Mohammad Imani محمّد ایمانی

2021-04-16 19:46:15 پست‌مدرنیسم پایان تمام فراروایت‌ها را در یک فراروایت جدید اعلام می‌کند./ باز کردن / نظر دهید

2021-04-15 23:31:41 باز کردن / نظر دهید

2021-04-15 16:05:09 Nachman Krochmal (1785–1840) was born in Galicia, then under the Hapsburgs, and until his early death he witnessed the vicissitudes that overtook this region in the wake of the Napoleonic wars. Living in an area where most people spoke Polish but where the Kultursprache was German, Krochmal wrote his philosophical treatise in Hebrew—one of the first attempts to adapt modern philosophical discourse to this language. The book was published posthumously in 1851, and if Hegel once boasted that he had taught philosophy to speak German, one can say that Krochmal taught Hegelian philosophy to speak Hebrew.

The Making of Modern Zionism
Shlomo Avineri

باز کردن / نظر دهید

2021-04-15 13:10:29 ممالک محروسهء ایران
عباس امانت

ریشهء "ممالک محروسه" به دورهء ساسانیان بازمیگردد. این خاطره که ایران سرزمینی متشکل از ممالک مختلف است و پذیرفتن این امر که دولت مرکزی بتواند بر سراسر ایران احاطه و سلطهء کامل داشته باشد همیشه غیرممکن بود. در واقع دسترسی به حاشیه در فلات ایران بعلت وجود کوهستان ها بسیار مشکل بود. از طرفی دولت، منابع مالی کافی در اختیار نداشت که بتواند این چیرگی مستقیم را برقرار کند. بهمین خاطر همیشه مایل بود به حاشیه اجازه دهد حکومت نیمه مختار داشته باشد مادامی که باج خود را میدهد و در مقابل شاهنشاه طغیان نمیکند. این شکل از ممالک محروسه، همیشه در مقابل خارجیان حراست میشد ولی در داخل اجازه میداد که مناطق، نیمه مختار باقی بمانند.

ایجاد دولت مرکزی به شکل فعلی به دوران مشروطه بازمیگردد که الگویِ مشروطه‌خواهان تمرکزگرایی دول روسیه و فرانسه انقلابی بود و برای آنها مفهوم نیمه‌مختاری سرزمین های ایران قابل پذیرش نبود اما برای اجرای ایدهء خود منابع مالی در دست نداشتند. از دوره پهلوی است که به خاطر شکل‌گیری یک اقتصاد جدید که به اکتشاف نفت مرتبط است امکان برای تشکیل دولت مرکزی مدرن در ایران که ارتش متحدالشکل دارد و با آن تمامی سرزمین‌های کوچ‌نشین داخله ایران اعم از کردها، قشقایی‌ها، ممسنی، شاهسوند و بلوچ را یکپارچه کند، فراهم شد که تا آن زمان در تاریخ ایران سابقه نداشت.

این شکل از دولت عوارضی هم داشت و آن اینکه دولت مرکزی را قوی و خودکامه ساخت که مشکلات آن در دهه‌های بعد هویدا شد. این دولت جدید نیز در پی مشروعیت جدیدی برای خود بود فلذا یک نوع ملی‌گرایی یا ناسیونالیسم را با توجه به ایران باستان و زنده کردن خاطره گذشته ایجاد کرد که از نظر حکومت خیلی عظمت داشت. از طرفی دیگر طبقه متوسطی ایجاد شد که بخش اعظم آن به جریانات چپ گرایش پیدا کرد. از زمان صفویه تا عصر پهلوی همیشه به شاهان انتقاد میشد ولی هیچگاه مشروعیت سلطنت مورد پرسش قرار نگرفته بود. باز کردن / نظر دهید

2021-04-15 11:41:51 زبان فارسی با خط عربی متولّد شد. همین تغییر خط از خط آرامی (پهلوی که خط نداشت) به عربی منجر به غنای زبان پهلوی شد که واژگان بسیار محدودی داشت (حدود ده هزار واژه). کاری که آتاترک ۱۰۰ سال پیش کرد تا راه ورود واژگان فرنگی به زبان ترکی را فراهم کند (تغییر خط)، صفاریان و ترکان سامانی و غزنوی هزار سال پیش کردند، با یک تفاوت بزرگ:

برعکس توّهمات روشنفکران ناسیونالیست، فارسی و عربی دو زبان بسیط جدا از هم نبودند که بعد با هم ممزوج شوند. زبان پهلوی خط و الفبا نداشت (چون زبان فرهنگی مکتوب و دارای کتابت نبود) و به همین دلیل از زمانی که برای آموزه‌های دینی خود از خط آرامی استفاده کرد راه ورود واژه‌های آرامی را هم فراهم کرد. (زبان آرامی زبان فرهنگ و تمدّنی مکتوب بود) زبان عربی هم هم‌خانوادهٔ زبان آرامی و زیرشاخهٔ زبان‌های سامی است و خط عربی هم برگرفته از خط آرامی. تفاوت زبان فارسی با زبان پهلوی فقط در خط نیست (اولی خط عربی دارد دومی خط آرامی) بلکه این دو (عربی و فارسی) در زبان فارسی چنان در هم ممزوج شده‌اند که نمی‌توان جدایشان کرد. فارسی بدون گنجینهٔ لغات عربی زبان بسیار فقیری می‌شود که همچنان از نظام فونتیکی تبعیّت می‌کند که به عربی نزدیک‌تر است تا پهلوی. باز کردن / نظر دهید

2021-04-15 11:41:32 نقشه: محل تولّد و تاریخ تولّد و نشو و نمای زبان فارسی با مرکزیّت بخارا (زبان فارسی در ایران متولّد نشده بلکه ترکان آن را وارد ایران کرده و در ایران -و البته هند و جاهایی دیگر- گسترش دادند.) باز کردن / نظر دهید

2021-04-14 19:19:28 باز کردن / نظر دهید

2021-04-12 15:27:10 چرا کمپانی‌های بزرگ و کوچک از کشورهای با دولت رفاه به کشورهای آزاد یا بدون دولت رفاه کوچ می‌کنند؟

پاسخ ساده است. چون در کشورهایبدون دولت رفاه یا مواردی مثل چین از آزادی بیشتری برای تجارت و کسب و کار برخوردارند. در کشورهای دموکراتیک با دولت رفاه «دموکراسی» معضلی اساسی است. هر فردی دنبال منافع فردی خود و رفاه بیشتر در قبال کار و تولید کمتر است. مردم در دموکراسی‌ها به کسانی رأی می‌دهند که منافع آن‌ها را تأمین کنند. صاحبان قدرت نیز وابسته به «رأی مردم» هستند و اگر رأی مردم را از دست بدهند، کرسی قدرت را از دست داده‌اند. برای همین وارد یک «معامله» با مردم می‌شوند و بدین ترتیب سیاست تبدیل به معامله بر سر منافع دو طرف می‌شود.
مردم مدام خدمات اجتماعی بیشتری از دولت‌ها مطالبه می‌کنند. اتحادیّه‌ها و اصناف قدرت زیادی در تعیین سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی پیدا می‌کنند. تعیین حداقل دستمزد، حداکثر ساعات کاری در روز و هفته، میزان مرخصی و تعطیلی و پراخت حقوق در مرخصی و در بیماری و موظف کردن کارفرمایان به پرداخت هزینه‌های بیمه، بازنشستگی و بیکاری در ارقام بالا (در مدل‌های نیمه‌سوسیالیستی مثل آلمان که تأمین اجتماعی پوشش‌دهنده تمام هزینه‌های درمانی و سلامتی است) و همینطور قوانین سخت‌گیرانه مربوط به محیط زیست ووو اینها امتیازاتی هستند که مردم از طریق رأی به احزاب و افراد مورد نظر خود بدست می آورند و دشواری‌هایی که بر سر راه یک کارآفرین و سرمایه‌گذار قرار می‌گیرد و منجر به کوچ آنها به کشورهای بدون دولت رفاه می‌شود. در عین حال قانون‌گذاری تبدیل به ‌رویه‌ای خودویرانگر می‌شود، چرا که چنین خدمات اجتماعی‌ای بدهی‌های زیادی برای دولت‌ها بوجود می آورد که دولت‌ها ناتوان از پرداخت آن هستند. افزایش مالیات‌ها نیز می‌تواند منجر به آشوب و یا سلب قدرت از سیاستمداران در پروسه‌ای دموکراتیک شود. در نتیجه دولت‌ها به گرفتن وام و کردیت روی می‌آورند و چون از پرداخت آن نیز ناتوانند، سود بدهی‌ها روی بدهی‌ها جمع می‌شود و رقم بدهی مدام بزرگتر می‌شود. دولت‌ها در نهایت تصمیم می‌گیرند با خصوصی‌سازی اموال عمومی بدهی‌های خود را صاف کنند، واقعیت اما این است که قوانین سخت‌گیرانه کسب و کار، کمپانی‌های موفق و پیشرفته را به کشورهایی بدون این قوانین سخت مثل چین، هند، بنگلادش و... کوچ داده است. در نتیجه خصوصی‌سازی درستی رخ نمی‌دهد بلکه «شبه خصوصی‌سازی» اتفاق می‌افتد که آن هم با توجه به روند فزاینده جهانی شدن اقتصاد معمولا به شکست می‌انجامد. شبه‌خصوصی‌سازی در ابعاد وسیع شغل‌های زیادی را از بین می‌برد، و در مواردی از ارائه خدمات مشابه باز می‌ماند. شرکت‌های راه‌آهن، هواپیمایی و پست نمونه‌هایی از این دست هستند. با ناتوانی این ‌شرکت‌ها دولت‌ها دوباره مجبور به کمک مالی به این بخش‌ها می‌شوند. طبیعی است که شهروندان کشوری که بیکاران تمام اجاره‌خانه، بیمه کامل و هزینه کامل زندگی را از دولت دریافت می‌کنند و یا خانواده‌ها برای تربیت فرزندان خود علاوه بر پول ماهیانه از دولت، مربی هفتگی خصوصی و رایگان از دولت دریافت می‌کنند، تصور اینکه پست درست کار نکند و یا اخلالی در راه‌آهن یا شرکت‌های هوایی رخ دهد، توسط شهروندان تحمل نمی‌شود، بویژه که شهروندان خیال می‌کنند مالیات‌های سنگینی که پرداخت می‌کنند خرج این خدمات می‌شود در حالیکه این مالیات‌ها حتی کفاف تامین بودجه خدمات تأمین اجتماعی دولت را هم نداده و دولت برای تأمین هزینه‌های آن مجبور شده که اموال عمومی را مثلاً خصوصی‌سازی کند! دقت کنید که در کشوری مثل آلمان به دلیل وجود قوانین سخت‌گیرانه و آزادی نیم‌بند بیان و مطبوعات احتمال فساد پایین است. پس فساد و دزدی‌ بزرگی هم اتفاقا نیافتاده، بلکه سوسیالیسم حتی به صورت ترکیبی با کاپیتالیسم هم شکست خورده است! دولت دست به دامن ابرکمپانی‌های سنتی مثل بنز و بی‌ام‌و می‌شود اما آیا در انقلاب صنعتی چهارم این راه‌حل بلندمدت خواهد بود؟ دولت‌ آلمان پول بازنشستگان امروز را از نیروهای کار امروز می‌گیرد چون پولی ندارد، اگر رشد جمعیت منفی شود و جوانان در آینده به کشورهای با مالیات کمتر و آزادی بیشتر مثل آمریکا مهاجرت کنند، حقوق بازنشستگی نیروهای کار کنونی را که حداقل ۱۵ درصد درآمد ماهیانه‌شان را به صندوق بازنشستگی باید بریزند، چه کسی پرداخت می‌کند؟
همانطور که می‌بینید دنیای واقعی ربطی به چرندیاتی که چپ‌ها در انواع و اقسام‌شان می‌‌بافند، ندارد. برای اینکه ببینیم یک نظام اقتصادی و سیاسی و اجتماعی چگونه کار می‌کند باید به سراغ «تجربه»‌ برویم و نه ایدئولوژی. باید «واقعیت» را ببینیم که این کار علم است و نه روشنفکری که به کار علمی و تحقیقی علاقه ندارد، چون در آن مشهور و رسانه‌ای نمی‌شود. باز کردن / نظر دهید

2021-04-12 14:51:24 گسترش سرویس خدماتی اجارهٔ خودرو در آلمان منجر به این شده که اجاره ماهیانه یک خودرو -تا سقف یک سال- ارزان‌تر از خرید خودرو تمام شود.

خرید خودرو هزینه‌هایی همچون مالیات، بیمه‌ها، ترخیص و قیمت خود خودرو (اعم از این نقدی خریده شود یا با پیش‌پرداخت و قسط) و مهم‌تر از همه تعمیر و «استهلاک» دارد، در حالیکه اجاره خودرو این هزینه‌ها را ندارد.

کمپانی‌های بزرگ اجاره خودرو با قراردادهایی که با بیمه‌ها می‌بندند، بیمه‌های بسیار ارزان‌تری نسبت به افراد خصوصی دریافت می‌کنند. همچنین در مورد مالیات از معافیت‌هایی همچون معافیت ۱۹ درصدی بر ارزش افزوده بهره‌مند می‌شوند. این موارد هزینه تهیه و نگهداری یک خودرو را برای شرکت‌های بزرگِ اجاره خودرو در مقایسه با مشتریان خصوصی خودرو در مقیاسی بزرگ بسیار کاهش می‌دهد.

یک مثال: در نظر بگیریم برای خرید یکی از‌ ارزان‌ترین خودروهای آلمانی باید چیزی بین ۲ تا ۴ هزار یورو پیش‌پرداخت و حدودا پنج سال ماهی ۱۷۰ تا ۲۰۰ یورو قسط داده شود. علاوه بر آن هزینه‌ها، بر اساس محاسبه مرجعی رسمی (ADAC) ۱۲۰ تا ۱۵۰ یورو هزینه ماهیانه شامل بیمه و مالیات و استهلاک و... (منهای هزینه سوخت که در اجاره هم بعهده مشتری است) برای یک خودروی ارزان (۱۲ هزار یورویی) می‌باشد. یعنی علاوه بر ۲ تا ۴ هزار یورو پیش‌قسط خرید خودرو و منهای هزینه سوخت، یک خودرو ارزان حداقل ماهی ۳۰۰ یورو هزینه دارد.

فرض بگیریم بعد از مدت ۵ سال قسط، مالک دائمی خودرو بتواند خودروی دست‌دوم خود را ۳ تا ۵ هزار یورو بفروشد، اما او همچنان در این ۵ سال باید روی حداقل ماهی ۳۰۰ یورو هزینه نگهداری خودرو (۴۰۰ یورو با هزینه سوخت و انرژی) حساب کند، در حالیکه شرکت‌های اجاره خودرو یک خودرو ارزان ۱۲ هزار یورویی را ماهی ۱۹۰ یورو اجاره می‌دهند.

شما وقتی یک خودرو را اجاره می‌کنید، می‌توانید یک ماه استفاده کنید و یک ماه پس بدهید و دوباره اجاره کنید. پس فقط در مواقعی هزینه اجاره خودرو پرداخت می‌کنید که به آن نیاز دارید. شما می‌توانید حتی یک خودرو را برای یک هفته، یک روز و یک ساعت اجاره کنید. علاوه بر آن وقتی شما خودرویی را اجاره می‌کنید مجبور نیستید ۵ سال با همان خودرو سر کنید، شما می‌توانید هر وقت دلتان خواست یک خودروی جدید متناسب با نیاز و یا موقعیتی که از آن می‌خواهید استفاده کنید، اجاره کنید.

***

پدیده بالا یک اتفاق کمابیش جدید اما طبیعی در آلمان است. نظام اقتصادی آلمانی ترکیبی از اقتصاد بازار و دولت رفاه است. بازار آزاد دست به ابتکار و خلاقیت می‌زند و توسعه خدمات اجاره خودرو یکی از همین خلاقیت‌ها برای کاهش هزینه‌هاست. آنچه پیدایش پدیده بالا را امکانپذیر کرده است، هزینه‌های بالای مالیات و بیمه و اساسا هزینه‌های بالای مالکیت در دولت رفاه است. در صورتی که دولت آلمان تدبیری برای کاهش هزینه‌های مالیاتی و دخالت‌های در بازار همچون بالا بردن سالیانه حداقل دستمزد و یا بیمه‌های اجباری و تحمیل هزینه‌های سنگین به مالکیت یا مالیات‌های گوناگون و... نیاندیشد، صنعت خودروسازی در آلمان می‌تواند با مشکلاتی مواجه شود و اگر صنعت خودروسازی در آلمان که در دسته شرکت‌هایی به شمار می‌رود که بیشترین مالیات را به دولت می‌دهند، با بحران مواجه شوند، نه تنها این بحران تاثیر مستقیمی روی بودجه دولت آلمان خواهد داشت، بلکه با از بین رفتن ده‌ها هزار شغل، دولت آلمان را با بحرانی توأمان مالی (پرداخت بیمه بیکاری و درمانی بیکاران و...) درگیر خواهد کرد. در نتیجه نه تنها اقتصاد فرو می‌پاشد بلکه دولت هم فرومی‌پاشد. هر شکلی از سوسیالیسم منجر به ویرانی می‌شود، دیر یا زود. سوسیالیسم مکانیسم خودویرانگر هر شکلی از زندگی اجتماعی-سیاسی است. باز کردن / نظر دهید

2021-04-12 12:33:34 باز کردن / نظر دهید