داستان کوتاه

2023-06-01 06:11:16 همیشه آدم هایی که جواب در آستین دارند
برایم عجیب بودند
نه که بلد نباشم من هم جواب بدهم، نه!
اما من بیشتر اوقات حرف را
آنقدر مزه مزه می کنم تا اصلا
بحث تمام می شود
آدمِ روبرو می‌رود
و من هنوز دارم با خودم کلنجار می‌روم
که چرا سکوت کردم وقتی می توانستم
جواب دندان شکنی بدهم!
اما با گذر زمان فهمیدم
آدم هایی که هیچ مرزی ندارند
می توانند در لحظه جواب دندان شکن بدهند
آدم هایی که به هیچ چیز جز به خیال خودشان
برنده شدن در بحث فکر نمی کنند!
و دیگر برایم عجیب نبود اگر آدمی را میدیدم
که می تواند هرچه دلش می خواهد بگوید
و طوری رفتار کند که انگار حق تمام قد با اوست!
دیگر برایم عجیب نبود چون فهمیدم
برنده ی حقیقی در بحث آدمیست
که می تواند با تنها یک جمله بحث را تمام کند
اما چیزی جلودارش می شود:
شخصیتش!

#انسی_نوشت
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-05-05 16:46:37 برای این‌که مردم در خط نگه‌داشته شوند، آن‌ها باید گرسنه، نیازمند، بی‌سواد، و خرافی نگه‌داشته شوند. اگر فرزند بقال باسواد شود، او نه ‌تنها به سخنرانی من انتقاد خواهد کرد، بلکه واژه‌های بدیعی را نیز بکار می‌برد که نه شما و نه من نمی‌توانیم آن را بفهمیم…

از کتاب حاجی‌آقا
ـ ‎#صادق_هدایت
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-05-03 17:05:22 پدرم عقیده داشت که:
یک زن نیرومند،
می‌تونه از یک مرد هم قوی‌تر باشه.
مخصوصاً اگر توی دلش،
عشق هم باشه!
فکر می‌کنم یک زن عاشق،
تقریبا نابود نشدنی باشه...

#جان_اشتاین_بک
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-04-20 16:33:46 «متعهد بودن» چیزی نیست که همزمان‌با اسمی که توی شناسنامه‌ات میرود، در درونت هم جا بگیرد...
متعهد بودن به قلب آدم ربط دارد؛ که تا نگاهت خواست به کسی بیُفتد، قلبت یادآوری کند که
جایِ کس دیگری را ندارد و‌ پر شده با مناسب‌ترین گزینه...
که تا بحثی شد و دلت هرچیزی خواست الا آغوشش، قلبت یادآوری کند که فقط یک‌جا آرامی و کنار اوست...
متعهد بودن؛‌ انداختن یک حلقه توی دست نیست، به تنها نبودن و بودنِ کسی کنارت
هم ربطی ندارد... متعهد بودن یعنی یکی را داشته باشی، چه در واقعیت چه در رویا، یکی که با تمام کم و کاستی‌هایش دلت را بدجور صاحب شده...

#فاطمه_جوادی

@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-04-17 19:49:07 گاهی از خودمان می‌پرسیم: «دوست داشتن به چه دردمان می‌خورد؟»
راستش به راحتی می‌شود به این سوال جواب داد: هیچ!
و راستش در واقعیت هم دوست داشتن چندان به درد کسی نمی‌خورد.
فقط بعضی شب‌ها هست که آدم حس می‌کند هیچ چیز برایش باقی نمانده است: نه توان تلاشی، نه طاقت صبری، و نه حوصله و امیدی. در منتهی‌الیه چنین بن‌بستی، چند قدم مانده به وضعیتی که نام «استیصال محض» به آن برازنده است، دو کلمه از پوست سیاه و بی‌جان شب بیرون می‌افتد:
- دوستت دارم.
دو کلمه‌ی مشخصن به‌دردنخور،انتزاعی و مبهم، اما آخرین دو رگ زنده‌ای انگار، که روح خسته و محتضر ما را به کالبد حیات متصل نگه می‌دارد.
دو کلمه‌ای که - گاهی - روح ما را از مردن نجات می‌دهد.

#حسین_وحدانی
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-04-12 22:03:53 لجبازی يک كلمه نيست، يک اشتباه است!
اشتباهی ويران كننده كه می‌تواند هر دو نفر را در رابطه به زمين بزند و جايی برای بلند شدن نماند!
لجبازی می‌تواند آنقدر قوی باشد كه يادت برود روزی عاشق كسی بودی كه به او ميگفتی نمی‌خواهی ناراحتی‌اش را ببينی، اما حالا خودت عامل اصلی‌اش شده‌ای!

با عاشقانه‌های خود لجبازی نكنيد
گاهی جايی برای جبران نمی‌ماند...

#نيلوفر_رضايی
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-04-11 09:12:43 يادت نرود ما به هم احتياج داريم!
باور كن...
براي رسيدن ها و فرار كردن ها
براي ساخته شدن ها و ثبت كردن ها!
ما به هم احتياج داريم
وگرنه من و تو كي را دوست داشته باشيم؟
یا مثلا با كي حالمان خوب شود...
من به تو فكر مي كنم!
به تو احتياج دارم
وگرنه ديگر فكر هم نمي كنم...
واقعيتش را بخواهي من به دليل اعتقاد دارم.
دليلِ من تويي!
تو را نميدانم!

#صابر_ابر
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-03-20 17:55:12 آرزو می‌کنم در سال جدید آرام‌تر باشی.
آرزو می‌کنم روی پای خودت بایستی و نیازی به یاری هیچ‌کس نداشته‌باشی و مستقلانه برای اهدافت تلاش کنی. آرزو می‌کنم کسی را دوست داشته‌باشی و کسی تو را دوست داشته‌باشد، به کسی اعتماد کنی و کسی به تو اعتماد کند.
آرزو می‌کنم سفر کنی و دلخوش باشی و لبخند بزنی و زندگی کنی. آرزو می‌‌کنم برای خودت هدف داشته‌باشی، که هیچ‌چیز به اندازه‌ی هدف داشتن، آدمی را از ناامیدی و اندوه دور نمی‌کند.
آرزو می‌کنم نفس‌های راحتی بکشی و خواب‌های راحتی داشته‌باشی و هر صبح‌ت را با لبخند و انگیزه آغاز کنی.
آرزو می‌کنم به چند آرزوت برسی و چند دلخوشی به دلخوشی‌هات اضافه کنی و در معاشرت‌هات، تعادل بیشتری داشته باشی.
آرزو می‌کنم به چیزهایی که دوست داری، برسی و چیزهایی که داری را دوست بداری.
آرزو می‌کنم که سبز باشی و گرم باشی و امیدوار. آرزو می‌کنم کسی را برای دلگرمی و هم‌صحبتی داشته‌باشی و هیچ‌زمانی تنها نمانی و اگر تنها ماندی، توان یک‌تنه جنگیدن با مشکلات را داشته‌باشی.
آرزو می‌کنم قوی‌تر و صبورتر و جسورتر باشی.
آرزو می‌کنم آرزوهای روشنی در قلبت داشته‌باشی و برای‌شان عمیقا تلاش کنی و به آن‌ها که رسیدی، از خودت قدردانی کنی. از خودت قدردانی کن برای تمام تلاشی که تا امروز داشتی و جسارتی که به خرج دادی و دلخوشی‌هایی که برای خودت و دیگران فراهم‌ کردی. از خودت قدردانی کن و به رشدت ادامه بده، مانند نهالی که پاییز و زمستان می‌بیند و همچنان سبز و امیدوار، به سمت روشنایی و نور، قد می‌کشد.

#نرگس_صرافیان_طوفان
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-03-17 13:31:33 شما و تمام کسانی که دوست‌شان دارید،
روزی خواهید مُرد...

تنها بخش کوچکی از چیزهایی که گفته‌اید یا کارهایی که انجام داده‌اید برای تعداد کمی از مردم، اهمیت خواهند داشت، آن هم صرفاً برای یک مدت کوتاه. این حقیقتِ ناخوشایندِ زندگی‌ست. تمام مسائلی که به آن‌ها فکر می‌کنید یا کارهایی که انجام می‌دهید، تنها گریزِ استادانه‌ای از این حقیقت‌اند.
ما غبارهای کیهانی بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطه‌ی‌ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می‌کنیم و اهدافی برای خودمان می‌سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم.
پس از قهوه‌ی لعنتی‌تان لذت ببرید!

#مارک_منسن
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید

2023-03-16 16:54:20 من تا پارسال یک تراپیست قشنگ داشتم که هر سه‌شنبه باهاش حرف می‌زدم. قدیم‌ها فکر می‌کردم داشتنِ تراپیست یک قدم مانده به دیوانه بودن است. بعد گوشی دستم آمد که چون خط تولید آدمیزاد فاقد کنترل کیفی است، وجود نقص‌فنی ماجرایی کاملا طبیعی است. حالا اگر توی رزومه‌‌ی آدم جنگ و خاورمیانه و شلنگ‌آباد را هم اضافه کنی، نداشتن تراپیست خودِ دیوانگی‌ست. چند سال پیش زنگ زدم به مریم و گفتم که من اندوهگینم و کمک می‌خواهم. مریم هم وصلم کرد به این تراپیستِ قشنگ. سه‌شنبه‌ها خوش می‌گذشت. با اسکایپ زنگ می‌زدم بهش و با توسل به  تمامی خاندان نبوت جهت قطع نشدن اینترنت، یک ساعت برایش حرف می‌زدم. آدم برای ادامه دادن باید حرف بزند. هر لوانتوری یک اگزوز لازم دارد جهت ریپ نزدن.

از اندوه‌های لوکسم حرف زدم. این‌که آمدنم بهر چیست؟ این‌که لیلایم کجاست؟ این‌که آیا راه سعادت‌مندی از این ور است یا از آن ور است؟ علم بهتر است یا ثروت؟ پارسال به تراپیستم گفتم چند ماه استراحت کنیم و دوباره از سر بگیریم. گفت باشد و خداحافظی کردیم و خلاص. بعد خوردیم به ماجراهای اخیر و لجن‌زاری که ته ندارد. تروما پشت تروما. تروماهایی که دیگر شخصی نیستند و جمعی‌اند. الان دقیقا نمی‌دانم باید چه کار کنم؟  ور رفتن با اندوه شخصی خیلی آسان است. اما اگر اندوه جمعی شد باید به کی پناه ببرم؟ تراپیست قشنگم؟ نمی‌شود که. فکر کنم الان دیگر وقتش باشد که از  یک کهکشان دیگر تراپیست پیدا کنم.

اصلا قرار به این نبود. هجده سال پیش که محمود شد رییس جمهور، اظهر من الشمس بود که این مرد آغاز یک درامای جدید است. من هم دیگر حوصله دراما نداشتم. کل دار و ندارم را -که البته بیشتر ندار بود- ریختم توی دو تا چمدان و مهاجرت کردم. ما را به خیر و شما را به سلامت. با خودم گفتم هزینه‌اش را می‌دهم. خودم را از نعمت پدر و مادر و برادر و دوست و فامیل و درکه و لواشک و کباب بناب محروم می‌کنم. در عوض به آسمان آبی نگاه می‌کنم و خودم تصمیم می‌گیرم با شام، شربت شفتالو بخورم یا عرق سگی یا آب. بی‌دغدغه. نه دلار مهم است و نه قیمت گوجه. سالی یک بار هم می‌آیم ایران و بوس و لیس و دیدار جهت رفع دلتنگی و تعریف خاطرات فرنگ. برنامه‌ی اولیه این بود. می‌دانستم که اندوه فردی گریبانم را می‌گیرد. و گرفت. اما کنار آمدن با اندوه فردی کاری ندارد. من فرار کردم تا گرفتار اندوه جمعی نشوم. که البته کور خواندم. اندوه جمعی تا نپتون هم که بروم با من خواهد آمد.

نگران تراپیستم هستم. حدس می‌زنم او هم افتاده توی قابلمه‌ی این اندوه جمعی. هیچ کاری هم از دستم برنمی‌آید. فقط می‌توانم نگران باشم. بابت این نگرانی هم قرار نیست بهم مدال انسان‌دوستی بدهند. فوقش یک مدال حلبی، نشان وطن‌دوستی بزنند روی سینه‌ام. که وطن‌دوستی فضیلت درجه‌ی یک محسوب نمی‌شود. آدم اگر آدم باشد دلش برای همه می‌سوزد. من هیچ وقت دلم برای سنگالی‌ها و چچنی‌ها و هائیتی‌ای‌ها و بقیه‌ی ای‌ها نسوخته است. با این‌که همه جا تعفن وجود دارد. اما من فقط الان نگران تراپیستم هستم. نگران اندوه جمعی خودمان. من مصداق  مسلم اینم که هم کتک خوردم، هم پیاز خوردم و هم پول را دادم.

چند ماه بعد از این‌که هواپیما را زدند، یاسمن توی وبلاگش مرثیه‌ای نوشت و تهش گفت: «از نظر من این‌که ما به اصلاح وضعیت سیاسی‌مان امیدوار باشیم یا نباشیم اهمیت خاصی ندارد. برای من مهم نیست که عاقبت سیاسی کشورم یا امریکا چه می‌شود. برای من داستانهای‌مان مهم است. خاطراتمان و چیزهایی که حس می‌کردیم و دیگر نمی‌کنیم. برای من مهم است که کسی بیاید و آگاهانه از کرختی بعد از آبان بگوید و ناامیدی را پس بزند. از روزمره بگوید و روزمره را به رسمیت بشناسد». درست است. چیزهایی هستند که دیگر حس‌شان نمی‌کنیم. داستان‌های روزمره‌مان دیگر وجود ندارند. در واقع آدم‌هایی هستیم که زیر آفتابیم اما سایه نداریم.

به هر حال. من نگران تراپیستم هستم. نگران اندوه جمعی‌مان. توی دلم هم فحش می‌دهم به روزگار که زد زیر قولش و وطن و تمام مشکلاتش را مثل بنفشه‌ها چید گذاشت توی چمدانم. کنار همه‌ی دار و ندارم. با این اندوه جمعی چه کنیم تراپیست عزیزم؟
#فهیم_عطار
@dastan_kootah باز کردن / نظر دهید