تجربه زیسته l امین بزرگیان

2022-06-02 04:18:21 ~ فقیر شدن طبقه متوسط به بزرگ‌تر شدن طبقات پایین جامعه منجر نمی‌شود. نگاه مهندسی به جامعه به این نکته توجه نمی‌کند که طبقات اجتماعی را نمی‌توان به شرایط اقتصادی فروکاست. طبقه متوسطِ فقیرشده همچنان طبقه‌ی متوسط است. این آموزه پی‌یر بوردیو را در شناخت وضعیت امروز ایران باید جدی گرفت.
فرد فقیرشده از طبقه متوسط علاوه بر مشکلات معیشتی کمتر می‌تواند تفریح کند، فرزندانش را به کلاس‌های مختلف بفرستد، کالای فرهنگی بخرد، رستوران و سینما برود و ... . این وضعیت هرچند سوژه‌ی خرده‌بورژوا را خشمگین و کلافه می‌سازد، اما همچنان دامنه‌های کنش اعتراضی او منطبق با خاستگاه‌های طبقاتی اوست.
فرد با فقیر شدن در کوتاه مدت، طبقه‌اش را از کف نمی‌دهد زیرا که مفهوم طبقه فقط متکی به سرمایه‌های اقتصادی نیست. این واقعیت است که شاید بتواند پاسخی برای این سؤالِ پراکنده در آسمانِ دوران‌مان باشد که چرا با وجود این میزان از گسترش فقر، اتفاقی هم‌وزنِ شرایط و خستگی‌ها در شهرهای بزرگ و مدرن نمی‌افتد؟
و نیز پاسخی باشد به ناکامی هیأت حاکمه برای نابود کردن ارزش‌ها و دغدغه‌های طبقات متوسط از طریق فقیر کردن آن‌ها.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-28 01:39:53 #تیر نزن
#آبادان
اجرا: محمد فخری، عاشورای ٨٩، مسجد جامع خرمشهر

@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-27 19:08:11 ~ در قبال ویدیویی از همخوانی افرادِ ظاهراً سکولار با سرود «سلام فرمانده»، غالباً این دیدگاه را شنیدیم که هم‌خوان‌ها عوامل حکومت و وابستگان اقتصادی به آن‌اند. و حتی افرادی این نظر را دارند که این ویدئوها از اساس فیک و تقلبی‌اند و جز حامیان مذهبی، کسی دیگر به حکومت متصل نیست.
بدون اینکه بخواهم امکان پیوستگی‌ها و برنامه‌ریزی‌ها برای تولید چنین تصاویری را نفی کنم اما قطعاً تصور خامی است اگر فکر کنیم که تمامی علاقمندان به چنین سرودهایی، نزدیکان حکومتِ مستقر و ملعبه‌ی دست او هستند. نظام سیاسی همواره با لبه‌های متعدد و متنوعی به رعیتش متصل می‌شود. فرض غلطی است که فقط حامیان سیاسی و عقیدتی نظام سیاسی به او متصل‌اند. افراد می‌توانند با حکومت و شیوه مدیریت او مخالف باشند، حتی خواستار تغییر آن باشند اما از چیزی مثل این سرود خوششان بیاید. یک سرود یا یک فرمانده نظامی می‌تواند از طریق رعایت معیارهای زیباشناختی رایج، احساسات میهن‌پرستی را بعنوان مثال تحریک کند. یادمان نرود هرچند افراد شاید در فرهنگ ذهنی با نظام سیاسی موجود مخالف باشند اما به سبب آنچه فرهنگ عینی میشناسیم به نظم موجود متصل بوده و عمیقاً از برهم خوردن همین نظم نیم‌بندِ نابسامان بترسند. و برای بهم خوردن آن عملاً تلاش نکنند.
شکاف میان حیات ذهنی و حیات عینی یکی از مهمترین خصوصیات حیات مدرن است. فرد لزوماً آنگونه عمل نمی‌کند که می‌اندیشد و در این راه حتی ممکن است با ایدئولوژیک‌ترین عناصر نظام همراه شود چون با جهان ذهنی و عینی او هماهنگ است، مثلاً به او احساس غرور، امنیت و ... می‌دهد.
یکی از مهمترین نهادهایی که به نظام کمک می‌کند تا استقرارش را حفظ کند، نهاد بانک است. بانک حتی بیش از نیروی پلیس مؤثر است. هر فرد مدرنی در ارتباط با بانک است و بخش بزرگی از درآمدش برای زندگی از طریق بانک محقق می‌شود. فرد با هر میزان مخالفت با نظام سیاسی نمی‌تواند لحظه‌ای را تصور کند که بانک نابود شود و پول و سرمایه اش را از دست دهد. حتی فرض این اتفاق هم برای او اضطراب‌زاست. بانک با کنترل «امر محسوس» کم‌کم «امر نامحسوس» یعنی باورها و کنش‌ها را نیز می‌تواند کنترل کند. هر نظام سیاسی‌ای در وهله اول از طریق بانک، رعیت مدرنش را کنترل می‌کند نه نیروی زور. این واقعیت به ما نشان می‌دهد، پیوستگی‌های عمیقی در بطن جامعه میان دولت مستقر و ملت وجود دارد که در لحظاتی خاص مثل این سرود خود را نمایان می‌سازد، همانگونه که می‌تواند شکاف‌ها را نشان دهد. نادیده‌گرفتن این اتصال یکی از مهمترین لحظات سردرگمی در شناخت جامعه است. همواره عناصری پنهان وجود دارند که می‌توانند شناخت اجتماعات بشری را پیچیده سازند.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-23 13:52:37 ~ بسیاری از انسان‌ها تجربه لحظه‌ای از زندگی را دارند که می‌توان آن را «لحظه امیرابراهیمی» نامید. موقعیت گشودگی که پس از رنج حاصل می‌شود و ناشی از شکست آن عناصر و افرادی است که پیروزی‌شان قطعی بنظر می‌رسید. نوعی کامیابی بر فراز تلّی از مصایبی که فرهنگ عمومی یا بخش بزرگی از مناسبات اجتماعی آن را بر فرد تحمیل کرده‌اند. وعده‌ی رهایی.

نکته مهم به جز امیدی که در لحظه امیر ابراهیمی ذخیره شده این است که مرحله بلوغ جمعی در جامعه اینجاست که به این ادراک برسد که افراد و گروه‌هایی هستند که بدلیل نداشتن امکانات و ظرفیت‌ها نه فقط برخوردار از مصایب‌اند که بالاترین محرومیت‌شان این است که امکان تجربه لحظه امیر ابراهیمی را از اساس ندارند. درک جمعی این حقیقت که در بین رنج‌دیدگان از جامعه فقط تعدادی می‌توانند بر آن رنج به عنوان چیزی «از سر گذشته» لبخند بزنند. این فهم است که قادر است «لحظه امیر ابراهیمی» را به عنوان یک امید جمعی تشخیص دهد.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-20 15:31:34 «برای جان دیگری»
فایل صوتی اتاق حمایت از اعتصاب #فرهاد_میثمی در اعتراض به حکم اعدام #احمدرضا_جلالی

با حضور:
ضیا نبوی/ سعید مدنی/ سعید دهقان/ تقی رحمانی/ نازلی کاموری/ علیرضا رجایی/ مرتضی کاظمیان/ محمد مقیمی/ آرش کیخسروی/ آرش صادقی/ امین بزرگیان/ حسن نائب‌هاشم/ جمشید برزگر/ احمدرضا حائری/ امیر رشیدی/ فرزاد صیفی‌کاران

پنجشنبه ۲۲ اردیبهشت


@hoseinrazzagh باز کردن / نظر دهید

2022-05-12 14:50:51 ~ به بهانه نمایشگاه کتاب تهران

١. پی‌دی‌اف کتاب رستگاری در خیابان، وقایع‌نگاری جامعه‌شناختی جنبش سبز ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۸ را با ایمیل درخواست به این آدرس: rastgarikhiaban@gmail.com ‏می‌توانید تهیه کنید.

٢. کتاب جنبش خستگان، مقدماتی درباره وضعیت تهیدستان در ایران معاصر (ویرایش دوم) را ازینجا می‌توانید دانلود کنید:
https://t.co/cqSllifSYp‎
یا از کتابخانه زمانه:
https://t.co/HhoLDtfryU‎
‏
٣. کتاب ایده‌های خیابانی، نوشته‌هایی درباره شهر، تن و زندگی روزمره، نشر تیسا را هم در نمایشگاه کتاب، کتابفروشی‌های ایران یا سایت خرید کتاب «باناشر» و نیز فیدیبو می‌توانید پیدا کنید.

@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-12 02:04:34 ~ هنگامی که در خلال زندگی روزمره کاری انجام می‌دهیم که پیشاپیش این آگاهی را داریم که انجام دادنش غلط است و نتیجه‌ای به همراه ندارد، یعنی نه به نفع ماست و نه از آن لذت می‌بریم، در این موقعیت بی‌شک با نوعی «متافیزیک» روبروییم؛ متافیزیکی که ابراهیم برای انجام دادن کار غیر اخلاقی‌اش، یعنی کشتن اسحاق، با آن روبرو بود. برخی از رفتارهایی که معمولاً غلط، احمقانه، غیر اخلاقی و غیره نامیده می‌شوند، در نسبت با نوعی متافیزیک‌ یا معنایند: ایمان، عشق و دوستی.
در سایه‌ی این واقعیت موجود در زندگی روزمره این حقیقت خود را به ما می‌نمایاند که در پس کارهای «غلط» است که معنا تولید شده، خود را به ما نشان داده و به تعبیری «درستی» ساخته می‌شود. به تعبیر نیچه در فراسوی نیک و بد، آنچه شرّ شمرده می‌شود، بسا پژواکی است بی‌گاه از آنچه روزگاری خیر شمرده میشد.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-10 04:04:46 ~ به گونه تناقض‌آمیزی رشد دیدگاه و خواست «سرنگونی نظام» در فقدان امکان این رویداد، به تقویت دیدگاه و خواست «اصلاح‌طلبی» منجر می‌شود. براندازی به سبب ضرورت و فوریتی که درون‌اش وجود دارد، نمی‌تواند ایده‌ای طولانی‌مدت باشد. فوریّتْ ویژگی ذاتی پروژه‌ی سرنگونی است. و به همین دلیل است که عدم تحقق‌اش، عقب‌افتادنش، اصلاح‌طلبانی جدید و سرخورده خواهد ساخت که دیگر با هر وضعی می‌سازند. حامیان سرنگونی هر سیستم سیاسی اگر نتوانند همراه با ضرورتِ موجود در ایده‌شان حرکت کنند و به هر دلیلی (ضعف کنش یا قوت سرکوب) در براندازی موفق نشوند، ایده‌ی اصلاح‌طلبی را در جامعه تقویت خواهند کرد.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-06 03:34:21 ~ «نان روزانهٔ ما را امروز نيز به ما ارزانی دار».
متی‌ٰ ۶: ۱۱

نان شیئی سیاسی در تاریخ بوده است؛ پدیداری در مرز بین غذا و قضا، چیزی پیوند خورده با انقلاب. نان چه در معنای نمادین‌ و چه در اشاره به مدلولش، شیئی است که فقدانش دروازه‌های کنش را به روی گرسنگان می‌گشاید. فقدانش در حقیقت بحرانی در جسم جامعه بطور جمعی می‌سازد و به همین سبب است که میانجی‌ای خودبسنده برای طغیان می‌شود. گندم و نان تاریخی به درازای بشر دارند و این تاریخ در هر عصری با فراروایت حاکم بر آن پیوند خورده است. گندم در اسطوره‌ها و ادیان انعکاس یافته و در دوران مدرن همواره پای ثابت اقتصاد و سیاست بوده است: «نان، مسکن، آزادی».
قحطی یا گرانی نان سازنده ترس و ترومای جمعی است. و این پیام را دارد که همه چیز به انتهای خود رسیده است. بیراه نیست که تخیلِ نبودنش خصلتی آخرالزمانی به جا می‌گذارد و نشانه‌ای‌ می‌شود از به آستانه‌رسیدن فرد و جامعه.
پیتر کروپتکین، از نظریه‌پردازان نخستین آنارشیسم، در ابتدای قرن بیستم می‌نویسد: «آنچه مردم بدان می‌اندیشند، تأمین نان برای همگان است...ما جستجوکنندگانِ آرمان‌شهر، در میان سخنان پرطمطراقی که همه جا پراکنده شده ناگزیریم از اندیشیدن به مسأله نان». اندیشیدن به نان، مبنای اندیشیدن توأمان به سیاست و اقتصاد همگانی است؛ در واقع مبنای اندیشیدن به جامعه. برای همین است که تأمین نان برای خانواده نه فقط کف خواسته‌های انسانی و وظایف دولت که سرآغاز بزرگترین اتحادهای جمعی در طول تاریخ بشر بوده است.
@AminBozorgiyan باز کردن / نظر دهید

2022-05-02 04:42:35 ~ منشأ روز اول ماه می چیست؟
روزا لوکزامبورگ
ايده فرخنده‌ی استفاده از جشن و تعطيلى روز کارگر به عنوان ابزارى براى به کرسى نشاندن خواست هشت ساعت کار در روز نخستين بار در استراليا متولد شد. کارگرانِ آنجا در سال ١٨٥٦ تصميم گرفتند با هم يک روز معين را به طور کامل تعطیل کنند و جلسات و سرگرمی به عنوان تظاهراتی برای هشت ساعت کار در روز ترتیب دهند. روز این جشن قرار بود ٢١ آوریل باشد. در آغاز کارگران استراليا اين روز را تنها براى سال ١٨٥٦ در نظر گرفتند. اما اين نخستین جشن چنان تاثير عميقى بر توده‌هاى پرولتری استراليا داشت و چنان جانی بدان‌ها بخشید و منجر به تحریک عمومی شد، که تصميم گرفتند اين روز را هرساله جشن بگيرند.
به راستى هم چه چيز بيش از توقف دسته‌جمعی کار با تصميم خود کارگران، می‌توانست شجاعت و ایمان به نيروى خويش را اين چنين در ميان آنها بالا ببرد؟ چه چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، می‌توانست بيش از فراخوان لشگرهای خود جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى به سرعت پذيرفته شد. از استراليا به ساير کشورها گسترش یافت تا اينکه سرانجام تمام کارگران جهان را دربرگرفت. نخستین کسانی که از کارگران استرالیایی الگو گرفتند، آمریکایی‌ها بودند. در سال ١٨٨٦ تصميم گرفتند که اول ماه می روز تعطیل جهانی کار باشد. در اين روز دویست هزار نفر کارگر کار را ترک کردند و خواستار ٨ ساعت کار روزانه شدند. بعدتر، پليس و آزار و اذیت قانونى کارگران را برای سالها از تکرار تظاهرات {در چنين ابعادى} بازداشت. با اين حال، در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم خود را تجدید کردند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه می سال ١٨٩٠ اعلام کردند.
در این میان، جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک بسیاری پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در “کنگره بين الملل کارگران” در سال ١٨٨٩ یافت. در این کنگره با حضور چهارصد نماینده تصمیم گرفته شد که هشت ساعت کار بايد در صدر خواست‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن، نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوينِ کارگر از منطقه بوردو، از کنگره خواست که تعطیلی کار در روز اول ماه می به اين منظور در دستور کار تمام کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا خواستار توجه به پيشنهاد رفيقان کارگر خود برای اعتصاب در یک می ١٨٩٠ شد و کنگره در این تاریخ برای جشن جهانی کارگری تصمیم گرفت.
اين بار هم مانند ٣٠ سال پیش در استراليا، کارگران تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه می سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ کس از تکرار تعطيلى براى سالهاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمی‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده چنین برق‌آسا نتیجه‌بخش شود و و سریعاً توسط طبقات کارگر پذیرفته شود. با اين حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه می را براى يکبار جشن بگيرند تا همگان متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه می بايد رسم سالانه و مستمری باشد.
اول ماه می خواست هشت ساعت کار در روز را تبلیغ می‌کرد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه می پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که خواسته ها برآورده نشود، اول ماه می روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر جهان رهايى خود را بدست آورد، آن‌گاه احتمالاً بشریت نیز روز اول ماه می را در پاس‌داشت مبارزات تلخ و مشقات فراوانی که در گذشته متحمل شده گرامی خواهد داشت.

https://www.jacobinmag.com/2016/05/may-day-rosa-luxemburg-haymarket?fbclid=IwAR11ItEawD2KKqi92cRrXTc7k_R2OEpn3XrVQygGvG_DGNHIsUN8UQ2yfls باز کردن / نظر دهید