تجربه زیسته l امین بزرگیان

2022-08-03 14:12:45 ~ میل به سفر، می‌تواند در بسیاری موارد بازتابی از نارضایتی از وضعیت و میل به گریختن از شرایط موجود باشد. سفر می‌تواند، فراهم ساختن موقعیتی نمادین برای رها کردن ارادی و موقت آن شرایطی باشد که فرد خود را در آن اسیر می‌یابد. بیراه نیست که در افواح عمومی، سفر رفتن ساده‌ترین اقدام در تنگناهای روحی و روانی است. صنعت توریسم به این معنا ریشه در ناخرسندی از خانه و وضعیت موجود دارد؛ به تعبیری، سرمایه‌گذاری بر روی نارضایتی انسان مدرن از شرایط است.
فروید در مقاله «اختلال حافظه در آکروپولیس» اما از موقعیتی روانی سخن می‌گوید که می‌تواند انواع دیگری از تمایل به سفر را توضیح دهد. از نظر فروید، موفقیت‌ها و دستاوردهایِ غیرقابل انتظار ممکن است اختلالات روانی شدیدی ایجاد کنند. فردی که در زندگی به دستاوردها و خشنودی‌هایی بیش از حد انتظار خودش ‌رسیده، می‌تواند دچار احساس عذاب وجدان شود. او مدام ممکن است وضعیت پدر و مادر خود را به یاد بیاورد که از چنین دستاوردهایی برخوردار نبوده‌اند و این واقعیت او را رنج دهد. فروید نشان داده است که چگونه فرد در این موقعیت‌ها نیز می‌خواهد از وضعیتی که در آن قرار گرفته بگریزد و در جایی دیگر پنهان شود. از جمله مهمترین دلایل گرایش به الکل و مواد مخدر در بین شخصیت‌های مشهور و ثروتمند همین ناتوانی از تحمل جایگاه برتر و احساس عذاب وجدان است.
شاید در اینجا بتوان میل به سفر در میان برخی از ثروتمندان و اعضای طبقات بالای اقتصادی را با توجه به تحلیل فروید دریافت. آنها می‌خواهند در لحظاتی از حیاتشان از موقعیت فرادستی خود فرار کرده، خانه‌های آسوده‌شان را ترک کرده و شبیه به مردمان عادی لباس بپوشند و در میان آنها باشند. آنان احتمالاً همراه با تفاخری که در خودآگاه‌شان دارند، سفر را به‌عنوان میلی در راستای غلبه بر عذاب وجدان‌شان در ناخودآگاه می‌جویند.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-08-02 07:09:41 ~ داستان هالک ایرانی علاوه بر سویه‌هایی که در وهله اول به ذهن متبادر می‌شوند یعنی همان خصلت «پهلوان پنبه» و نسبت این پهلوان‌ها با شمایل کیچ دستگاه حکمرانی کشور، سویه مهم و قابل توجه دیگری نیز دارد. سجاد غریبی از دیگر سو تمنای هالیوود و راکی و بادی‌بیلدینگ و امثالهم را نیز به همراه خود نمایش می‌دهد. این از نامگذاری و میدان مبارزه و نمایش او به وضوح قابل رؤیت است. «هالک» نامی کاملاً تنیده با جهان فرهنگی و سرگرمی‌سازی است که بر ما حاکم است. بیراه نیست که سجاد غریبی و حامیان او به جای نام رستم و یا ابالفضل، هالک را برگزیده‌اند. باید توجه کرد که روضه ابتدای مسابقه‌ی او یا اعلام وفاداری‌اش به سیستم در ذیل ارزش‌ها و دستورالعمل‌هایی است که ابتدائا او وفاداری خود را به آن اعلام کرده و در مغناطیس میدان آن قرار گرفته است؛ یعنی همان چیزی که به اختصار آن را می‌توان هالیوودیسم نام نهاد. در واقع او و حامیانش درون دستگاه معنایی و اجرایی‌ای نمایش می‌دهند که در همان وهله نخستین و پیش از مسابقه، شکست‌شان داده است. روشن است که هالک (یعنی همان غول قهرمان انتزاعی) در واقع چیست.
هالک ایرانی، حتی پیش از اجرای خنده‌دارش از شکستی روایت می‌کند که «کلیت» عصر ما بر همگان و شاید بیش از هر کسی بر خود نظام سیاسی و اقتصادی نظام مقدس، تحمیل کرده است. در حقیقت او وارد میدانی شده است که سرتاسر آن عدول از نمایش‌های ایدئولوژیک اوست، حتی اگر پیروز می‌شد.
ما در دورانی از حیات نظام سیاسی زندگی می‌کنیم که غریزه اصلی‌اش را می‌توان در چنین اجراهایی یافت. این نظام حتی مداحی‌اش را با نوعی «تلنت‌شو» عرضه می‌کند؛ آنهم در مبتذل‌ترین شکل آن. جامعه‌شناسی به ما می‌آموزد که شناخت فرم‌هاست که خصلت‌های اصلی یک سازوکار را نشان می‌دهد و نه چیز دیگر.

@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-08-01 14:23:48 https://siavoushan.ir/product/%D8%AF%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%85%D9%87%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%85%D8%B1%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D9%86-%D9%85%D9%82%D8%AF%D9%85%D8%A7%D8%AA%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D8%A7%D9%85%D8%B9/ باز کردن / نظر دهید

2022-07-31 01:26:27 ~ ١. در اعتراف مسیحی، فرد با اعتراف به گناهانش در نزد کشیش، بر عذاب‌وجدانش غلبه می‌کند و می‌تواند به زندگی روزمره باز گردد. اعتراف دینی دو ویژگی شاخص دارد: خودخواسته است، و دوم پنهانی است. حکومت دینی اما این دو فاکتور را بر گرفته و از کلمات زندانی برای پنهان کردن عذاب وجدانش بهره می‌گیرد.
اعتراف اگر حتی مبتنی بر حقیقت باشد، یک دیالوگ خصوصی است بین گناهکار و خداوند یا کشیش. این که اعترافات اجباریِ محصول شکنجه را در ملاءعام و از طریق تلویزیون نشان می‌دهند، همزمان دو چیز را نابود می‌کنند: «حقیقت» و «خداوند» را.

٢. افرادی مایل‌اند دیگران را مدام گناه‌کار نشان دهند. روایت‌ها و اقدامات را به‌گونه‌ای می‌خوانند و می‌بینند که بر تعداد گناهکاران افزوده شود. دنبال فاش کردن‌اند. شیطان کسی نیست که گناه می‌کند، کسی است که بر تعداد گناهکاران می‌افزاید؛ لذت گناه‌کار سازی.
‏دستگاه کلیسا شاید مهمترین نهاد شیطانی در تاریخ بوده است. دستگاهی که با بیرون کشیدن و درج کردن رفتارها و گفتارهای افراد و گناهکار ساختن، تلاش داشت افراد را به سمت "اعتراف" یعنی بیان گناهکاری بکشد. این تکنیکی بود برای منزه ماندن دستگاه کلیسا و کارمندان آن.
‏در واقع میل افزودن به گناهکاران مکانیسمی است برای منزه کردن خود از گذشته و دستیابی به آینده؛ راهی شبه کلیسایی برای نوعی سروری بر همگان.
خصلت اعتراف‌گیری در کلیسا و دولت به مثابه یک دستورالعمل دینی و قانونی مدام در تمنای گسترش خویش است. در دوران متأخر، فضای مجازی و امکانات سخن‌گویی در آن می‌تواند جنگ شیاطین را گسترش ‌دهد؛ شیطان‌هایی پاک که در پیدا کردن گناهکاران خبره‌اند.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-07-29 05:58:19 ~ سورن کیرکگور در کتاب تکرار می‌نویسد که، عزادار همیشه نسبت به غم و غصه‌اش اندکی غیرتی است. نمی‌خواهد آن را با هر کسی به اشتراک بگذارد.
شاید بتوان ایده او را اینگونه فهمید که رنج برای فرد، از همان ابتدا خصلتی رمزآلود و قیمتی پیدا می‌کند. بیراه نیست که از همان لحظه‌ای که به کسی برای گفتن دردها و رازهایِ‌‌ رنج‌آلودمان اعتماد می‌کنیم، جدایی از او آغاز می‌شود؛ زیرا او‌ همیشه ما را به یاد رنج‌مان می‌اندازد و با آن یکی می‌شود. آدمی همواره می‌خواهد از رنج‌ و خاطراتش حذر کند، پس سعی می‌کند از یادآورانش -به یکباره یا به مرور زمان- جدا ‌شود. آن‌هایی که از ما جدا شده‌اند و این جدایی برایمان بسیار سهمگین بوده، کسانی هستند که چون یادآور دردها بوده و به رنج‌های‌مان چسبیده‌اند، بسیار ارزشمند بوده‌اند. در این میان البته همواره استثناهایی باقی مانده‌اند. آنها هرچند ما را به یاد رنج‌های‌مان می‌اندازند و ارزشمندند، اما شهامت جدایی از آنان را نداریم، زیرا می‌توانیم رنجِ فقدان‌شان را از پیش تصوّر کنیم و این خارج از توان آدمی است.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-07-28 14:28:53 ~ خصلت‌های زبانی بیش از دیدگاه‌ها می‌توانند ایدئولوژی را که معمولاً پنهان می‌شود، عیان کنند. به این عبارات حسن خمینی دقت کنید:«امام منادی استقلال و عزت ملت ایران شد و مردم را در برابر جنایاتی که حکومت‌های گذشته کرده بودند توانست به یک آزادی، استقلال و عزت رهنمون شود.»
حسن خمینی را برخی از اصلاح‌طلبان بعنوان گزینه مطلوب برای آینده ایران معرفی می‌کنند. خصلت‌های زبانی همین یک جمله، ایدئولوژی گوینده‌اش را نشان می‌دهد. و آن نیرویی که می‌خواهد او را بعنوان رهبر بالقوه مردمی بعنوان یک دیدگاه مطرح ‌کند تضعیف می‌کند. خصلت اصلی این جملات در ستایشی نیست که حسن خمینی از پدربزرگش کرده است، بلکه در ضمیمه کردن «مردم» به یک نفر است؛ در واقع به نام یک نفر زدنِ کنش‌های جامعه است. ساختار جملات و نوع چینش کلمات به وضوح ایدئولوژی وی را لو می‌دهد. معضل آنچه رضا پهلوی درباره پدرش گفته تغییر تاریخ و ستایش از پدرش نیست بلکه قرار دادن مردم ذیل یک نفر/شاه/ ولی است. مردمی که «نفهم» بودند و حال فهمیده‌اند. درواقع او در ایدئولوژی‌اش می‌گوید فهم یعنی همراهی با شاه، وقتی که می‌نویسد: «[پدرم!] هرچند آن روز، نگرانی‌ها و هشدارهایت را ندیدند و نشنیدند؛ اما راهی را که نشان دادی، جوانان امروز می‌‌بینند و در پیش گرفته‌اند».

فرزندان تنها با جلوس بر جایگاه پدر است که فرزند او خواهند شد.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-07-27 19:48:39 مقدماتی درباره قتل عام سیاسی سگ‌ها
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-07-26 21:03:58 شخصیت «عزیزم ببخشید» (بعنوان یکی از جذاب‌ترین پرسوناژهای کارهای ایرج طهماسب) شکل آزادی و انتخاب را در عصر ما بخوبی منعکس می‌کند. ما در معرض انتخاب‌های متعددی هستیم که آزادانه می‌توانیم برگزینیم. اما به تعبیر ایوان ایلیچ، مشکل ما در داشتن گزینه‌های کافی نیست، بلکه در داشتن گزینه‌های بیش از حد است؛ تا حدی که انتخاب را برای ما غیر ممکن کرده و انتخاب هر گزینه را به چیزی رنج‌آور تبدیل کرده است. ما نمی‌توانیم خود را کاملاً وقف چیزی کنیم چون هر انتخابی مساوی است با از دست دادن هزاران گزینه دیگر، و بدین دلیل هر انتخابی لذت ما را از بین می‌برد. تا جایی که مخاطب گزینه‌های «عزیزم ببخشید» از خوردن و نوشیدن هر چیزی به کل پشیمان می‌شود.

@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-07-25 06:01:07 ~ یادآوری مرگ خود در لحظات بیماری، ملال، از دست‌دادن و شنیدن خبر مرگ دیگران پدیده‌ای مرسوم است، اما یادآوری آن در هنگام رضایت، لذت و خوشی؛ در میانه‌ی یک جشن یا موفقیت فردی موضوعی است که احتمالا ما را به این فکر میندازد که ممکن است افسرده باشیم. اما شاید این وضعیت خاص را بتوان نوعی «یادآوری بنیادین» نام نهاد. یادآوری مرگ خود در لحظات خوشی، محصول یک یادآوری مهم‌تر است که از تجربه زندگی عینی برخاسته است. اینکه هر شادی و خوشی و لذت و موفقیتی، موقتی و گذراست. یادآوری مرگ خود در لحظه خوشی در حقیقت یادآوری این گذرایی و در واقع یادآوری تجربیات زندگی است. مرگ من وقتی در جایی نامتوازن به یاد من آورده می‌شود و به میانجی «خوشی» از ناخودآگاه بیرون می‌پرد، می‌تواند گویای مصالحه‌ای باشد: صلح (هر چند شکننده) بین دو نیروی متخاصم بنیادین روان یعنی غریزه مرگ و غریزه زندگی؛ تاناتوس و اروس، تجربه لحظه‌ی رشک برانگیز سانچو پانزا، کسی که نیاز به فراموشی ندارد.

@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-07-24 03:51:38 https://vrgl.ir/PUAEi باز کردن / نظر دهید