me/AminBozorgiyan/768

جلسه دهم: کلان‌شهر و انسان مدرن
https://t.me/AminBozorgiyan/772

جلسه یازدهم: کلانشهر و آزادی
https://t.me/AminBozorgiyan/779

جلسه دوازدهم: ویرانه و موضوع زوال
https://t.me/AminBozorgiyan/785

جلسه سیزدهم: مرگ
https://t.me/AminBozorgiyan/788

جلسه چهاردهم: تاریخ چگونه ساخته می‌شود؟
https://t.me/AminBozorgiyan/795

@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2021-06-23 18:20:50 جلسه‌ای با موضوع نسبت عشق، سکس و سیاست به میزبانی کلاب «در تنهایی پر هیاهو» در کلاب‌ هاوس باز کردن / نظر دهید

2021-06-22 05:09:37 داستان کوتاه یکی از همین روزها/ نوشته گابریل گارسیا مارکز/ ترجمه عرفان مجیب
https://erfanmojib.com/story/%DB%8C%DA%A9%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D9%87%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%B1%D9%88%D8%B2%E2%80%8C%D9%87%D8%A7/ باز کردن / نظر دهید

2021-06-20 03:07:11 "In an ever-changing, incomprehensible world the masses had reached the point where they would, at the same time, believe everything & nothing, think that everything was possible and that nothing was true."

— Hannah Arendt

در جهانی درک‌ناشدنی و پیوسته در حال تغییر، توده‌ها به جایی رسیده بودند که هم‌زمان، به همه چیز اعتقاد داشتند و هیچ چیز ، فکر می‌کردند همه چیز ممکن است و هیچ چیزی حقیقت ندارد.

هانا آرنت
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید