2022-04-29 09:41:02
دوستي اخيرا در يكي از شبكه هاي اجتماعي چيزي نوشته بود در باره كساني كه روزه نمي گيرند، اما به محافل افطار دعوت مي شوند و اين دعوت را كاملا جدي مي گيرند و بر سفره افطار مي نشينند و با آغاز اذان مغرب چاي مي نوشند و خرما مي خورند و ... اما چنين چيزي نه تنها اصلا مسخره نيست بلكه اين رفتار براي برخي بدون آن كه بدانند و متوجه باشند پاسخي طبيعي به يك نياز فطري و دروني است!
اشتباه است اگر فكر كنيم چنين پديده اي فقط به خاطر ميل خوردن غذا يا تظاهر به روزه داري و ريا بوده، بلكه چه بسا يك احتياج معنوي و نياز دروني يا دلتنگي براي گم شده هاي عاطفي و قلبي است كه شايد اصلا شخص به آن توجه نداشته باشد.
يكي از ادباي مشهور مسيحي لبناني داستاني از سفر خود به فرانسه نقل مي كند و شرح مي دهد كه در آن سالها كه دسترسي به تماس تلفني و ارتباطات رسانه اي مثل امروز آسان نبود بعد از چند روز دلتنگ وطن مي شود و به شدت هواي ديارش را مي كند و مي نويسد كه توي خيابان هاي پاريس قدم مي زدم كه ناگهان صداي اذان به گوشم رسيد، چنان بي اختيار شدم كه ناخواسته در كوچه پس كوچه ها به دنبال صدا روانه شدم تا از مسجد پاريس سر درآوردم. در حياط مسجد كنار حوض نشستم و با شوق و دلتنگي به مسلماناني كه وضو مي گرفتند و داخل شبستان مي رفتند نگاه مي كردم و مي دانستم كه هيچ يك آن احساس عجيب دروني من را نسبت به نماز و عبادت خود درك نمي كنند!
نزديك ساختمان دانشگاه سن ژوزف در بيروت خانمي مسيحي مغازه اي داشت كه لوازم التحرير و خرت و پرت مي فروخت. وقتي ماه مبارك رمضان مي شد يك نسخه قرآن كريم روي پيشخوانش بود كه روزها در اوقات بيكاري مي خواند. مسلمان نبود، روزه نمي گرفت، حجاب نداشت، اما معتقد بود كه او هم سهمي از نور و معنويت قرآن دارد.
به همين قاعده بسياري از مسيحيان لبناني در ايام محرم به مجالس سوگواري سالار شهيدان مي روند و عزاداري مي كنند و به صراحت و قاطعيت مي گويند حسين فقط مال شما نيست!
غير مسلماناني كه در آمريكا و اروپا از فروشگاههاي مسلمانان گوشت ذبح شرعي را تهيه مي كنند، نه به خاطر تقيد ديني بلكه به خاطر باورشان به سلامت بيشتر و كيفيت بهداشتي بالاتر آن است.
فضاي معنوي ماه مبارك رمضان يك فرصت خاص و استثنايي تاريخي و زماني است كه در تقويم سالانه براي همه عالم هستي مقدر شده و در يك شب آن كه مي تواند از هزار ماه برتر باشد سرنوشت آينده همه موجودات رقم مي خورد. ثانيه ها و لحظه هاي اين ماه گذزگاه فرشتگان خداوند هستند، دقايق و ساعتهايي كه در روزها و شبهاي اين ماه سپري مي شوند مسير عبور شهاب هاي نوراني رحمت و لطف خداست.
كساني كه در كنار جاده نشسته اند- حتى اگر خود در گذر و سفر نباشند- آيا حركت ماشين ها را نمي بينند؟ آيا عبور مسافران را نظاره نمي كنند؟ آيا نسيم حركت اين كاروان چهره كساني را كه كنار جاده نشسته اند نوازش نمي دهد؟ آيا غبار عبور اين قافله بر سر و رويشان نمي نشيند؟
شايد كسي روزه دار نباشد و در كشتي نجات رمضان سوار نشود، اما كافي است قدري چشم دلش را باز كند، قدري گوش جانش را بگشايد، قدري در سكوت و آرامش نغمه هاي دل انگيز موسيقي ملكوت را مانند هوايي خنك در كوير عطشناك ريه هاي زندگي مادي شهر غفلت و شتاب روانه سازد تا بفهمد مسافران جاده اي كه بي حركت در كنارش نشسته به سوي كدام مقصد روانه اند!
اگر اين شوق در اين روزها همه را هوايي مي كند، اگر اين بي تابي در دل همه پيدا مي شود -حتى كساني كه روزه نمي گيرند- و اگر در لحظات افطار با صداي مناجات و نغمه اذان همه حالي خوش دارند، از آن روست كه كاروان دلباختگان خدا به سوي خدا روانه شده اند و مهمانان خداوند بر سفره لبخند و مهرباني او زانو زده اند. بوي عطر دل انگيز رمضان از جانهاي شيفته عاشقان خداست، رايحه اي كه مشام هر قلب صاف و پاك را مي نوازد و به شوق مي آورد. اين شوق عجيب نيست، مگر شوق كودك به آغوش مادر غريب است؟ مگر شتاب تشنه براي آب تعجب دارد؟
مگر از گم شده اي كه پس از مدت ها سرگرداني به خانه پدري خود بازمي گردد جز شادماني و سرور انتظاري هست؟
(يادداشت روزنامه ايران)
نوشته: محمدرضا زائرى
منبع: @morzaeri
@NDEchanel
1.7K views06:41
ت
