2021-08-21 13:14:06
حرفی برای گفتن نمانده
نعمت الله فاضلی
مدتی است که درباره ایران نمی توانم بنویسم. در حالی که آشکارا حال ایران و ایرانی خوب نیست و نیازمند گفتگو هستیم. بخشی از ناتوانی ام در نوشتن درباره ایران برای اینست که حرفی هم برای گفتن نمانده است. موقعیت بحرانی و ویرانی ایران آشکارتر و عینی تر از آن است که بخواهیم با کمک مفاهیم و ذره بین های دانشگاهی آن را توضیح دهیم. فهرست کردن بحران ها هم دردی دوا نمی کند.
عینی تر از بحران های لاینحل، اصرار و سماجت حکومت در بی توجهی آشکار به دانش و دانشگاهیان است. خطاهای ساختاری حکومت در سیاست هایش چیزی نیست که پنهان باشد. امروز مردم کوچه و بازار هم می دانند که حکومت ایران چقدر در تحقق ادعاهایش ناتوان است، و می دانند خطاهای فاحش سیاست های خرد و کلان حاکمیت کدام است. به هر گوشه این ویرانه دست بزنیم درد فریاد می زند.
بحران کرونا در ایران با مرگ و میرها و دست و پنجه نرم کردن جمعیت زیادی از مردم با بیماری بیداد می کند و ناتوانی حکومت ایران در مدیریت کرونا داغ این دردها و داغدیدگی ها را صد برابر می کند. مساله کاملا روشن است. خط و مشی حکومت برای جلوگیری از واردات واکسن اشتباه فاحش بود. به همین سادگی.
همچنین بحران های زیست محیطی هر سال ویرانگرتر می شوند و پیامدهای مخرب آن اشکارتر می گردد. سال هاست که از ضرورت قرار گرفتن محیط زیست در مرکز اولویت های سیاستگذاری سخن گفته می شود. اما محیط زیست هیچگاه اولویت سیاستگذاری عمومی حکومت در ایران نشد.
دیروز بحران هوای آلوده، امروز بحران آب، فردا بحران های دیگر جان ملت و جامعه را به ستوه آورده و خواهد آورد. چه می توان گفت که هنوز حکومت در پی مساله سازی های کاذب مانند جلوگیری از سگ های خانگی، حجاب و موی زنان یا کنترل فضای مجازی است.
همچنین سال هاست که محققان، روشنفکران و فعالان جامعه می گویند با موعظه کردن، نمی شود جامعه را اداره کرد. اما حاکمان همچنان به خطابه پردازی و موعظه گری ادامه می دهند. حتی دانشگاهیان، رورنامه نگاران و فعالان مدنی را نیز تحت فشار قرار می دهند که آنها نیز صرفا به موعظه گری پرداخته و مردم را نصیحت و یادآوری کنند که آدم های خوب، امیدوار و صلح جویی باشند و به ایران و ایرانی بودن خود افتخار کنند و به خود ببالند که حکومت شان اسلامی است.
حکومت هنوز بعد از ۴۳ سال نپذیرفته است که اداره مملکت را باید به دست متخصصان و براساس دانش عقلی و علمی انجام داد. اینها حرف های ساده و دم دست و روشن است که از بدیهیات عقلی هستند. دیگر در واقع، حرفی برای گفتن باقی نمانده است. اوضاع هر سال و هر ماه بحرانی تر می شود. اما گوش های حکومت هم ناشنواتر از همیشه است.
با فروپاشی افغانستان و برآمدن دوباره فرقه وحشی و خونخوار طالبان، اوضاع منطقه ما ناآرام تر می شود. انتخابات اخیر ایران نیز ضربه ای سخت و مهلک بر تن نیمه جان دموکراسی در ایران زد و فضای دلمرده ای در جامعه گسترش داد. فقر و فساد و نابرابری سال هاست بیداد می کند و حکومت از بهبود بخشیدن به اوضاع ناتوان تر از همیشه بوده است. هر روز عده بیشتری از افراد صاحب سرمایه، دانش، هنر و توانمندی به خارج مهاجرت می کنند. نظام آموزشی و آموزش عالی هر سال با افت کیفیت بیشتری روبرو شده است. وضعیت سایر نظام های تخصصی و خدماتی، تولیدی و اجتماعی کشور نیز روبه ویرانی و فرسودگی است.
برای تمام این مسایل سال هاست که دانش تولید شده و متخصص و صاحب نظر تربیت کرده ایم. اما دریغ از اندکی توجه به این دانش ها و متخصصان. حکومت همچنان اندر خم موعظه گری، لفاظی و سخن پردازی های ایدیولوژیک و خیالپردازانه است. واقعا حرفی برای گفتن نمانده است. مانده است؟! در این شرایط از ما دانشگاهیان کاری بر نمی آید. حرف ها را سال هاست زده ایم. بهتر است مدتی مردم فقط مستقیم از سیاستمداران بخواهند که سخن بگویند و عمل کنند و پاسخگوی سیاست های شان باشند.
از دانشگاه راه حل نخواهید. سال هاست که راه حل ها روی میز سیاستمداران است. آنها را بخواهید که تامل کنند و گوش ها و چشم های شان را بگشایند. تا دیر نشده است.
#رسانه شمایید. اگر دوست داشتید به اشتراک بگذارید.
شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet | اینستاگرام
1.9K viewsedited 10:14
ش
