Imani - Denktagebuch

2021-10-12 22:24:33 نه میهن و وطن می‌تواند سوژهٔ حق باشد، نه ملّت/قوم یا طبقهٔ کارگر یا طبقهٔ متوسط، و نه به طریق اولیٰ دولت‌ها. در رُم باستان «شخص» یعنی‌ شهروند آزاد سوژهٔ حق بود و در دوران جدید، مشخصاً پس از قانون اساسی آمریکا و پس از هگل، این «انسان» است که سوژهٔ حق است. دولت‌ها و ارکان آن‌ها سوژهٔ حق نیستند، سوژهٔ «قوّه»‌ای هستند که صاحبان/سوژه‌های حق یعنی انسانها به آنها واگذار کردند. حق انسان‌ها فراتر از هر قانون اساسی است، در حالیکه حدود قدرت دولت‌ها نباید از اختیاراتی که قانون اساسی تعیین می‌کند، فراتر رود.

این حقیقت، اساسی‌ترین و تعیین‌کننده‌ترین ضابطهٔ «پولیتیک» مُدرن است. باز کردن / نظر دهید

2021-10-12 15:58:45 کنت دو گوبینو … باز کردن / نظر دهید

2021-10-11 17:16:04 «یک‌بار دیگر حسّ گریز مرا در برگرفته و من مایلم آن را وارونهٔ دلتنگی برای خانه/وطن (Heimweh) بنامم، اشتیاق به دوردست‌ها به جای نزدیکی‌ها.» گوته ۱۸۲۰

«دوردست، آنجا که کوه‌های مه‌آلود سر به آسمان دارند، مرزهای سرزمین من آغاز می‌شوند، و این ابرها که در پیِ شکار نیمروز می‌دَوند…» شیلر ۱۸۰۰

گوته، شیلر و حتّی هولدرلین! هم واژهٔ Fernweh را نمی‌شناختند، هرچند اشعارشان مملو از Fernweh بود. نخستین بار در زبان آلمانی در زندگی‌نامهٔ پوکلر-موسکاو نویسنده، گْراف و بعداً شهریارِ پوکلر-موسکاو به این واژه برمی‌خوریم: «من هیچوقت دلتنگی برای خانه/وطن (Heimweh) نداشتم، اما همیشه دلتنگِ دوردست‌های ناشناخته (Fernweh) بودم.» باز کردن / نظر دهید