Attic

2021-04-22 20:53:50 یکبار یک آقایی که در اینستاگرام دنبالش می‌کنم و از ایران مهاجرت کرده است در پاسخ یکی از فالوورهایش بابت سختی هایی که انجا می‌کشد و روز و شب دویدن هایش برای داشتن یک زندگی نرمال نوشته بود، مثل چی راضی است، مثل چی حاضر است انجا کار کند، درس بخواند، اما بداند در انتها همان چیزی که تصور می‌کرده را به دست می‌آورد، گفته بود که بابت تصمیمش به مهاجرت بسیار عاقلانه عمل کرده و اگر صدبار دیگر هم برگردد به گذشته باز همین تصمیم را خواهد گرفت.
چه چیزی می‌خواهد آدمیزاد جز اینکه تصویر روشنی از خواسته‌هایش داشته باشد؟ تصویری از یک زندگی عادی؛ خستگی که به جان نماند، دویدنی که مقصد داشته باشد، موقعیتی که آبستن ِزلزله چند ریشتری نباشد، آرزویی که بو نگیرد و نخ نما نشود، که وقتی از آدم میپرسند، کل زحمتی که به دوش می‌کشی، به خسته شدنش‌اش می‌ارزد؟ کیبرد را باز کند و بدون فکر بنویسد: معلومه که آره! باز کردن / نظر دهید

2021-04-22 10:58:11 نیرو پیوند دهنده در ارتباط بین زن و مرد، باید «نفس ِرابطه» باشد نه ترس از تنهایی (و حتی رابطه مرد با مرد و زن با زن به نظرم*).

روان درمانی اگزیستانسیال - یالوم
* این بخش رو خودم اضافه کردم. باز کردن / نظر دهید

2021-04-21 19:58:46 هیچی به اندازه ی «فروتنی» و «ادب» جذاب نیست برام. باز کردن / نظر دهید

2021-04-21 10:33:26 درک خیلی‌چیزها به اولویت دهی بر می‌گرده، به اهمیت دادن. دیدن، غیر ارادی رخ می ده اما دیده شدن به اهمیت دادن مربوط میشه. تفاوت ریز اما عمیق بین این دو، به پهنای اقیانوس آرام، بزرگ و عمیقه. از کوچه ای که همیشه رد می شم، در خونه ها، آجر دیوار ها، آگهی های پاره و پوره ای که معلوم نیست چند وقت از حضورشون می گذره، رنگ ها، درخت ها، پستی و بلندی آسفالت ِکوچه، پله ها، زنگ ِدر ها، علمک گاز، پنجره ها، گلدون های کنارشون، و.. . من روزی صدبار همشون رو می بینم. اما فقط می بینم. صبر نمی کنم. دقت نمی کنم. اهمیت نمی دم. صد سال بعد دلم برای دیدن یکی از گل های توی گلدون، پیکان سبز ِ چناری ِهمیشه پارک نزدیک دیوار ِ سیمانی ِ کهنه‌ی یکی از همسایه های قدیمی، که توی ناخودآگاهم ضبط شده تنگ میشه. تنگ میشه و برام حسرت میشه، یبار عبور از اون کوچه. چون به موقع‌ش اهمیت ندادم، توی لحظه زندگی نکردم. عبور کردم. حالا نشستم ادای ِاقیانوس آرام رو درمیارم.
‌ باز کردن / نظر دهید

2021-04-21 09:02:18 ابراز علاقه‌ی جدید:”بیا چایی دَم کردم.” باز کردن / نظر دهید

2021-04-20 22:54:34 تنهایی من به سرش می‌زند،
تا با تنهایی ِ تو
به صحبت بنشیند.

• خورخه لوئیس بورخس باز کردن / نظر دهید

2021-04-20 19:25:55 به‌خاطر من صبر کن، به خاطر من!
به‌خاطر منکه دارم صبر کردن را یاد می‌گیرم. صبر کردن سخت ترین مصدر جهان است. جوری است که مجبورت می‌کند ملغمه‌ای از هر چیز که مجبوری بیاموزی را تا مغز استخوان درک کنی؛ برای زنده‌ماندن! می‌بینی چه همه چیز به هم وصل است؟ تمام پدیده‌ها و درس‌ها و اصول دنیا به هم دیگر وصل شده‌اند؛ مثل قبیله‌ای بزرگ که هر یک از اعضایش که میمیرد یا از دست می‌رود یا دستخوش تغییر می‌شود، قحطی میبیند، می‌جنگد و آسمان به زمین می‌آید، بازهم منقرض نمی‌شوند. صبر مادر اینهاست، صبر پدرشان است. ابتدا و انتهایشان است. صبر که بلد باشی نام تمام اعضای این خانواده را بلدی، چهره‌هايشان را می‌شناسی و از هیبت جهان نمی‌ترسی. غم و شادی‌اش بازی‌ات نمی‌دهند، سوار الاکلنگ‌شان نمی‌کنندت، آن بالا، مستاصل و خسته و پریشان نگه‌ات نمی‌دارند. اگر صبر را بلد نیستی، بیا با من صبر کردن را بیاموز. تنها هستم و این قبیله به زودی برای انتخاب قربانی بعدی، آماده می‌شوند.
‌ باز کردن / نظر دهید

2021-04-20 18:21:14 امروز شنیدمش و خیلی دوستش داشتم.
@atticc باز کردن / نظر دهید

2021-04-20 15:58:25 معرفي کتاب درمان شوپنهاور. باز کردن / نظر دهید

2021-04-20 08:38:11 نه محال است چنین توانم کرد. من از اندیشه‌ی رنج‌های گذشته در زحمت نیستم بلکه از خیال بلاهای آینده وحشت دارم.

فیلوکتتس – سوفوکل باز کردن / نظر دهید