رود

2022-08-24 14:48:55 #تازه_های_نشر
منتشر شد:
ادبیات من، راهی به فهم خودزندگی‌نگاری و روایت‌های شخصی/ نویسندگان: سدونی اسمیت، جولیا واتسون/ مترجم: رویا پورآذر/ نشر اطراف

ادبیات من محصول تحقیقی جامع درباره‌ی ژانر خودزندگی‌نامه و انواع مختلف روایت «خود» است. این کتاب تاریخچه، نظریه‌ها، رویکردهای نقادانه به این ژانر، و انواع مختلف روایت «خود» در فرم‌ها، سبک‌ها و رسانه‌های گوناگون را بررسی می‌کند. علاوه بر معرفی شصت ژانر خودزندگی‌نامه‌ای، تفاوت‌ها و تشابه‌های ژانرهای مهم این حوزه مثل خاطره‌پردازی یا مموار، خودزندگی‌نامه‌نویسی، تاریخ شفاهی، یادداشت‌ روزانه، اتوگرافیک‌، اعترافات، جستار شخصی و گروه‌نگاری نیز با استناد به آثار ادبی، سینمایی و هنری بی‌شمار توضیح داده شده است.

نویسندگان، پس از معرفی عوامل شکل‌گیری سوژه‌ای که خودش را روایت می‌کند (خاطره، تجربه، هویت، فضا، بدن‌مندی و عاملیت) تأثیر این عوامل بر اثر خودزندگی‌نامه‌ای را شرح می‌دهند و مخاطب را با پیچیدگی‌های بازنمایی زندگی شخصی از لحظه‌ی شکل‌گیری خاطره و ثبت تجربه‌ی فرد تا زمان عرضه و نقد آثار خودزندگی‌نامه‌ای آشنا می‌کنند.

کتاب ادبیات من مخاطب را با چگونگی شکل‌گیری آثار خودزندگی‌نامه‌ای و مسائل تأثیرگذار بر شکل نهایی اثر آشنا می‌کند؛ مسائلی که در خوانش و نقد چنین آثاری باید مورد توجه قرار گیرند، از جمله تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان روایت‌های خودزندگی‌نامه‌ای، صدا، ارتباط‌محوری، مخاطب، سبک‌های مختلف پژوهش خود، الگوهای پردازش پی‌‌رنگ، رسانه‌‌های روایت خود و عوامل پیرامتنی مثل ناشر، نحوه‌ی تبلیغ، پخش و توزیع، طرح جلد کتاب و بسیاری عوامل دیگر.

علاقه‌مندان به نظریه‌های هویت می‌توانند از بحث مفصل کتاب درباره‌ی انواع مهم سوژه‌های روایت‌کننده‌ی خود (سوژه‌ی سکولار، انسان‌گرا، معنویت‌گرا،‌ مهاجر، دگراندیش، بورژوا و مدرن) بهره ببرند. نویسندگان همچنین از اهمیت و ضرورت دگرگونیِ ژانرهای تثبیت‌شده، خلق ژانرهای جدید و استفاده از رسانه‌های متفاوت برای بازنمایی سوژه‌های جدید سخن می‌گویند.

در این کتاب، علاوه بر ژانرهای آشنایی مثل خاطره‌پردازی و روایت شخصی، درباره‌ی ژانرهای جدید روایت خود و درخشان‌ترین نمونه‌هایشان هم می‌خوانید؛ ژانرهایی مثل خوراک‌نگاری، روایت‌ سوگ، روایت اعتیاد، روایت کوچ اجباری، روایت تبعید و مهاجرت، روایت‌ حقوق بشری، روایت سن‌آگاهی، روایت جنسیت‌محور، روایت‌ اختلال روانی، خودقوم‌نگاری، خودبوم‌نگاری، روایت‌های چهره‌های ورزشی، نظامی و هنری، و روایت افراد دارای معلولیت.

از دیگر مباحث جالب کتاب بحث رسانه‌های روایتِ خود در دنیای امروز، زندگی‌های دیجیتال و خودهای مجازی است. نویسندگان در فصلی مجزا از فرم‌های جدید اجرایی، تصویری، گرافیکی، سینمایی و آنلاین و همچنین از تأثیر متقابل سوژه و رسانه‌ی بازنمایی‌اش می‌گویند.

نویسندگان کتاب در پی بررسی انتقادی و تفسیر هشیارانه‌ی روایت‌های شخصی‌اند و از همین رو به‌تفصیل شرح می‌دهند که ژانرهای خودزندگی‌نامه‌ای چگونه گاهی به ابزاری در دست گفتمان قدرت تبدیل می‌شوند. آن‌ها میان نظریه‌های مربوط به روایت خود و حوزه‌های جدید روان‌شناسی، علوم اعصاب، علوم شناختی، مطالعات نقد جغرافیایی، و نظریه‌های جدید زندگی روزمره، هویت و فرم‌های دیجیتال نیز پل می‌زنند.

با توجه به اهمیت اعتبارسنجی و راستی‌آزمایی آثار خودزندگی‌نامه‌ای، نویسندگان در تمام کتاب به پیچیدگی‌های مربوط به اعتبارسنجی پرداخته‌اند و در پایان کتاب نیز بیست و چهار استراتژی برای نقد روایت‌های خود‌زندگی‌نامه‌ای ارائه داده‌اند. در پایان نیز شصت ژانر مختلف روایتِ خود معرفی و به‌اختصار شرح داده شده‌اند.

پژوهشگران و علاقه‌مندانِ حوزه‌های علوم انسانی، علوم اجتماعی، هنر، مطالعات فرهنگی، مطالعات رسانه، تاریخ، ادبیات و نقد، و همچنین همه‌ی علاقه‌مندان به نوشتن و خواندن روایت‌های مستند اول‌شخص می‌توانند از مطالب این کتاب بهره ببرند. ادبیات من را به سبب رویکرد تازه‌اش به ژانرهای مختلف و جدید روایتِ «خود» و گستردگی مطالبش یکی از نواندیشانه‌ترین و جامع‌ترین آثار این حوزه می‌دانند.
@roodbookreview97 باز کردن / نظر دهید

2022-08-24 14:48:04 باز کردن / نظر دهید

2022-08-22 12:25:39 #تازه_های_نشر
منتشر شد:
وطن من کجاست؟/ حنیف قریشی/ انتخاب و ترجمه پژمان طهرانیان/ نشر خوب/ قطع رقعی، ۱۱۹صفحه، جلد شومیز

ژان کلود کریر در خصوص اینکه چرا ژان راسین در دهه‌ی پنجم زندگی‌اش نتوانست به شاهکارهایی که در دهه‌ی سوم زندگی‌اش نوشته بود حتی نزدیک هم شود، می‌نویسد: «فرسایش زمانی، خستگی ذهن، فقدان ناگهانی انگیزه، هجوم خزنده‌ی رفاه و آسایش زندگی روزمره‌ی رسمی: این‌ها همگی آن خطرهایی هستند که در کمین شاعران نشسته‌اند؛ خطرهایی که نزدیک شدن‌شان پیش‌بینی‌ناپذیر است.» ولی خب برای نویسنده و شاعری که یا خودش مهاجر است یا زاده‌ی خانواده‌ای مهاجر، آن‌هم مهاجری رنگین‌پوست و از نژادی دیگر در دل اروپای سفیدپوست، هیچ‌کدام این‌ها اتفاق نمی‌افتد! نژادپرستی چنان ریشه‌ی عمیقی در ذهن و زبان انسان سفیدپوست غربی دارد که نویسنده‌ای با تبار و نژادی دیگر، از آغازین روزهای زیست اجتماعی‌اش درحال تجربه‌ی دیگری پست‌بودن است، دیگری‌ای که هماره باید از خود انسانی‌اش برابر هجوم وحشت‌آلود همسایه، معلم، هم‌کلاسی، همکار و حتی نگهبان سالن رقص، دفاع کند! «حنیف قریشی» یکی از آن نویسندگان درجه یکی‌ست که در لندن به دنیا آمد و همواره در مقام یک مهاجر نسل دومی، به قول «دانکن سندز»، فاشیست نولیبرال، یکی از آن خیل عظیم «وصله‌های ناجور»ی‌ست که یک‌دستی سفیدپوستان متمدن را تهدید می‌کنند! از‌همین‌رو نام کتابی از نویسنده‌ای زاده‌ی لندن، از پدری پاکستانی و مادری انگلیسی که جزئی از میلیون‌ها وصله‌ی ناجور یک جامعه‌ی راسیست است باید این باشد: «وطن من کجاست؟». چهار جستار و یک داستان تجمیع شده در این کتاب، حامل لحظه‌های بسیاری از کودکی تا پیرسالی قریشی‌اند و آینه‌ی تمام‌نمای تجربه‌ی زیسته‌ی انسانی که شهروند درجه چندم بودن را بی‌وقفه با جسم و جانش درک کرده و دانسته در نوشته‌هایش هویدا کرده است. قریشی در تک‌تک متن‌های وطن من کجاست، مسئله‌ی مهاجربودن، دیگرستیزی و نژادپرستی ریشه‌دار جوامع اروپایی - آمریکایی را بازتاب داده و برابر همه‌ی تعریف‌های رایج از فهم مردم از هم‌نوع و هم‌نوع‌دوستی که به‌جای عشق به جهان و انسان درحال تقسیم به واحدهای کوچک‌تر قومی و نژادی‌ست می‌‌ایستد و برایش تفاوتی نمی‌کند که بلاهت نژادپرستانه و دیگرستیز نزد سیاستمدار محافظه‌کار انگلیسی‌ست یا «الایجا محمد» سیاه‌پوست رهبر جنبش امت اسلام.
@roodbookreview97 باز کردن / نظر دهید

2022-08-22 12:24:19 باز کردن / نظر دهید

2022-08-22 12:05:41 ولی از بطن همین دنیای نابودشده بود که دنیای قشنگ نو سر برآورد و دوباره زندگی را با چاشنی شادی و سرور به مردم جهان بخشید.

از نوشته زهرا حبیبی، پژوهشگر تاریخ، در رود ۹ درباره:
دنیای قشنگ نو/ آلدوس هاکسلی/ ترجمۀ سعید حمیدیان/ نشر نیلوفر
@roodbookreview97 باز کردن / نظر دهید

2022-08-22 12:05:41 هنگامی که پا به دنیای قشنگ نو می‌‌‌‌‌‌گذارید، متوجه می‌‌‌‌‌‌شوید که ۲۶۰۰ سال از میلاد مسیح گذشته است. هاکسلی در کتاب، مخاطبانش را مسافرانی فرض کرده که قرار است مدتی را در دنیای قشنگ نو بگذرانند؛ لذا در آغاز اطلاعاتی از اصول حاکم بر این دنیا پیش رویتان قرار می‌‌‌‌‌‌دهد و سپس به معرفی بخش‌‌‌‌‌‌های مختلف جامعه می‌‌‌‌‌‌پردازد. به‌‌‌‌‌‌علاوه شما را چند روزی به وحشی‌‌‌‌‌‌کده می‌‌‌‌‌‌فرستد تا با مشکلات و مسائل دنیایی غیر از دنیای قشنگ نو آشنا شوید و به مزیت‌‌‌‌‌‌های این دنیا پی ببرید.
انسان‌‌‌‌‌‌های دنیای قشنگ نو برای حفظ ثبات اجتماعی در لوله‌‌‌‌‌‌های آزمایشگاهی و در چهار طبقۀ «آلفا»، «بتا»، «گاما» و «اپسیلون» به‌‌‌‌‌‌ وجود آمده‌‌‌‌‌‌اند. در این دنیا، خانواده و خویشاوند معنای امروزی خود را از دست داده است و هیچ‌یک از افراد صاحب پدر، مادر، برادر و خواهر نیستند، چه برسد به دیگر اعضای خانواده. سرنوشت کودکان به دکمه‌‌‌‌‌‌های دستگاه‌‌‌‌‌‌های آزمایشگاهی گره خورده است و مسئول آزمایشگاه با توجه به صلاحدید حاکمان، گروه‌‌‌‌‌‌های مختلف اجتماعی را برای عهده‌‌‌‌‌‌داری وظایف گوناگون در جامعه تولید می‌‌‌‌‌‌کند؛ به این معنا که میزان بهرۀ هوشی، احساسات و تمایلات هر طبقه بستگی به نوع پرورش آن‌‌‌‌‌‌ها در آزمایشگاه دارد، اما افراد هر طبقه دارای طرز تفکر، علایق و گرایش‌‌‌‌‌‌های یکسانی هستند. مثلاً اپسیلون‌‌‌‌‌‌ها و گاماها، که در زمرۀ طبقات پایین جامعه‌‌‌‌‌‌اند، افرادی با مغزهای کوچک و برای انجام کارهای کوچک‌‌‌‌‌‌اند. آن‌‌‌‌‌‌ها سواد خواندن و نوشتن ندارند و میزان بهرۀ هوشی‌‌‌‌‌‌شان را در دوران جنینی، به‌عمد با نرساندن اکسیژن به مغز کاهش می‌‌‌‌‌‌دهند تا هوش کمتری در مقایسه با آلفاها و بتاها داشته باشند. آلفاها به‌نسبت‌‌‌‌‌‌ بتاها طبقۀ والاترند و امکانات بیشتری دارند و اغلب حاکمان و مسئولان جامعه نیز از این طبقه انتخاب می‌‌‌‌‌‌شوند. پرورش افراد در این دنیا فقط به دوران جنینی محدود نیست؛ بلکه پرورش اصلی و آموزش اصول شعور اجتماعی پس از این دوران اتفاق می‌افتد. اعمال شوک الکتریکی و جلسات خواب‌‌‌‌‌‌آموزی ازجمله روش‌‌‌‌‌‌های اصلی آموزش کودکان پس از دوران جنینی است. مسئولان آزمایشگاه به کمک این روش‌‌‌‌‌‌ها گرایش‌های مختلفی را در افراد شکل می‌‌‌‌‌‌دهند و آن‌‌‌‌‌‌ها را برای وظایف گوناگون آماده می‌‌‌‌‌‌سازند؛ مثلاً برای کار در معدن، کودکان را طوری بار می‌‌‌‌‌‌آورند که به گرما علاقه‌مند و از سرما بیزار باشند. یا با شوک الکتریکی کودکان طبقات پایین جامعه را می‌‌‌‌‌‌ترسانند تا از گل‌‌‌‌‌‌وگیاه دوری کنند و هیچ‌‌‌‌‌‌گاه فکر مطالعۀ کتاب به ذهنشان خطور نکند؛ چون از نظر آن‌ها طبقات پایین جامعه نباید وقتشان را با پرورش گیاه و مطالعۀ کتاب هدر دهند. اما نکتۀ درخور توجه آن است که همۀ انسان‌‌‌‌‌‌ها طوری تربیت می‌‌‌‌‌‌شوند که از طبقۀ خود راضی باشند و با بغض و عداوت به طبقات دیگر نظر نیفکنند. همۀ آن‌‌‌‌‌‌ها ضمن حمایت از طبقۀ حاکم، خود را متعلق به جامعه می‌‌‌‌‌‌دانند و از برقراری ثبات اجتماعی خوشحال‌‌‌‌‌‌اند. درست است، همۀ افراد - چه طبقات پایینی که روزانه زحمات زیادی برای پیشرفت جامعه متحمل می‌‌‌‌‌‌شوند و چه آن‌‌‌‌‌‌هایی که از مزایای طبقات والای جامعه برخوردارند - در یک اصل مشترک‌‌‌‌‌‌اند: ناراحتی و رنج بین آن‌ها جایی ندارد و شادمانی و خرسندی بینشان ریشه دوانده است. آن‌ها این حس خوب را مدیون بزرگ‌اندیشی طبقۀ حاکم‌‌‌‌‌‌اند؛ زیرا طبقۀ حاکم روزانه با خوراندن مقدار مشخصی از «سوما» به افراد، موجبات این را فراهم می‌‌‌‌‌‌کند که احساس شادمانی و رضایت در جامعه گسترش یابد و مردم هر روز خوشحال‌‌‌‌‌‌تر از روز قبل باشند. سوما نوعی گرده یا قرص است که از ترکیب مواد مخدر و الکل ساخته می‌‌‌‌‌‌شود و نقش مؤثری در از بین بردن تأثیرات افسردگی و پریشانی دارد.
به خاطر داشته باشید، اگر به دنیای قشنگ نو پا نهادید، صحبت‌کردن از دنیای خود را کنار بگذارید و دنیای آن‌ها را جان‌فرسا و عجیب‌و غریب تلقی نکنید. به این دلیل که انسان‌های دنیای قشنگ نو از زیستن در دنیای خود لذت می‌برند و اگر بخواهیم از نگاه آن‌ها به دنیای خودمان نگاه کنیم، این نوع و روش زندگی ماست که شگفت‌آور و دردناک به نظر می‌رسد. آن‌ها وجود خانواده را بیهوده تلقی می‌کنند و معتقدند بنیان خانواده بر اصول خودآزاری و عقب‌ماندگی استوار است. این موضوع که مادر علاوه‌بر به دنیا آوردن فرزند، مسئول تربیت و پرورش اوست و در این مسیر گاهی از خود فداکاری نشان می‌دهد، باعث عصبانیت و دلخوری انسان‌های دنیای قشنگ نو است. از منظر آن‌ها، مفاهیمی مثل عشق، آزادی، لیبرالیسم و مسیحیت تمدن‌های پیشین را به انحطاط کشاند و موجب فقر و بدبختی و افسردگی شد. باز کردن / نظر دهید

2022-08-22 12:04:43 باز کردن / نظر دهید

2022-08-20 14:38:09 #تازه_های_نشر
منتشر شد:
مردان اندیشه/ نوشته‌ی براین مگی/ ترجمه‌ی عزت‌الله فولادوند/ نشر ماهی/ ۴۱۸ صفحه/ رقعی، شومیز

گفتار و کردار و زندگی روزانۀ ما تحت تأثیر اندیشه‌های مسلط در عصر ماست. بیشتر این اندیشه‌ها از فلسفه و فلاسفه مایه می‌گیرند. اما فلسفه اصولاً چیست؟ و فیلسوفان واقعاً چه می‌گویند؟ این کتاب شامل شانزده گفتار با نامدارترین چهره‌های فلسفی معاصر است. وضوح و عدم تعقید در گفتارها چنان است که حتی خوانندۀ عادی نیز می‌تواند با مهمترین مفاهیم فلسفۀ معاصر آشنا شود. نحوۀ ارائۀ مطالب یادآور «دیالوگ‌های» افلاطون است و به خواننده امکان می‌دهد تا با فلسفه در شکلی خلاق و زنده آشنا شود. گفت‌وگوی اول با آیزایا برلین دربارۀ این پرسش بنیادین است که «فلسفه چیست؟» و به دنبال آن مکاتب متنوع مارکسیسم و اگزیستانسیالیسم و فلسفۀ تحلیلی بررسی می‌شوند، و فیلسوفان سرشناسی چون چومسکی و اِیِر و کوآین و مارکوزه و دیگران دربارۀ نکات مهم و اصلی فلسفۀ خویش بحث می‌کنند. متفکران دقیق و نکته‌سنج به برخی از شاخه‌های فلسفه مانند فلسفۀ اخلاق، فلسفۀ سیاسی، فلسفۀ علم، فلسفۀ زبان و نسبت میان فلسفه و ادبیات می‌پردازند.
@roodbookreview97 باز کردن / نظر دهید

2022-06-20 22:08:31 #تازه_های_نشریات
شماره‌های یازدهم و دوازدهم از فصلنامه فرهنگی و هنری «فرهنگ‌بان» ویژه پاییز و زمستان ۱۴۰۰ منتشر شد.

بخش «ارمغان مینوی» این شماره مطلبی است با عنوان «دعوای مینوی و امیرانی و ریحان بر سر انتقادات حمیدی شیرازی از عطار» نوشته محمد دهقانی.
مطالب بخش «زبان و ادبیات» نیز از این قرار است: «زیبایی و معنی غریب در شعر» نوشته تقی پورنامداریان، «شعر فارسی در دوره تجدد و مسئله ایران» نوشته کامیار عابدی، «طرف خانه سوان: نگاه جامعه شناختی» نوشته مشیت علایی و «لالی انتخابی: درباره کرمانشاهی بودن» نوشته سید اشکان خطیبی.
در بخش «اندیشه» نیز این مطالب منتشر شده است: «تاریخ‌های خشونت: چرا ما هنوز محتاج نظریات والتر بنیامین هستیم» نوشته جیمز مارتل و ترجمه علی خزاعی‌فر، «تفحص در زوایای پنهان تمدن غربی: به یاد یوسف اسحاق‌پور» نوشته علیرضا مناف‌زاده و «حسن حنفی: واپسین فرد نسل میراث‌گرایان» نوشته احسان موسوی خلخالی.
در بخش «تاریخ» نیز این مطالب به مخاطبان عرضه شده است: «آنفولانزای ۱۹۱۸ در قزوین و روستاهای آن: گزارش یک شاهد عینی» نوشته سید قاسم یاحسینی، «اولین انشعاب» نوشته انوش صالحی و «هیاهوی میراث فرهنگی» نوشته سیدرضا هاشمی.
ترجمه امیر یداله‌پور از داستان «چاکُن، چاکُن» پرسیوال اورت نیز تنها مطلب بخش داستان این شماره از نشریه «فرهنگ‌بان» است.
همچنین «رساله یک کلمه مستشارالدوله در ضرورت استقرار قانون» نوشته حسن هاشمی میناباد، «استادی بزرگ و انسانی سخاوتمند: به یاد برت فراگنر» نوشته رودی مته و ترجمه مرتضی هاشمی‌پور و «خاموشی پژوهشگر ادبیات تطبیقی: یاد جولی اسکات میثمی» نوشته شهروز خنجری.
بخش معرفی و نقد کتاب نیز مانند شماره‌های پیشین این نشریه پربار است. در این شماره مطالب زیر منتشر شده‌ است: «نکاتی درباره دیونامه» نوشته محمد جعفری قنواتی، «نگاهی به مناسبات معماری و علوم در ایران دوره اسلامی» نوشته یونس کرامتی، «دانش اندر دل: به مناسبت انتشار مجموعه مقاله‌های استاد پورنامداریان» نوشته فرزاد مروجی، «دکترهای اعصاب: داستان‌های ناگفته روانپزشکی» نوشته ضحی حسینی نصر، «در آداب درست‌نویسی» نوشته حمیده نوروزیان و «داستان‌های کوتاه: نگاهی گذرا» نوشته مرتضی هاشمی‌پور. در این بخش طبق شماره‌های گذشته معرفی تازه‌های کتاب به قم روزبه شکیبا نیز منتشر شده است.
در بخش یادبود نیز با یادداشت‌هایی یاد و خاطره زنده‌یادان آذرتاش آذرنوش، ایران درودی، جمشید بهنام و لطف‌اله یارمحمدی گرامی داشته شده است.
@roodbookreview97 باز کردن / نظر دهید

2022-06-20 22:07:48 باز کردن / نظر دهید