شبکه جامعه شناسی

2022-02-21 20:23:20 ‌ سیاستگذاری اجتماعی به‌مثابه كنش سیاسی چندساحتی
رضا امیدی

سیاستگذاری اجتماعی به عنوان كنشی سیاسی سه هدف عمده را پیگیری می‌كند: 1. كاهش نابرابری‌های اجتماعی، 2. افزایش سطح رفاه اجتماعی و 3. ارتقای مولفه‌های بنیادین شهروندی. این اهداف، واجد ابعادی اخلاقی هستند؛ بدین‌معناكه از یكسو وجود شكاف جدی میان گروه‌ها و طبقات مختلف اجتماعی می‌تواند همبستگی و انسجام اجتماعی را خدشه‌دار كند و از سوی دیگر پروژه «شهروندی» را با چالش جدی مواجه كند، زیرا انسان‌های محروم امكان دسترسی به حقوق اولیه خود را هم ندارند. بنابراین حتی در جوامعی كه حقوق سیاسی به‌رسمیت شناخته شده است، رفاه محدود و فقر، عملا دسترسی افراد را از مشاركت در نهادها و سازوكارهای اصلی جامعه كاهش می‌دهد و موجب می‌شود تا صدای این گروه‌ها در مناسبات سیاستگذاری شنیده نشود. از‌این‌رو، اهمیتی كه سیاستگذاری اجتماعی به كاهش نابرابری و بهبود رفاه انسانی می‌دهد نتیجه یك نگرانی اخلاقی و ارزشی است.

شاید بتوان برقراری رابطه نهادی میان سیاستگذاری اقتصادی و سیاستگذاری اجتماعی را مهم‌ترین كنش سیاسی در دوران معاصر توسعه دانست. اگر این ملاحظه را مدنظر قرار دهیم كه عمده ادبیات مربوط به سیاستگذاری اجتماعی و گونه‌شناسی دولت‌ها به‌لحاظ سیاستگذاری‌های رفاهی از اواسط دهه 1980 میلادی و همزمان با افول دولت‌های رفاه رواج یافته است، سیاستگذاری اجتماعی دو وجه حداكثری و حداقلی به خود می‌گیرد كه سوق‌یافتن آن به یكی از این دو وجه به میراث تاریخی نهادینه‌شده در كشورها بستگی دارد. سیاستگذاری اجتماعی در وجه حداكثری آن عملا جایگزین دولت‌های رفاه می‌شود و با محوریت دولت، نرده‌های نمادینی (به تعبیر مایكل والزر) را برای حفاظت از جامعه و ارتقای سطح عدالت اجتماعی میان عرصه‌های مختلف می‌كشد و سیاستگذاری اقتصادی را در این چارچوب جهت می‌دهد. اما در وجه حداقلی، سیاستگذاری اجتماعی به ابزاری برای جلوگیری از عقب‌نشینی حداكثری دولت از نقش‌ها و ماموریت‌های رفاهی تبدیل می‌شود و ماهیت جبرانی پیدا می‌كند؛ بدین‌معنا كه پیشبرد سیاست‌های اقتصادی در اولویت قرار می‌گیرد و سیاستگذاری اجتماعی به جبران پیامدهای منفی برنامه‌های اقتصادی تقلیل می‌یابد. این جهت‌گیری بسته به میزان تاثیرگذاری جنبش‌های اجتماعی، نخبگان اجتماعی، سطح اثربخشی نهادهای مدنی و غیره شكل می‌گیرد و سیاستگذاری اجتماعی را در محور برنامه‌های سیاسی قرار می‌دهد یا آن را به حاشیه سازوكارهای توسعه‌ای می‌راند. در وجه حداكثری، در میدان سیاستگذاری اجتماعی ارتقای سطح همبستگی و عدالت اجتماعی و پیشگیری از گونه‌های مختلف طرد اجتماعی در محور قرار می‌گیرد و در وجه حداقلی بیشتر به ایجاد تورهای ایمنی برای مقابله با فقر شدید توجه می‌شود. در میدان سیاستگذاری هرچه ارزش‌هایی نظیر عدالت اجتماعی در اولویت قرار داشته باشد، گرایش سیاستگذاری اجتماعی به سطح حداكثری ممكن‌تر است، اما اگر در این میدان نوعی كوری اخلاقی (به تعبیر زیگمونت بامن) و اجتماعی حاكم باشد، حتی مقابله با فقر هم از اولویت می‌افتد و مساله‌بودگی آن در سطح سیاسی و سیاستی رسمیت نمی‌یابد و سیاستگذاری‌ها به طردشدگی هرچه‌بیشتر گروه‌های محروم می‌انجامند و ابعادی ضداجتماعی به خود می‌گیرند. این مساله در جامعه پرمخاطره امروز كه با كالایی‌شدن مداوم حیات اجتماعی درگیر است، اهمیتی دوچندان می‌یابد.

از این منظر، سیاستگذاری اجتماعی به‌مثابه یك كنش سیاسی چندساحتی است كه طی آن باید نهادهای مدنی و نخبگان اجتماعی بسیج شوند و نوعی دربرگیرندگی و حساسیت نسبت به روندهای مخاطرات پیش رو پیدا كنند و مسائل این حوزه را در سطح سیاسی و سیاستگذاری برجسته كنند.

برگرفته از روزنامه اعتماد، ۳۹۰۳، ۲۱ شهریور ۹۶

#رسانه شمایید. اگر می‌پسندید، برای دوستان‌تان بفرستید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet
@EngareNet باز کردن / نظر دهید

2022-02-21 17:59:21 مواجهه مخرب سواد آکادمیک در مقابله با سواد بومی
بیت الله محمودی

همیشه برایم بسیار عجیب و تأمل برانگیز بود که چگونه است با اینکه بیش از ۳۰ سال از درگیریم با مدرسه و دانشگاه، درس خواندن و درس دادن می گذرد؛ اما نه قدرت حافظه و به یادآوری رخدادها و نه درگیری ام با روابط و مسائل روزمره زیست محلی اجتماعی و فرهنگی، هرگز به گرد پای پدر و مادر بی سوادم نمی رسد!. براستی چرا اکثر ما تحصیل کرده ها، سواد بومی کمتری نسبت به بی سوادان آکادمیک داریم؟ چرا هر چه سواد آکادمیک تخصصی تر می شود، در اغلب موارد دایره سواد بومی ما بیشتر محدود می شود؟

منظورم از سواد بومی شاخصه هایی چون: قابلیت حافظه شفاهی و بازنمایی زبانی کنش ها، حوصله و تمرکز گفت و شنودی در محاورات عمومی، ادراک و قدرت بازیگری در مناسبات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در چارچوب زیست جهان محلی است. کنش های آموزشی و پژوهشی و درگیری با فرایندها و خروجی هایی که به شکل رسمی در محیط های دانشگاهی جریان دارند را سواد آکادمیک گویند که در قالب مدارک دانشگاهی نمود پیدا می کند.

نوع مواجهه سواد آکادمیک با سواد بومی چگونه است که موجب کم رنگ شدن و اضمحلال جلوه های آن در تحصیلکردگان می شود؟. اضمحلالی که کژکارکردهای اجتماعی و فرهنگی بسیاری را در عمل متوجه دانش آموختگان دانشگاهی کرده است. چراکه آنها علی رغم داشتن مدارک آکادمیک اما در خلق و توسعه عمیق روابط اجتماعی و مهمتر از آن ارتباط با ساختار و بافت فرهنگی و تاریخی خویش عاجزند. آنها به شکل معلق گونه ای در اتمسفر فرهنگی و اجتماعی خویش به زیستن مشغولند؛ بدون اینکه پیوندی وجودی با بنیان های زیستی خود برقرار کرده باشند و به همین دلیل در هویت آکادمیک آنها نشانی از ریشه های فرهنگ بومی دیده نمی شود.

هانس ماگنوس مولف آلمانی می گوید: " من به بی سواد حسادت می کنم؛ به خاطر حافظه اش، ظرفیت تمرکزش، زیرکی اش، نوآوری اش، سرسختی اش و حس شنوایی اش". هر چند یکی از عناصر اصلی و محوری سواد آکادمیک مطالعه است؛ اما خوزه اورتگا فیلسوف اسپانیایی در این خصوص هشدار می دهد که: "عادت به خواندن که اکنون غریزه ثانویه مان شده است؛ چنان ابلهمان کرده است که از مزیتهای آشکار کلمات مکتوب لذت می بریم، اما اتلاف ها و خطراتی که به بار می آورد را نمی بینیم". او مهمترین تهدید چنین سوادی را مبارزه علیه جهان شفاهی و برجسته ترین اعجاز انسانی که گفت و شنود است می داند. سقراط نیز از سویه های منفی و مخرب سواد و گذر از فرهنگ شفاهی به فرهنگ نوشتار ابراز نگرانی می کرد (برگرفته شده از کتاب قدرت خواندن اثر فرانک فوردی).

سواد آکادمیک علاوه بر اینکه اجازه ظهور و بروز سواد بومی را در خلال فرایندهای یاددهی و یادگیری نمی دهد، بلکه با نادیده انگاری آن فرصت درونی سازی کنش های آکادمیک را هم از دانشجویان سلب می کند. زیرا هیچ دانشجویی نمی تواند، تلقیات و سواد بومی خود را کاملا به کناری بگذارد و ذهن خویش را برای ورود منویات آموزش های رسمی دانشگاهی تهی سازد. به همین دلیل عدم توجه به دانش بومی و ضمنی دانشجو، خود مانعی بزرگ برای یادگیری عمیق در کلاس درس می شود.

حذف سواد بومی توسط سواد آکادمیک، یکی از دلایل اصلی همگن سازی دانشجویان و پرورش فارغ التحصیلانی شبیه به هم است که چون در شرایط خلاء اجتماعی و فرهنگی و بدون ارتباط موثر با مناسبات جامعه آموزش دیده اند، کارایی چندانی برای فهم و حل مسائل جامعه در حوزه تحصیلی خویش را ندارند.

فراگیری سواد بومی توسط مکانسیم های تدریجی پیدا و پنهان نهادهایی چون خانواده، گروه های اجتماعی و فرهنگی کوچک و بزرگ محلی، منطقه ای و ملی صورت می گیرد. این سواد به طور خودآگاه و ناخودآگاه بخشی از هویت فرهنگی یک فرد را می سازد. اما در محیط دانشگاه تحت لوای فرایندهای جامعه پذیری آکادمیک، او ناچار است مدام آن را پنهان و سرکوب نماید و آنقدر این فرایند به اصطلاح هنجارمند تکرار می شود که دانشجو نه تنها دیگر توجهی به تقویت و نقد سواد بومی خویش ندارد بلکه به طور کلی آن را نفی و از خود دور می سازد. به گونه ای که وقتی وارد بافت اجتماعی خویش می شود هم دیگران برای او و هم او برای دیگران غریبه به نظر می رسند.

تنها با ورود جدی و همه جانبه به ساحت و فضای تفکر و گفتگوی انتقادی است که می توان انتظار داشت سویه های منفی و مخرب سواد آکادمیک در ارتباط با مهجور ساختن سواد بومی شناسایی و مورد بازبینی قرار گیرد.

#رسانه شمایید. اگر می‌پسندید، برای دوستان‌تان بفرستید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet
@EngareNet باز کردن / نظر دهید

2022-02-21 11:15:20 سادومازوخیست‌ها هم صدا با همسر مونا و پدر رومینا
فرشاد غریب‌پور

تحلیل‌های جامعه زده و بی‌ربط با واقعیت فجایع اجتماعی، نوعی بازتولید کردن فاجعه و ذبح کردن جامعه است. در مواردی چون فجایع قتل رومینا، بابک خرمدین و اخیراً مونا حیدری برخی قلم‌به‌دستان با تحلیل‌های ساده‌سازانه خود سدّ راه توسعه اجتماعی-فرهنگی شده و همسو با سیستم رسمی ارتجاعی کشور و خرده‌فرهنگ‌های متحجر همدل با همسر مونا و پدران رومینا و بابک عمل کردند. مادام شلاق بر پیکر رنج‌کشیده جامعه‌ای می‌زنند که علیرغم همه بی‌مهری‌ها فریب تریبون‌های رسمی را نخورده و تلاش کرده است گام‌هایی هرچند پرهزینه در راستای ارتقاء خویش بردارد. هرچه رخ دهد می‌گویند جامعه مقصر است و منظورشان از جامعه نیز مردم عادی و فرهنگ آنان است. سپس، جامعه و دولت را یکی می‌سازند؛ خودآگاه یا ناخودآگاه، دولت (state) عقب‌مانده از جامعه را تطهیر می‌کنند.

کیست که با اندک جستجویی در تاریخ مدرن و گذاری در جامعه درنیابد که در یک و نیم قرن اخیر که در معنای نمود یافتن اجتماعی آن، مدرنیزاسیون در ایران صورت گرفته است، زنان این سرزمین پابه‌پای مردان برای تحول کشور و شرایط خویش کوشیده‌اند و این زنان و مردان تحولاتی شگرف آفریده‌اند. به‌ویژه در سه دهه اخیر، جامعه ایران چنان از فرهنگ تریبون‌های رسمی فاصله گرفته که حتی فرزندان و خانواده‌های مقاماتی که می‌خواستند فرزندان مردم را مطابق فرهنگ مطلوب خود تربیت کنند را نیز این مردم تربیت‌کرده‌اند! به‌طوری‌که در لابه‌لای گلایه‌های مقامات بالا از فرهنگ جامعه و فرزندان خودشان نیز مشخص است. اگر دو تا سه دهه پیش با نشانه‌هایی چون پیشی گرفتن یا فزونی زنان نسبت به مردان در ورود به دانشگاه‌ها و سپس مشاغل، پوسته وضعیت سنتی / سنت‌گرا ترک برداشته بود، امروز باید گفت، در معنای اکثریتی آن، فروریخته است که نمودهای آن را در دورترین نقاط از مرکز، مانند زنان عضو شوراهای شهری و روستایی در بلوچستان نیز شاهدیم. تا آنجا که به مردم مربوط است و نه قوای رسمی سه‌گانه و ... سیستم عقب‌مانده با قوانین واپس‌گرایانه مانند ازدواج کودکان و غربالگری در حضور زنان در رده‌های مقامات عالی‌رتبه...

ادامه نوشته را در Instant View بخوانید
Engare.net/ref/76

#رسانه شمایید. اگر می‌پسندید، برای دوستان‌تان بفرستید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet
@EngareNet باز کردن / نظر دهید

2022-02-07 21:59:16 آگهی‌های امروز کار اجتماعی

۱- فراخوان استخدام پژوهشگر در رصدخانه مهاجرت ایران

۲- فراخوان جذب پژوهشگر علوم اجتماعی در هیلا

۳- درخواست نیرو برای پیاده‌سازی مصاحبه

آگهی‌های منتشر شده در کانال کار علوم اجتماعی هیچ ارتباطی با مجموعه شبکه جامعه‌شناسی ندارد و به منظور ارتباط و توضیحات بیشتر در مورد هر یک از لینک‌های بالا و راه‌های ارتباطی اعلام شده در تماس باشید.
@SocioJob
@SocioNet باز کردن / نظر دهید

2022-02-07 17:24:22 یادداشت‌های تحلیلی مرتبط با پرونده رومینا اشرفی
که در گذشته منتشر شده و امروز برای #مونا_حیدری و قتل‌های این چنینی دیگر می‌توان آنها را بازخوانی و بازخوانی و بازخوانی کرد.

1- مرگ‌ فجیع رومینا اشرفی: چه کسی مسئول است؟
2- سيزده سؤال درباره قتل رومینا سيزده ساله
3- قانون، متهم ردیف اول یا دوم در قتل‌های ناموسی

4- خشونت از نوع زن کشی چه تاثیری بر جامعه دارد که آن را وارد حیطه جرم عمومی می‌کند؟
5- قتل به نام"شرف" به کام سنت!
6- روایت محرک‌های "قانونی" قتل ناموسی

7- نگاه بهرام بیضایی به مقوله غیرت در ایران
8- نقش بسترهای فرهنگی در مورد حقوق کودک
9- دخترکشی و ترومای فاجعه

10- آیا مسأله بر مرد بودن و زن بودن است؟
11- مفوم پدرسالاری یا مردسالاری به چه معناست؟
12- زن کشی کار آسانی است: از «دکتر» نجفی تا «کربلایی» اشرفی

13- فرهنگ و تاریخ زن ستیز
14- قتلِ این خسته به شمشیرِ تو تقدیر نبود
15- جامعه داس به دست

16- چقدر رومینا را می‌شناسیم؟! (تأملی مردم‌شناختی)
17- نگاه قهرمانانه به قاتلان ناموسی
18- ریشه‌های قتل رومینا: فرار دختران، کودک‌همسری، ناموس‌پرستی، کدامیک؟

#رسانه شمایید. در نشر آن کوشا باشید.

شبکه جامعه‌شناسی
@Socionet باز کردن / نظر دهید

2022-01-29 17:40:03 ‌ امیدی را به دانشگاه تهران برگردانید

۸۷۰ چهره دانشگاهی از سراسر کشور از رئيس دانشگاه تهران خواسته‌اند رضا امیدی، جامعه‌شناس و پژوهشگر سیاست‌گذاری اجتماعی را که اخیرا خبر آمد از دانشگاه اخراج شده، به کار برگردانند.

#رضا_امیدی، استادیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران و عضو هیات مدیره انجمن جامعه‌شناسی ایران، مترجم، نویسنده و پژوهشگر حوزه رفاه اجتماعی بوده و از مدافعان سیاستگذاری‌ اجتماعی به سود فقرا است.
متن کامل نامه و اسامی کسانی که امضا کرده‌اند را در روزآروز بخوانید
roozarooz.com/posts/989

#رسانه شمایید. #برای_دانشگاه و تلاش برای استقلال آن به اشتراک بگذارید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet | اینستاگرام باز کردن / نظر دهید

2022-01-29 16:30:08 ضعیف کردن جایگاه علم و جاهلیت مدرن
رحمت شمسی (دانشجوی دکترای رفاه اجتماعی علامه طباطبائی)

یکی از مفاهیم مهم دنیای علم عینیت بوده است مفهومی که دنیای صاحب علم را از بربریت نجات داد.دنیای عینیت که با پشتوانه آن، همه علوم نظری و عملی و اخلاقی را بنیاد نهادند.عینک عینیتی که تنها در روش کار و منطق نبود بلکه دنیای واقعی خود را بر مبنای آن تعریف کردند.در فرهنگ و در جایگاه افراد و در مناصب و در برنامه ها و در سیاست ها عینیت را بکار بردند.دیگر خرافات و ایدئولوژی های انسان ساخته توان تاب آوری نداشتند و این بود که بار دیگر توانستند انسانیت گم شده خود را احیا کنند و صد البته هزینه های بسیاری برای نگه داشت چنین منطقی در نظر و روش و عمل متقبل شدند که در مقابل چشیدن میوه های نتایج آن ناچیز بود .اما در مقابل جوامعی در همان زمان بر این گمان بود که همین منطق را در دین های آسمانی یافته اند اما پس از مدتی دچار اشتباه فاحشی شدند و بجای آنکه همه چیز را منطقی کنند و عینیت ببخشند و واقعیت موجود را بدور از هر غرضی ببینند همه چیز را دینی کردند و به آن سرگرم شدند و از واقعیت دور شدند و نظر خود را را بجای دین نشاندند و عقب ماندند.

ایرانیان هم تلاش های عظیمی در راه علم و کسب اندیشه و تعقل از خود نشان داده اند اما در دوره‌هایی دولت هایی ظهور می کردند که بار دیگر همان اندیشه های تعصب و تفاخر و تحجر را تبلیغ می کردند.دولت هایی که اصول تعریف شده خود را بر بالای کعبه آمال خود می اویختند و همه را ملزم به تبعیت از آن می کردند و با خاطیان از آن دستورات خود نوشته، مانند مجرمان و منحرفان و دشمنان رفتار می کردند.

و اما امروز و در سال ۱۴۰۰ شمسی که تمام جهان بر علیه دستاوردهای علمی کشور بسیج شده است پایین انداختن اساتید بزرگ و اهل اندیشه و قلم در کشور از جایگاه و مقام علویت بدون دلایل روشن و بدون هیچ منطفی خود نشانی از گرفتار شدن به همان مصیبت های دنیایی ماست.اساتیدی که بدون هیچ تعصب و غرضی و تنها در مقام عالم توصیه های بی طرفانه و علمی خود را گوشزد می کردند تا مسیر و هدف را گم نکنیم.اساتیدی که تمام هم و غمشان جامعه ایران بدور از هر گونه منفعت شخصی بود.ضعیف کردن اهل اندیشه و علم و تعقل و عینیت خود از نمونه بارز حکومت های جاهلی مدرن است که بدور از شان مسئولان آموزشی کشور است.چنین علاماتی نشان از بی احترامی به علم و تفکر و مقام عالم و از دست دادن اعتماد به علم و ارزش های علمی است که تابحال در کشور سابقه نداشته است.

#رسانه شمایید. #برای_دانشگاه و تلاش برای استقلال آن به اشتراک بگذارید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet | اینستاگرام باز کردن / نظر دهید

2022-01-27 16:33:06 ایده‌آلیسم معرفتی، بازتولیدکنندگی دانشگاه
محمدجواد خوش یاران

در مقاله «لودویگ فوئرباخ و پایان فلسفه کلاسیک آلمانی» انگلس به‌نوعی از اندیشه در نزد فوئرباخ اشاره می‌کند که در سطح درک به‌ظاهر انضمامی توانسته نگاه‌های متافیزیکی گذشته را پشت سر بگذارد، اما در ساحت عمل به انتزاعی‌ترین شکل ممکن دوباره نوعی انسان‌شناسی تکین و تابع الگوهای استعلایی می‌سازد. اندیشه اجتماعی ایرانی نیز این روزها به همان المان نیمه دوم قرن نوزدهم شبیه است. افراد با سروصدا از گفتارهای مختلف بر سرهم عربده می‌کشند که «حقیقت» یا «ارمان اساسی زندگی» نزد من است و بس، به‌تبع این افراد؛ گعده‌هایی نیز شروع به شبه تئوری‌پردازی‌هایی می‌کنند که جز ضایع کردن گعده مقابل هیچ دستاوردی برای جامعه که هدف اصلی علوم اجتماعی معطوف به آن است ندارد، تک‌وتوک صداهایی هم که در این‌ور و آن‌ور پیرامون اقتصاد سیاسی و نئولیبرالیسم بلند می‌شود توسط همین گعده‌ها به خفه¬گی محکوم می‌شوند چرا که بازار مکاره دلوز، لکان، دریدا بیشتر سود دارد تا معرفتی پراتیکال شده که هدفش امر معین اجتماعی است و دست شیادان روشنفکرنما و لاطائلات طبقه متوسطی در بیان آن‌ها را رو می‌کند، به هر روی این متن کوتاه سر آن ندارد که خود به متنی غرولند کننده تبدیل شود و بدون در نظرگیری انسداد سیاسی از روشنفکران بخواهد هزینه توجه به امر متعین را تقبل کنند چرا که خود توده‌ها در مواجه با این روشنفکرنماها، جهت درست را انتخاب خواهند کرد و چنان‌که دیدیم در دو خیزش گذشته بدون توجه به آموزه‌های دلوز و فوکو و لاکان؛ در میدان با آگاهی از هستی اجتماعی خویش به پا خاستند و حق مطلب را ادا کردند، بدون توجه به ژست‌های آکادمیک و بازار روشنفکرسازی بیرون آکادمی. جایی که فریادهای حقیقی توده و آگاهی خودانگیخته آن متجلی می‌شود، درس‌گفتار و دانشگاه نیست؛ بلکه فشار اقتصادی ناشی از روابط افراد در مناسبات معین تولیدی است. دلیل اصلی درجا زدن علوم اجتماعی ایرانی چه در دانشگاه چه در مؤسسات دقیقاً همین بازتولید گری روشنفکران و اساتید در خدمت نظم موجود است؛ همان‌طور که در آلمان قرن نوزدهم روشنفکران انقلابی درکسوت استاد و کارمندان عالی‌رتبه دولت پروس بودند، در ایران امروز هم روشنفکران در خدمت بازتولیدگری مصرف‌کنندگی معرفت بی‌کاربرد، در خدمت رژیم انباشت نئولیبرال از نوع ایرانی آن هستند.

#رسانه شمایید. اگر دوست داشتید به اشتراک بگذارید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet | اینستاگرام باز کردن / نظر دهید

2022-01-27 14:54:10 درحالی که رضا امیدی، استادی که از عدالت آموزشی می‌گفت، از تدریس در دانشگاه محروم شد، مجلس دنبال تصویب طرح اعطای امتیاز صددرصدی ورود به دانشگاه برای فرزندان کارگزارهای سیاسیه. براساس طرح این نماینده‌ها هر دانش‌آموزی که ۶ سال در مدرسه خارجی بوده، بدون کنکور وارد دانشگاه می‌شه.

Marzieamiri
خبر رانت در امتداد۲۴

#رسانه شمایید. اگر پسندیدید به اشتراک بگذارید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet | اینستاگرام باز کردن / نظر دهید

2022-01-25 14:36:40 حمایت از بازگشت دکتر امیدی به دانشگاه
#برای_دانشگاه

متأسفانه خبردار شده‌ایم که در روزهای اخیر، آقای دکتر رضا امیدی از اساتید برجسته دانشکده علوم اجتماعی در حوزه سیاستگذاری و رفاه اجتماعی با حکم مسئولین دانشکده و دانشگاه اخراج شده‌اند. خبری بسیار نگران‌کننده که می‌تواند موجب ناامیدی بسیاری از دانشجویان، اساتید و دیگر اصحاب علوم اجتماعی نسبت به آینده دانشگاه و کشور باشد. دکتر امیدی، از صاحب‌نظران حوزه رفاه اجتماعی هستند و صلاحیت علمی، تخصصی و منش اخلاقی ایشان از لحاظ دغدغه‌مندی برای اصلاح امور کشور بر هیچ کس پوشیده نیست. استادی واقعی که هرگز منافع شخصی را بر منافع علمی، اجتماعی و ملی ترجیح نداده و در تمام طول زندگی علمی‌اش، خود را وقف تحصیل، آموزش و مشاوره نموده و لحظه‌ای دست از تلاش برای اصلاح امور سیستم رفاهی کشور برای مواجهه و حل بحران‌هایی که امروز گریبان حاکمیت و مردم را گرفته برنداشته است.
در حال حاضر که فقر، نابرابری و تبعیض‌های طبقاتی و اجتماعی روز به روز در این کشور افزایش پیدا می‌کند، دغدغه دکتر امیدی برای ترویج سیاست‌های رفاهی به سود طبقات محروم، توجه به مسئله عدالت در حوزه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی، آموزشی و... مسئله بازنشستگان و صندوق‌های بازنشستگی و... بسیار حائز اهمیت است، اما به جای آنکه از این دانش و تخصص و تجربه استفاده شود تا در این شرایط دشوار اقتصادی و معیشتی، باری از دوش جامعه برداشته و گامی در راستای تحقق عدالت برداشته شود، متأسفانه شاهد آن هستیم که ایشان بعد از تحمل سختی‌های فراوان در دوران تدریس خود در دانشگاه علامه طباطبایی و دانشگاه تهران، این گونه به بهانه استعلام نهادهای امنیتی از عرصه آکادمی حذف می‌شوند، حال آنکه با پی‌گیری‌های متعدد، این مسئله حل شده بوده و با مثبت اعلام شدن نتیجه استعلام ایشان، در حال حاضر هیچ مانعی از سوی نهادهای بیرونی برای حضور ایشان در دانشگاه وجود ندارد.
جناب آقای دکتر مقیمی
حذف آقای دکتر امیدی نه تنها صدمه‌ای جدی به بدنه علمی دانشگاه تهران و دانشجویان رشته سیاستگذاری و رفاه اجتماعی ـ که بسیاری از آنها به امید آنکه شاگرد ایشان باشند به این رشته آمده‌اند ـ می‌زند، بلکه صدمه‌ای جدی برای کل حاکمیت و جامعه نیز خواهد بود. دکتر امیدی همواره با مشاوره‌های کارشناسی و تخصصی خود، با مقالات ارزنده و سخنرانی‌های دقیق و نقادانه، توجه سیاستگذاران را به سمت مسئله عدالت جلب نموده و از آن دسته اساتیدی نبوده که صرفاً به بیان نظرات و انتقادات کلی اکتفا کنند، بلکه راهکارهای اجرایی و عملی مشخصی برای برون رفت از بحران‌ها ارائه می‌کرده است که در صورت اجرا، می‌توانسته سرنوشت بخش بزرگی از جامعه را تغییر دهد. لذا با توجه به اینکه در حال حاضر هیچ گونه مشکلی از سوی نهادهای امنیتی برای حضور ایشان در دانشگاه وجود ندارد و این تصمیم صرفاً از طرف مسئولین دانشگاه بوده است، ما دانشجویان و دانش‌آموختگان علوم اجتماعی دانشگاه تهران، از شما درخواست می‌کنیم با تجدیدنظر قرار دادن حکم اخراج و مساعدت در بازگشت ایشان به تدریس، جامعه و دانشگاه را از حضور پرثمرشان محروم نکنید.

لینک امضای نامه:
http://yun.ir/f8nusa

دانشجویان و فارغ‌التحصیلان می‌توانند امضا کنند.

اگر با دکتر رضا امیدی آشنا نیستید، پیشنهاد می‌کنم سری به کانال ایشان و یادداشت‌های او در حوزه سیاست‌گذاری اجتماعی بیندازید.
t.me/Omidi_Reza

#رسانه شمایید. #برای_دانشگاه و تلاش برای استقلال آن به اشتراک بگذارید.

شبکه جامعه‌شناسی
@SocioNet | اینستاگرام باز کردن / نظر دهید